Czapka Monomacha
Z Wikipedii
Czapka Monomacha, Złota Czapka (ros. Шапка Мономаха) – insygnium wielkich książąt moskiewskich i carów Rosji, pochodzące najprawdopodobniej z końca XIII – początku XIV wieku. Jest to kołpak, wykonany ze złotych segmentów zdobionych filigranem, obszyty sobolowym futrem i wysadzany perłami i szlachetnymi kamieniami, z krzyżem na szczycie. Obecnie przechowywany w kremlowskim Arsenale (Orużejnaja Pałata) w Moskwie.
Według oficjalnej legendy, która pojawiła się w XVI wieku, miał to być dar od cesarza bizantyjskiego Konstantyna IX Monomacha dla jego wnuka, księcia kijowskiego Włodzimierza II również o przydomku Monomach (1053-1125; gr. monomách(os) - walczący w pojedynkę), co miało oznaczać, że Moskwa jest sukcesorem Konstantynopola. Nie jest wykluczone, że w rzeczywistości dar ów otrzymał w XIV wieku książę Iwan Kalita lub Jerzy Daniłowicz od chana Uzbeka. Pierwsza potwierdzona wzmianka o jej istnieniu pochodzi bowiem dopiero z 1328 roku.
Po raz pierwszy jako insygnium intronizacyjnym posłużył się Czapką Monomacha Iwan III Srogi, który 4 lutego 1498 roku w trakcie uroczystej ceremonii przekazał ją jako oznakę władzy swojemu synowi i koregentowi Dymitrowi. Od koronacji Iwana IV Groźnego, która miała miejsce 16 stycznia 1547 roku Czapka Monomacha była koroną koronacyjną carów. Po raz ostatni włożono ją na głowę Iwana V w 1682 roku. W 1682 roku powstała również skromniejsza niż oryginał kopia Czapki Monomacha, którą wykorzystano do koronacji Piotra I. W 1721 Piotr I Wielki ogłosiwszy się Imperatorem zastąpił regalia carów cesarską koroną Rosji. Nowa korona nawiązująca swoim kształtem do mitry cesarzy bizantyjskich posłużyła po raz pierwszy do koronacji Katarzyny I w 1724 roku.