Kultury ceramiki dołkowo-grzebykowej
Z Wikipedii
Kultury ceramiki dołkowo-grzebykowej – neolityczna kultura wywodząca się ze stref lesistych Europy Północno-wschodniej, w Polsce trwała między ok. 3 100 p.n.e. a 1 600 p.n.e.
Nazwa pochodzi od charakterystycznych zdobień na naczyniach o ostro zakończonych dnach. Były to rzędy poziomych dołków, wykonywane wielozębnym, grzebieniastym narzędziem. Przedstawiciele tej kultury wykorzystywali prymitywną technologię do wykonywania ceramiki - prawdopodobnie garncarstwo było stosunkowo nową umiejętnością przyswojoną przez tę ludność.
Była to kultura z gospodarką mezolityczną, rolnictwo albo było wykorzystywane w minimalnym stopniu, albo w ogóle. Lepiej była rozwinięta hodowla. Występowała w strefie leśnej i lasostepowej. Ludność tej kultury prowadziła koczowniczy (lub półkoczowinczy) tryb życia, zamieszkiwali w szałasach lub jurtach rzadziej w półziemiankach. Polowali na wszelkiego rodzaju zwierzynę leśną, uprawiali rybołówstwo.
Pochówek szkieletowy, w pozycji wyprostowanej, w grobach znajdowane są ślady ochry.