Krótkofalarstwo
Z Wikipedii
Krótkofalarstwo (ang. ham radio, Amateur Radio - radiowa służba amatorska) - hobby polegające na nawiązywaniu łączności radiowych na wielu pasmach radiowych - od fal długich, poprzez średnie, krótkie i ultrakrótkie aż do mikrofal przez krótkofalowców przy pomocy radiostacji z innymi krótkofalowcami, potwierdzaniu łączności za pomocą karty QSL, uczestnictwie w zawodach krótkofalarskich.
Spis treści |
[edytuj] Historia
W ciągu swojej historii amatorskie radio włożyło znaczący wkład w rozwój takich nauk, jak projektowanie, przemysł i usługi socjalne. Ekonomiczne i społeczne korzyści wyniesione z badań operatorów amatorskich radiostacji stworzyły nowe gałęzie przemysłu, spowodowały finansowe oszczędności, przyczyniły się do łączenia narodów i uratowania wielu ludzkich istnień. Narodziny amatorskiego radia i radia w ogólnym znaczeniu łączą się z eksperymentami Guglielmo Marconiego, który między 1895 a 1899 drogą radiową wysłał wiadomość na drugą stronę kanału La Manche i po raz pierwszy nadał audycję przez Atlantyk w 1902. Marconi nie jest jedynym pretendentem do tytułu odkrywcy radia, ponieważ niektóre części radia, takie, jak cewka zostały zaprojektowane przez Nikolę Teslę i Aleksandra Popowa.
W czasie następnych eksperymentów Marconiego (1900-1908) wiele ludzi na całym świecie zaczęło eksperymentować z radiem. Łączności były prowadzone za pomocą Alfabetu Morse'a przy użycie przerwy generowanej przez nadajnik iskrowy. Ci pierwsi amatorscy radiooperatorzy stworzyli podwaliny współczesnego międzynarodowego i amatorskiego radia.
Po zatonięciu Titanica stało się oczywiste, że potrzebne są jakieś przepisy regulujące bezprzewodową komunikację. W 1912 roku Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę radiową, która miała ograniczyć krótkofalowców do długości fal krótszych niż 200 metrów (powyżej 1500 kHz). Częstotliwości te w tamtych czasach powszechnie były uważane za nieprzydatne i liczba hobbystów radiowych spadła o około 88%.
Między 1927-28 w Waszyngtonie odbyła się Międzynarodowa konferencja radiotelegraficzna. Na konferencji zostało ustalone, że radioamatorskimi pasmami będą fale radiowe o długości 80, 40, 20 i 10 m. Oprócz bandplanu zostały przyjęte przedrostki przed znakami wywoławczymi.
W 1961 roku wystartował pierwszy krótkofalarski, orbitalny satelita OSCAR 1, który był pierwszym z cyklu radioamatorskich satelitów konstruowanych na całym świecie.
W 1979 w Genewie, odbył się światowy administracyjny kongres radiowy. Wśród wielu dyskutowanych tematów na tym spotkaniu była decyzja o przydzieleniu radioamatorom trzech nowych pasm 30, 17 i 12 metrów.
W latach 80. XX wieku krótkofalowcy stworzyli system automatycznego przekazu i radiową transmisję cyfrowych pakietów zwaną Packet Radio. Ów skomputeryzowany system z powodzeniem został użyty do przekazywania komunikatów podczas katastrof.
Do 2003 radioamatorzy-krótkofalowcy ubiegający się o licencje nadawców ( na częstotliwościach poniżej 30 MHz ) musieli podczas egzaminów wykazać się znajomością nadawania i odbioru znaków alfabetu Morse'a. Światowa Konferencja Radiokomunikacji (WRC) na spotkaniu w Genewie w 2003 ogłosiła, że znajomość telegrafii nie jest już wymagana do otrzymania uprawnień licencji radiooperatora w służbie amatorskiej. Oznacza to, że organy państwowe wydające zezwolenia nie są już zobowiązane do wymagania znajomości alfabetu Morse'a ale jak to dzieje się w wielu krajach, nadal mogą to czynić.
Według definicji ITU krótkofalarstwo jest służbą radiokomunikacyjną mającą na celu samokształcenie, wzajemną łączność i studia techniczne, amatorów z licencjami, zainteresowanych techniką radiową jedynie dla celów osobistych bez korzyści materialnych.
[edytuj] Radioamatorska aktywność i praktyka
Krótkofalowcy lubią osobistą, dwukierunkową komunikację z przyjaciółmi, członkami rodzin i zupełnie obcymi ludźmi, którzy również muszą być licencjonowani. Wspierają społeczeństwo zapewniając łączność w nagłych wypadkach, podczas katastrof i klęsk żywiołowych.
