Żaba śmieszka
Z Wikipedii
Żaba śmieszka | |||||||||||||||||||||||||||||
Żaba śmieszka - samica |
|||||||||||||||||||||||||||||
Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Gromada | płazy | ||||||||||||||||||||||||||||
Rząd | płazy bezogonowe | ||||||||||||||||||||||||||||
Podrząd | Neobatrachia | ||||||||||||||||||||||||||||
Rodzina | żabowate | ||||||||||||||||||||||||||||
Rodzaj | Rana | ||||||||||||||||||||||||||||
Gatunek | żaba śmieszka | ||||||||||||||||||||||||||||
Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
Rana ridibunda | |||||||||||||||||||||||||||||
Pallas, 1771 | |||||||||||||||||||||||||||||
Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Systematyka w Wikispecies | |||||||||||||||||||||||||||||
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
Żaba śmieszka (Rana ridibunda) – jeden z 6 gatunków płazów z rodziny żabowatych występujących w Polsce.
Spis treści |
[edytuj] Opis
Długość ciała 7 – 13 cm, masa ciała 30 – 110 g. Ciało krępej budowy, na głowie wyraźnie widoczne błony bębenkowe. Skóra pokryta brodawkami, gruba i chropowata. Dobrze widoczne fałdy grzbietowe. Na wszystkich kończynach błony pływne, sięgające końców palców. Grzbiet ma kolor od oliwkowozielonego do ciemnobrązowego. Występują na nim ciemniejsze plamy o nieregularnych kształtach. Plamy te są cechą gatunkową, umożliwiającą łatwe odróżnienie żaby śmieszki od innych żab. Brzuch również jest plamisty.
[edytuj] Występowanie
Występuje na całym terenie nizinnej Polski, jest jednak rzadka.
[edytuj] Biotop
Jest silnie związana ze środowiskiem wodnym. Najczęściej spotkać ją można nad dużymi zbiornikami wodnymi, takimi, jak jeziora, stawy, rozlewiska rzeczne, ale występuje też w mniejszych zbiornikach takimi jak śródleśne stawy, rowy melioracyjne. Zwykle przebywa na lądzie, ale tuż nad wodą, gdzie poluje na zdobycz. Gdy zbiorniki te wysychają podejmuje wędrówkę w poszukiwaniu innych i wtedy spotkać ją można w nietypowych dla niej miejscach.
[edytuj] Tryb życia
Jest aktywna w dzień. Odżywia się głównie owadami, skorupiakami, pająkami, ale także drobnymi kręgowcami; rybami, myszami, pisklętami ptaków, małymi wężami, kijankami i małymi płazami, również własnego gatunku. W gospodarstwach rybnych może wyrządzać szkody. Poluje na lądzie. Przestraszona ucieka natychmiast do wody. Jesienią, zwykle w październiku zapada w sen zimowy. Spędza go na dnie zbiorników wodnych.
[edytuj] Gody
Istnieją różnice w wyglądzie zewnętrznym między samcem i samicą – dymorfizm płciowy. Samiec jest mniejszy, ma dobrze wykształcone modzele godowe oraz duże rezonatory, służące do wzmocnienia głosu wydawanego podczas godów. Ma też jaśniejsze ubarwienie ciała. Brak jest, zarówno u samca, jak i samicy szaty godowej. Żaby śmieszki późno rozpoczynają gody – trwają one zwykle od końca kwietnia do czerwca. W tym czasie przebywają w zbiornikach wodnych, zwykle w tych samych, w których zimowały. Samiec wydaje charakterystyczne odgłosy, zwane popularnie rechotaniem żab. W toku godów samiec obejmuje samicę uchwytem ampleksus. W czasie, gdy składa ona jaja, samiec wypuszcza plemniki. Zapłodnienie jaja następuje w wodzie.
[edytuj] Rozród
Samica składa jaja w kilku partiach, łącznie ok 6 000 jaj. Jaja, zwane skrzekiem mają galaretowatą osłonkę i przyklejają się do roślin wodnych. Po ok 10 dniach wylęgają się z nich larwy zwane kijankami. Pływają one w wodzie za pomocą ogona z płetwą ogonową. Oddychają początkowo skrzelami zewnętrznymi, które następnie przekształcają się w skrzela wewnętrzne. Odżywiają się odcedzając cząstki organiczne z wody, lub zeskrobując je z roślin i przedmiotów w wodzie. W trakcie rozwoju wyrastają im kończyny przednie i tylne. Kijanki żaby śmieszki są duże, większe od kijanek innych naszych żab, osiągają długość 10 – 12 cm. Jesienią następuje przeobrażenie w postać dorosłą.
[edytuj] Ochrona
Gatunek podlegający w Polsce ochronie ścisłej.
[edytuj] Bibliografia
- Włodzimierz Juszczyk: Płazy i gady krajowe. Warszawa: PWN, 1974.