Francesco Condulmer

Z Wikipedii

Francesco Condulmer (ur. 1410 w Wenecji, zm. 30 października 1453 w Rzymie) - włoski duchowny, kardynał. Bratanek papieża Eugeniusza IV.

Początkowo był protonotariuszem apostolskim i wice-kamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego, ale już 19 września 1431 jego wuj mianował go kardynałem-prezbiterem S. Clemente, mimo że miał dopiero 21 lat. Eugeniusz IV obdarzył swego młodego bratanka wieloma zaszczytami - był kamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego (styczeń 1432 - 1439), administratorem diecezji Narbonne (1433-36) i Amiens (1436-37), arcybiskupem Besançon (1437-38) i Werony (od 1438), tytularnym patriarchą Konstantynopola (od 1438) i wicekanclerzem Św. Kościoła Rzymskiego (od 1437). W diecezji Weronie ufundował szkołę dla akolitów oraz sprowadził do niej zakon obserwantów - zreformowany odłam zakonu franciszkanów. W trakcie republikańskiej rewolty w Rzymie w maju 1434 został na krótko uwięziony (rebelię zdławił kilka miesięcy później Giovanni Vitelleschi, biskup i kondotier w jednej osobie, nagrodzony później za to purpurą kardynalską). Odegrał dużą rolę w przygotowaniu unii z kościołem prawosławnym (unia florencka) służąc jako legat papieski w Konstantynopolu w 1438. Dwukrotnie stał na czele floty papieskiej walczącej z Turkami na Morzu Śródziemnym (1444 i 1445-46). W kwietniu 1445 awansował do rangi kardynała biskupa diecezji Porto e Santa Rufina (w 1452 rozdzielono diecezję Porto od Santa Rufina - pierwszą zachował Condulmer, a drugą otrzymał kardynał John Kempe, arcybiskup Canterbury), był także legatem w Wenecji (1440), Marchii Ankońskiej (1443) i Neapolu (1447). Będąc najstarszym (od daty nominacji) kardynałem-biskupem w kurii rzymskiej prawdopodobnie sprawował funkcję dziekana Św. Kolegium Kardynałów (1451-53).^[1]

Kardynał Condulmer zbudował swój pałac na ruinach teatru Pompejusza niedaleko Campo di Fiori. Zmarł w wieku zaledwie 43 lat.

Przypisy

↑ W dokumentach konsystorialnych z tajnego konsystorza 27 października 1451 Condulmer jest wymieniany na pierwszym miejscu, przed pozostałymi kardynałami-biskupami (K. Eubel, Hierarchia Catholica Medii Aevi, vol. 2, s. 30)