Generalność konfederacji barskiej
Z Wikipedii
Generalność konfederacji barskiej – naczelny organ władz konfederacji barskiej w latach 1769-1772.
Powołana z inicjatywy dyplomacji francuskiej, która utworzenie Generalności traktowała jako warunek udzielenia konfederatom pomocy finansowej i wojskowej. Założona w październiku 1769 w Białej przez biskupa kamienieckiego Adama Stanisława Krasińskiego. Do jej władz weszli: Michał Jan Pac jako marszałek generalny konfederacji na Litwie, Joachim Karol Potocki jako regimentarz koronny, Józef Sapieha jako regimentarz litewski. Od grudnia 1769 władze barżan rezydowały w Preszowie. W 1771 zmuszone zostały do przeniesienia się do Cieszyna.[1]
Generalność utrzymywała swoich przedstawicieli dyplomatycznych, za pośrednictwem których próbowała wpływać na dyplomację europejską. W październiku 1770 za poduszczeniem Francji ogłosiła akt detronizacji Stanisława Augusta Poniatowskiego i proklamowała bezkrólewie.
Przypisy
- ↑ Władysław Konopczyński, Dzieje Polski nowożytnej, 1936 t. II, s. 322
[edytuj] Bibliografia
- Władysław Konopczyński, Dzieje Polski nowożytnej, 1936 t. I-II
- Władysław Konopczyński, Konfederacja barska, 1991 t. I-II