Do wzajemnej komunikacji, amatorzy wykorzystują transceivery fabryczne jak i konstrukcji własnej. Do nawiązania łączności służy kilka rodzajów modulacji fali radiowej. Przesyłanie głosu nadawcy potrzebnego do nawiązania łączności odbywa się za pośrednictwem różnych typów emisji. Jedną z nich jest modulacja częstotliwości (FM). Oferuje wysoką jakość audio dla lokalnych operatorów, gdzie sygnał radiowy jest silny. Innym typem emisji jest pojedyncza wstęga boczna (SSB). Charakteryzuje się niezawodnością nawet wtedy, gdy sygnał jest słaby. Emisja SSB zajmuje mniejszą szerokość pasma i umożliwia pracę większej ilości krótkofalowców w danym zakresie częstotliwości. Oprócz głosowego przesyłania informacji krótkofalowcy nadal komunikują się korzystając z telegrafii CW. Dla ułatwienia pracy został stworzony slang krótkofalarski i kod Q. Wielką zaletą porozumiewania się znakami Morse'a jest daleki zasięg osiąganych łączności. Przy dobrych warunkach propagacyjnych można łączyć się z amatorami z całego świata i w ten sposób zaliczyć QSO z egzotycznymi stacjami. Kolejną płaszczyzną komunikacji radiowej są emisje cyfrowe tj. PSK 31, SSTV, Packet Radio.
Nawiązanie łączności odbywa się według ściśle określonych reguł. Znalezienie rozmówcy rozpoczyna się przez zawołanie ogólne lub wywołanie określonego znaku. Po wymianie raportów o słyszalności swojego rozmówcy, siły sygnału oraz informacji o pogodzie przechodzi się do ludźnej rozmowy na dowolnie wybrany temat z wyjątkiem drażliwych. Na pasmach amatorskich obowiązuje zasada nie rozmawania na tematy polityczne i religijne oraz kultura osobista. Przed zakończeniem konwersacji krótkofalowcy proszą o wysłanie karty QSL jako potwierdzenie nawiązanej łączności.
[edytuj] Krótkofalarstwo w Polsce i na świecie
Początki zorganizowanego krótkofalarstwa w Polsce zaczynają się od 1924 r. kiedy pojawiły się pierwsze zarejestrowane kluby radiowe, oraz ukazały się pierwsze pisma radioamatorskie takie jak : Radio-Amator oraz miesięcznik „Radio-Ruch”. W roku 1924 zmieniono również ustawę z dnia 27.05.1919 r. o poczcie, telegrafie i telefonie, dopuszczając zakładanie i używanie na podstawie odpowiednich zezwoleń – prywatnych odbiorczych stacji radiotelegraficznych oraz radiotelefonicznych. Pierwszego stycznia 1929 r. ukazał się pierwszy numer „ Krótkofalowiec Polski „ który z przerwami spowodowanymi wydarzeniami historycznymi przetrwał do dziś jako miesięcznik "Radioelektronik". Organizacją powstałą w lutym 1930 r. reprezentującą polskie krótkofalarstwo był obecny Polski Związek Krótkofalowców. Pod koniec lat trzydziestych z narastającą groźbą najazdu hitlerowskiego, krótkofalowcy skupieni w PZK, kładli duży nacisk na wykorzystanie krótkofalowców, oraz ich sprzętu i umiejętności do celów obronnych. Niestety, sieć łączności amatorskiej przygotowana na wypadek wojny przez PZK została zburzona na skutek wydania zarządzenia Ministerstwa Poczt i Telegrafów w 1939 r. nakazującego rozmontowanie stacji i zwrot zezwoleń. Po wojnie w wyniku prowadzonych starań w maju 1947 r. odbył się ogólnopolski zjazd delegatów klubów krótkofalowców, oraz została usankcjonowana przez władze działalność PZK. Krótkofalowcy w Polsce używają znaków wywoławczych zaczynających się od liter prefiksów: HF, SN, SO, SP, SQ, SR, SR, 3Z. Na świecie jest ponad 4 miliony krótkofalowców. Najwięcej z nich jest w Japonii, USA, Niemczech. W Polsce jest około 10 000 krótkofalowców, w tym ok. 3000 zrzeszonych w PZK.
[edytuj] Co oferuje krótkofalarstwo ?
- posiadanie własnej radiostacji
- swobodna łączność radiowa z całym światem
- poszerznie wiedzy z zakresu elektroniki
- możliwość doskonalenia języków obcych
- zawieranie przyjaźni
- wymiana kart QSL
- uczestniczenie w zawodach krótkofalarskich
