Din-i-Ilahi
Z Wikipedii
Din-i-Illahi, Boska Wiara to synkretyczna religia stworzona przez najwybitniejszego z Wielkich Mogołów - Akbara(1542 - 1605). Łączyła w sobie elementy wielu religii występujących na subkontynencie indyjskim - w tym Islamu, Hinduizmu, Chrześcijaństwa, Dżinizmu i Zaratusztrianizmu.
W przeciwieństwie do pozostałych władców z muzułmańskiej dynastii Mogołów, Akbar był człowiekiem tolerancyjnym. Sceptycznie nastawiony do oficjalnego państwowego wyznania - Islamu, pozwalał wyznawcom innych religii na swobodne odprawianie swoich obrzędów, w których często uczestniczył. Lubował się także w debatach teologicznych, na które zapraszano uczonych różnych wyznań. Sprowadzano na nie także teologów z innych krajów, w tym także Jezuitów z Europy.
Pod wpływem tych debat, Akbar postanowił w 1575 roku stworzyć nową religię, która w zamierzeniu miała pogodzić jego zróżnicowanych religijnie poddanych.
Din-i-Illahi było religią nie uznającą żadnych sprecyzowanych bogów, ani proroków. Nie istniały żadne święte teksty. Wiara łączyła w sobie kult przyrody, mistycyzm i wyrafinowaną filozofię.
Din-i-Illahi spotkała się z o wiele mniejszym odzewem niż przypuszczał jej założyciel. Społeczeństwo zachowało się wobec niej biernie, zaś duchowni muzułmańscy uznali ją za bluźnierczą. Nową wiarę przyjmowali jedynie niektórzy dworacy, licząc tym samym na przypodobanie się władcy. Podobno jedyną, poza Akbarem, osobą szczerze wierzącą w Din-i-Illahi był Barbil (zm. 1586), minister Akbara.
Po śmierci Akbara i objęciu tronu przez jego syna, Dżahangira, wszyscy wyznawcy nowej wiary natychmiast ją porzucili. Państwową religią Imperium Mogołów ponownie stał się Islam, z czasem przybierający coraz bardziej fanatyczne formy.
