Edmund Borowski
Z Wikipedii
Edmund Borowski (ur. 23 stycznia 1945 w Waizdorf w Niemczech) - polski lekkoatleta specjalizujący sie w biegu na 400 m.
Jego największym osiągnięciem jest zdobycie złotego medalu na Mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie na sztafecie 4 x 400 m (wraz z Janem Wernerem, Stanisławem Grędzińskim i Andrzejem Badeńskim). W biegu indywidualnym na 400 m na tych mistrzostwach odpadł w eliminacjach.
Odnosił także sukcesy w zawodach halowych. Na Europejskich Igrzyskach Halowych w 1967 w Pradze zdobył srebrny medal w sztafecie 4 x 2 okrążenia (wraz z nim biegli Edward Romanowski, Jan Balachowski i Tadeusz Jaworski), a w rok później na EIH w Madrycie wywalczył taki sam medal w sztafecie 1+2+3+4 okrążenia (partnerzy Marian Dudziak, Waldemar Korycki i Andrzej Badeński). Wreszcie kolejny srebrny medal zdobył na Halowych Mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu w sztafecie 2+3+4+5 okrążeń (ze Stanisławem Waśkiewiczem, Kazimierzem Wardakiem i Erykiem Żelaznym).
Borowski był srebrnym medalistą Europejskich Igrzysk Juniorów w 1964 w sztafecie szwedzkiej (sztafeta 400-300-200-100 m).
Był rezerwowym zawodnikiem polskiej sztafety 4 x 400 m na Igrzyskach Olimpijskich w 1968 w Meksyku.
Trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski w sztafecie 4 x 400 m (1967, 1968 i 1971). Wystąpił w piętnastu meczach reprezentacji Polski, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne i 15 w sztafetach.
Rekordy życiowe:
- bieg na 100 m - 10,4 s
- bieg na 200 m - 21,1 s
- bieg na 400 m - 46,5 s
Był zawodnikiem Zawiszy Bydgoszcz.
