Kryzys libański
Z Wikipedii
Kryzys libański to kryzys polityczny w Libanie wywołany przez polityczne i religijne napięcia w kraju, mający miejsce w 1958 roku zakończony interwencją wojsk amerykańskich.
W lipcu 1958 roku Liban był zagrożony wojną domową pomiędzy Maronitami, a Muzułmanami. Dwa lata wcześniej pogorszyły się stosunki z Egiptem. Ówczesny prozachodni prezydent Chrześcijanin Maronita Kamil Szamun nie zerwał stosunków z państwami zachodnimi, narażając się na gniew prezydenta Egiptu Gamala Abdela Nasera. Działo się to w okresie kryzysu sueskiego. Premier Sunnita Raszid al-Karami miał poparcie prezydenta Egiptu Nasera. Po zakończeniu kryzysu Karami stworzył rząd jedności narodowej.
Libańscy Muzułmanie namawiali rząd do przyłączenia się do nowo powstałej Zjednoczonej Republiki Arabskiej (Egipt i Syria), podczas gdy Chrześcijanie chcieli zachować prozachodnią politykę rządu. Rosnący w siłę muzułmańscy rebelianci zmusili prezydenta Szamuna do poproszenia Amerykanów o zbrojną interwencję.
[edytuj] Bibliografia
- Danuta Madeyska, Liban, Warszawa 2003, ISBN 83-88542-62-1