Kościół św. Wita w Rogoźnie
Z Wikipedii
| Kościół św. Wita w Rogoźnie | |
 |
|
| Data budowy | 1526 |
| Wyznanie | Kościół rzymskokatolicki |
| Rodzaj | parafialny |
| Wezwanie | św. Wita |
| Architekt | Marcin Mor, Klemens z Ostroroga |
| Budulec | cegła |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Kościół św. Wita - kościół parafialny pod wezwaniem świętego Wita w w Rogoźnie, zwany też Rogozińską Farą.
Najstarszy kościół w Rogoźnie, związany według księdza Józefa Nowackiego ("Dzieje Archidiecezji Poznańskiej", T.2) z grodem z X wieku i późniejszym rogozińskim grodem kasztelańskim, fundowany według tradycji przez księcia Mieszka I i Dobrawę, na co miałoby wskazywać między innymi bardzo stare wezwanie. Obecny kościół wzniesiony w stylu późnogotyckim w 1526 roku staraniem starosty rogozińskiego Andrzeja Dołęgi Kretkowskiego przez Marcina Mora i Klemensa z Ostroroga. W 1668 roku dobudowano zakrystię i skarbiec, a w 1862 wzniesiono kruchtę według projektu berlińskiego architekta Fryderyka Augusta Stuelera. Kościół jest murowany z cegły, częściowo otynkowany, trójnawowy, pseudobazylikowy, z wydzielonym węższym prezbiterium. Nawa główna i prezbiterium przykryte są sklepieniem gwiaździstym, nawy boczne - krzyżowo-żebrowym. Nawy rozdzielone są ostrołukowymi arkadami. Chór muzyczny barokowy.
Najważniejsze zabytki znajdujące się wewnątrz świątyni:
- mosiężna chrzcielnica gotycka z I poł. XV wieku - w kształcie kotła na trzech łapach zwierzęcych, ozdobiona pięcioma postaciami świętych, pieczęciami z XIV wieku i medalionem rusko-bizantyjskim, prawdopodobnie z XII wieku,
- obraz św. Wita - barokowy z drugiej ćwierci XVIII wieku, w srebrnej koszulce,
- neogotycki ołtarz główny - z 1897 roku, czteroskrzydłowy,
- ołtarz późnobarokowy w nawie północnej - z ok. 1700 roku z herbem Radwan,
- ołtarz późnobarokowy w nawie południowej - z czwartej ćwierci XVIII wieku, stiukowy, o płaskiej dekoracji z obrazami Chrystusa i św. Stanisława,
- rzeźba Chrystusa Frasobliwego - w kruchcie, póżnogotycka, ludowa, z polichromowanego drewna, z XVI wieku,
- krucyfiks - na belce tęczowej, z I połowy XVII wieku,
- kielichy: jeden srebrny, późnorenesansowy z I połowy XVIII wieku i drugi barokowy, częściowo złocony, fundacji Macieja Zielińskiego z 1623 roku,
- liczne obiekty w stylu neogotyckim z XIX i XX wieku - stalle, konfesjonały, stacje drogi krzyżowej, szafa organowa, tron i ambona.
W latach 1983-2004 proboszczem tutejszym był ks. kanonik Edmund Ławniczak.
Wpisany do rejestru zabytków w dniu 12 grudnia 1932 roku.
Kościół znajduje się w bezpośredniej bliskości Jeziora Rogozińskiego. Przy świątyni ulokowane są:
