Jerzy Fonkowicz
Z Wikipedii
Jerzy Henryk Fonkowicz (ur. 1922, zm. 7 października 1997 w Konstancinie-Jeziornie) – generał Ludowego Wojska Polskiego, szef Departamentu Kadr MON od października 1956, attaché wojskowy PRL w Helsinkach, od 1968 w stanie spoczynku.
W czasie II wojny światowej został agentem wywiadu NKWD. Jako ppłk Oddziału II Armii Ludowej, mianowany szefem specjalnej grupy bojowej przy Sztabie Głównym tej formacji. 17 kwietnia 1944 na rozkaz Mariana Spychalskiego przeprowadził akcję na archiwum Delegatury Rządu na Kraj przy ul. Poznańskiej 12 w Warszawie. W jej wyniku kontakt konspiracyjny Armii Krajowej ujawniony został gestapo za pośrednictwem podwójnego agenta Artura Jastrzębskiego a AL zdobyła materiały o przedwojennej policyjnej agenturze w szeregach komunistów.[1]
W 1945 mianowany szefem Oddziału III Głównego Zarządu Informacji LWP (osłona kontrwywiadowcza jednostek LWP). Z jego ramienia w czerwcu 1945 wraz z Piotrem Jaroszewiczem i Tadeuszem Steciem brał udział w przejęciu hitlerowskiego archiwum w Radomierzycach[2].
Z powodu pochodzenia żydowskiego, po wydarzeniach marcowych wydalony z wojska. 7 października 1997 bestialsko zamordowany przez grupę ok. 10 nieznanych sprawców. Zginął w wyniku długotrwałych tortur[3].
Jest jednym z bohaterów książki Krzysztofa Kąkolewskiego Generałowie giną w czasie pokoju.
