Historia Anglii (V-VII wiek)
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Anglia za czasów arturiańskich (V-VII wiek)
| Historia Wielkiej Brytanii |
|---|
| Chronologia |
| Brytania |
| Historia Szkocji |
| Historia Anglii (V-VII wiek) |
| Historia Anglii (VIII-X wiek) |
| Heptarchia anglosaska |
| dynastia normandzka |
| Historia Anglii (XI-XV wiek) |
| Anglia Tudorów Epoka elżbietańska |
| Panowanie Stuartów |
| Angielska wojna domowa |
| Restauracja Stuartów |
| Chwalebna Rewolucja |
| Wielka Brytania w XVIII wieku |
| Rewolucja przemysłowa |
| Epoka wiktoriańska |
| Wielka Brytania w XX wieku |
W 410 terytoria brytyjskie uzyskały faktyczną niezależność od Rzymu, potwierdzoną listem cesarza Honoriusza. Ludność na nich mieszkająca nie była jednorodna. Na południowym wschodzie osiedlały się coraz liczniej plemiona germańskie: Sasi, Anglowie, Jutowie, czasami także Fryzowie i Frankowie. Rdzenni Brytowie wypychani byli na zachód i na północ, gdzie natrafiali na resztki ludności celtyckiej.
Cywilizacja rzymska, chociaż rozległa, nie była nigdy na tyle głęboko zakorzeniona w społeczeństwie, aby pozostawić trwały ślad po odejściu ostatnich legionów. Dotyczyło to również religii chrześcijańskiej, Anglia stała się bowiem ojczyzną Pelagiusza, urodzonego w drugiej połowie IV wieku i głoszącego, w opozycji do ortodoksji, możliwość zbawienia człowieka jego własnymi siłami, bez udziału łaski Bożej.
Historia Wysp Brytyjskich od początku V aż do połowy VI wieku pozostaje wciąż w mrokach ciemnych wieków. Jedyne wiarygodne źródło współczesnych przekazów to dzieło mnicha Gildasa De Excidio Britanniae (ok. 540), bardziej zresztą przypominające traktat moralny niż rzetelną kronikę. Gildas był bowiem mocno związany z nurtem ortodoksyjnym i wyplenienia Brytów przez Saksonów dopatrywał się właśnie w szerzących się herezjach oraz rezygnacji z nawracania germańskich pogan.
Określenie czasy arturiańskie wiążą się z osobą legendarnego króla Artura, o którym jednak w rzeczywistości wiadomo niewiele. Jego imię jest pochodzenia łacińskiego, co wskazuje że pochodził z nielicznej grupy zromanizowanych Brytów. W pierwszej połowie VI wieku piastował urząd vortigerna, namiestnika plemion brytyjskich, skutecznie przeciwstawiając się Saksonom, których podobno pokonał w roku 516 w bitwie pod Badon Hill. Zginął zaś w innej bitwie z najeźdźcami, w 536 pod Camlan.
Wiek VI znamionował gwałtowny rozwój kościoła celtyckiego, któremu początek dał św. Kolumba, głównie w północnej Irlandii i Szkocji, później także na północnym zachodzie Anglii. Centrum obrządku celtyckiego znajdowało się na wyspie Iona, a administracja kościoła opierała się na sieci klasztorów, a nie na biskupstwach w ośrodkach miejskich. Mnisi celtyccy żyli w bardziej surowej regule i nie dążyli do sprawowania władzy świeckiej. Drobne różnice dotyczyły również daty obchodzenia Wielkanocy, formy tonsury i święcenia kapłanów. Unifikacja obu obrządków nastąpiła na synodzie w Whitby w 663, głównie pod naciskiem władzy świeckiej, która w Rzymie upatrywała szansę na zachowanie jedności z kontynentem.
