Język wotycki
Z Wikipedii
| Vad̕d̕a tšeeli | |
| Obszar | Federacja Rosyjska |
| Liczba mówiących | 62 |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki uralo-ałtajskie Języki uralskie Języki ugrofińskie Języki fińskie Bałtyckofińskie Język wotycki |
| Pismo | łaciński |
| Kody języka | |
| ISO 639-1 | – |
| ISO 639-2 | fiu |
| ISO/FDIS 639-3 | vot |
| W Wikipedii | |
| Zobacz też: język, języki świata
|
|
Język wotycki – język ugrofiński z grupy bałtofińskiej używany niegdyś na pograniczu Rosji i Estonii przez naród Wotów. Jest to język praktycznie wymarły; w 1989 r. posługiwano się nim w zaledwie dwóch wioskach, używany był przez 62 osoby w średnim i podeszłym wieku. Najmłodsza z osób mówiących językiem wotyckim urodziła się w 1930 r.
W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie językiem wotyckim, zwłaszcza wśród ludzi młodych; nauczanie tego języka rozpoczęto w szkołach i na kursach. W konsekwencji liczba osób deklarujących znajomość wotyckiego zwiększyła się do ponad 700, nie był to dla nich jednak język ojczysty, a jedynie język obcy, wyuczony. Próby stworzenia literatury nie powiodły się; w 1930 roku wotycki poeta Dymitr Cwietkow opublikował gramatykę języka wotyckiego. Do zapisu języka wotyckiego proponował używać cyrylicy, obecnie jednak stosuje się alfabet łaciński z dodatkowymi znakami diakrytycznymi.
