Antoni Białobrzeski

Z Wikipedii

Antoni Białobrzeski (ur. 1793 - zm. 1867) - b. wikariusz kapitulny i administrator archidiecezji warszawskiej.

Był katolickim duchownym, prepozytem łomżyńskim. Od 1837 był scholastykiem warszawskim i do 1857 był wiceoficjałem. Od 1856 był archidiakonem.

W 1861 został wikariuszem kapitulnym i administratorem archidiecezji warszawskiej. W październiku 1861, kiedy rosyjscy żołnierze wtargnęli do warszawskiej katedry, administrator Białobrzeski polecił, aby kościoły w Warszawie zostały zamknięte (począwszy od 17 października). Generał Aleksandr Lüders, który od 8 listopada 1861 p.o. namiestnika Królestwa Polskiego zażądał, aby kościoły zostały otwarte. A kiedy Antoni Białobrzeski odmówił, namiestnik postanowił 12 listopada aresztować administratora i umieścić go w Cytadeli. Społeczeństwo warszawskie było oburzone działaniami władz rosyjskich, gdyż ksiądz Białobrzeski cierpiał na zapalenie płuc i miał 68 lat. 12 grudnia 1861 rosyjski sąd wojenny w Warszawie skazał Antoniego Białostockiego na karę śmierci. Następnie - po interwencji cara Aleksandra II - w drodze łaski, wyrok został zmieniony na rok więzienia w twierdzy w Bobrujsku. Antoni Białobrzeski zmarł w 1867 na wygnaniu.

[edytuj] Źródła:

• Leksykon historii Polski z 1995
• Kronika powstań polskich 1794 - 1944, Warszawa 1994

To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.