Kuny (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii

Kuny
Województwo	wielkopolskie
Powiat	turecki
Gmina	Władysławów
Sołtys	Kazimierz Wojdak
Liczba mieszkańców (2006)  • liczba ludności	ok 1000
Strefa numeracyjna (do 2005)	63
Tablice rejestracyjne	PTU

Kuny – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie tureckim, w gminie Władysławów.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.

W miejscowości funkcjonuje szkoła podstawowa, do której uczęszcza młodzież z okolicznych miejscowości. Znajduje tu się także kościół parafialny pw. św. Józefa Robotnika. Na terenie Kun wybudowano w ostatnich latach nową remizę strażacką, cmentarz, market ABC oraz dzwonnicę i plebanię.

Z historią Kun związana jest osoba Alfreda Delonga - oficera WP, który zginął w kampanii wrześniowej w 1939 r. Był wiejskim animatorem i działaczem. W okresie okupacji na terenie Kun i Piorunowa ukrywał się i pracował, pod przybranym nazwiskiem, ks. biskup Jan Zaręba. W czasie największego terroru i prześladowań wraz z mieszkańcami Kun ślubował, że jeśli ocaleją, wybudują w Kunach kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Obietnicy dotrzymano i w 1982 r. ks. biskup Jan Zaręba wmurował kamień węgielny pod budowę tutejszego kościoła. Niegdyś na terenie wsi funkcjonowała betoniarnia. Wypalano tu także cegły w piecach polowych, co jest unikatem w tej dziedzinie na tym obszarze Wielkopolski. Obecnie wieś liczy ok. 1000 mieszkańców. Kuny są w toku rozbudowywania. W 2006 r. do użytku oddano odcinek autostrady do Poznania, której budowę rozpoczęto na terenach pobliskich. Podczas wykopalisk z nią związanych znaleziono wiele przedmiotów, świadczących o przeszłości osadnictwa na tych terenach.

W pobliżu miejscowości znajduje się Miejsce Obsługi Podróżnych (MOP Kuny) dla jadących Autostradą A2 w kierunku Poznania.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z woj. wielkopolskim. Jeśli możesz, rozbuduj go.

Legenda

Przed wiekami, na rozległych nizinach wzdłuż rzeki Topiec, wśród pięknych lasów żyły w zgodzie i na wolności królewskie zwierzęta - tury i piękne kuny z rodziny łasicowatych. Zwierzęta jednak zaczęły między sobą walczyć i obrażone rogacze opuściły rodzinne żerowiska i wywędrowały w turkowskie bory. Kuny pozostały na starych żerowiskach żerowiskach tam budowały swe gniazda.

Historia

Wieś Kuny położona w środku trójkąta wyznaczonego przez miasta: Konin, Turek, Koło zawsze była wsią włościańską, nigdy czynszową. Leżała nad rzeką Topiec od zachodu, a bogatymi lasami sosnowymi od wschodu. Pierwsi osadnicy zajmowali obszar około 450 ha i trudnili się wytwarzaniem gont dachowych z drzewa sosnowego oraz wytapianiem smoły. Najbardziej popularnymi i najczęściej powtarzającymi się nazwiskami we wsi były: Lipski, Antas, Nowak, Wojdak, Koral, Krych, Zioła, Szymczak. Po trzecim rozbiorze Polski Kuny liczyły ok. 40 osad włościańskich. Wtedy wieś była w zasięgu jurysdykcji gubernatora rosyjskiego. W pierwszej połowie XIX w. rozpoczęto eksploatację lasów sosnowych i wywózkę drzewa drogą wodną do Niemiec. Ludność miejscowa w celach zarobkowych wynajmowała się do wyrębu drzewostanu i swoimi zaprzęgami wywoziła sosny do przystani na rzece Warcie. Po wyrębie okolicznych lasów pozostały nisko urodzajne gleby.Przedsiębiorcza ludność kunowska rozparcelowała okoliczne łąki i pastwiska i rozpoczęła eksploatację bogatych nadrzecznych złóż torfowych. Inni rolnicy zaopatrywali fabrykę fajansu w Kole w biały piasek. Pod koniec XIX w. wieś Kuny liczyła ponad 100 domów krytych słomą. Mieszkali tu także robotnicy czynszowi, którzy posiadali własne domy z drzewa lub gliny. Zarówno rolnicy, jak i małorolni, zatrudniali się sezonowo w Niemczech. Na początku XX w. na terenie Kun zaczęto prowadzić zajęcia lekcyjne, klasy szkolne rozmieszczone były po domach wiejskich. W 1918 r. we wsi pracowało 4 nauczycieli, a w 1926 r. 6 nauczycieli. Uczęszczanie dzieci do szkoły przez 4 lata było obowiązkowe, pod karą grzywny nakładanej przez wójta gminy. W 1905 r. na terenie wsi działały kółko rolnicze i Koło Gospodyń Wiejskich, wspomagane przez rodzinę Puławskich (właścicieli majątków Chylin i Piorunów). Za zyski z wynajmu pól wiejskich pod łowiectwo gospodarze kunowscy zakupili sprzęt przeciwpożarowy i wybudowali remizę strażacką. W 1914 r. wieś Kuny była świadkiem potyczek zbrojnych między wojskami rosyjskimi i niemieckimi. W 1930 r. na terenie wsi powstał zakład betoniarski, w którym zatrudniono ok. 30 bezrobotnych. Z zysków z betoniarni i przy udziale miejscowego społeczeństwa w 1935 r. wybudowano Dom Ludowy. W tym samym czasie powstała orkiestra strażacka, a we wsi znajdowała się wówczas piekarnia i kilka sklepów z artykułami codziennego użytku. W świetlicy strażackiej gromadziła się młodzież, odbywały się tu zabawy taneczne i przedstawienia. Spokojne życie wsi przerwała II wojna światowa. Kuny ( ze względu na swe położenie) uznane zostały przez sztab techniczny WP za dobry punkt strategiczny i wybudowano tu betonowe bunkry strzelnicze z zasiekami. Do obrony ojczyzny powołano młodzież wiejską. We wrześniu 1939 r. pod Sochaczewem zginął śmiercią bohaterską zasłużony nauczyciel i wiejski działacz społeczny por.rez. Alfred Delong. W okresie okupacji na terenie Kun i Piorunowa ukrywał się i pracował, pod przybranym nazwiskiem, ks. biskup Jan Zaręba. W czasie największego terroru i prześladowań wraz z mieszkańcami Kun ślubował, że jeśli ocaleją, wybudują w Kunach kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Obietnicy dotrzymano i w 1982 r. ks. biskup Jan Zaręba wmurował kamień węgielny pod budowę tutejszej kaplicy. Po zakończeniu II wojny światowej mieszkańcy Kun przystąpili do odbudowy wsi. Na swoich działkach (pokłady gliny znajdowały się w obrębie wsi) rozpoczęli wypalanie cegły w piecach polowych. Wypalanie to przynosiło znaczne dochody rolnikom. Znikały drewniane zagrody, a na ich miejscach zaczęły pojawiać się gospodarstwa murowane. Obecnie wieś Kuny rozwija i rozbudowuje się.