Koerilen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Koerilen

Eiland van Rusland (gedeeltelijk geclaimd door Japan)
Locatie
Land	Rusland (gedeeltelijk geclaimd door Japan)
Locatie	Stille Oceaan
Algemeen
Oppervlakte	10.355,61 km²
Inwoners	19.427 (volkstelling 2002)[1]
De Koerilen

De Koerilen (Russisch: Курильские Острова), strekken zich uit van het noordoosten van Hokkaido (Japan) tot Kamtsjatka en scheiden de Zee van Ochotsk van de noordelijke Stille Oceaan. Ze vormen een onderdeel van de Russische oblast Sachalin.

De eilanden worden in het Japans de 千島列島 – Chishima rettō ("Duizend eilanden archipel") of クリル列島 - Kuriru rettō ("Koerilen archipel") genoemd. De naam stamt van het woord waarmee de Ainu zichzelf aanduiden: kur, dat "man" of "mens" betekent.

Inhoud 1 Geschiedenis 1.1 Ontdekking 1.2 Japanse en Russische bewoning 2 Territoriale claims 3 Geografie 3.1 Eilanden 4 Bestuurlijke indeling 5 Bronnen, noten en/of referenties 6 Externe link

[bewerk] Geschiedenis

Sinds het einde van de laatste ijstijd woonden de Ainu hier, tot ze in de achttiende eeuw door de Russen van de meest noordelijk eilanden werden verdreven.

[bewerk] Ontdekking

De eerste ontdekking van de eilanden is niet helemaal duidelijk. Japanse bronnen schrijven over Murakami Hironori die in 1635 in opdracht van de Matsumae-clan uit Hokkaido een eerste expeditie naar de eilanden ondernam en een aantal kaarten zou hebben gemaakt van een aantal van de eilanden. Sommige geografische namen van zijn kaarten komen overeen met bestaande namen, maar aangenomen wordt dat hij veel "van horen zeggen" had verkregen. De eerste Japanse landing op de eilanden was in 1754, ongeveer in dezelfde tijd, toen ook de Russen er voet aan wal zetten. De eerste zekere expeditie werd verricht door de Nederlander Maarten Gerritszoon Vries, die ook Sachalin bevoer op zoek naar goud. Hij bracht vanaf het fluitschip Castricum de kustlijnen van de eilanden Koenasjir (die hij voor een verlenging van Hokkaido aanzag), Itoeroep en Oeroep in kaart. De laatste twee eilanden noemde hij "Stateneiland" (ter ere van de Nederlandse staten) en Compagnieland (ter ere van de VOC, waarvoor hij de reis maakte). Later voer de Portugese zeevaarder Don Juan de Gama er langs, die het foutief als "Gamaland" ten noordoosten van Japan op de kaart plaatste, waarvan pas ruim een eeuw later in 1741 door de Russische Tweede Kamtsjatka-expeditie onder leiding van de Deen Vitus Bering werd bewezen dat het niet bestond.

In Russische bronnen worden de eilanden voor het eerst genoemd in 1646, maar de eerste meer gedetailleerde informatie kwam in 1697 van de ontdekkingsreiziger Vladimir Atlasov. Atlasov noemde destijds het zuidelijk deel van Kamtsjatka "Koerilenland", vanwege de aanwezigheid van de Koerilen (de Russische benaming voor de Ainu in die tijd) op het zuidelijk deel van Kamtsjatka. Atlasov sprak met Ainu, die hem vertelden over mensen die als vorsten leefden in stenen steden op de eilanden ten zuiden van hen. Atlasov gaf ook de naam aan het Koerilenmeer en de Koerilenrivier op het zuidelijk deel van Kamtsjatka.

In de achttiende en vroege negentiende eeuw werden de Koerilen verkend door Danila Antsiferov, Ivan Kozyrevski, Ivan Jevrejnov, Fjodor Loezjin, Martin Sjpanberg, Ivan Kroesenstern, en Vasili Golovnin.

[bewerk] Japanse en Russische bewoning

In 1855 werd het verdrag van Shimoda gesloten tussen het Russische Rijk en het Japanse Keizerrijk, waarbij de grens tussen beide rijken tussen de eilanden Oeroep (Japans Uruppu) en Etorofu (Russisch: Itoeroep) werd gelegd. Japan verkreeg de hele eilandengroep in 1875 bij het Verdrag van Sint Petersburg. In ruil deed Japan afstand van Sachalin. Voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werden door Japan een groot aantal militaire constructies, zoals marinehavens, luchtmachtbasissen en barakken gebouwd, waarbij gebruik gemaakt werd van duizenden Koreaanse en Chinese dwangarbeiders. Nadat tijdens Operatie Augustusstorm op 18 augustus 1945 ook de Koerilen werden aangevallen door de Sovjet-Unie, vielen de eilanden binnen een paar dagen in handen van het Rode Leger (alleen op Sjoemsjoe werd een groot gevecht geleverd). Een paar dagen later werden de eilanden aan de Sovjet-Unie overgedragen (Verdrag van San Francisco). De gevangengenomen Japanse soldaten werden naar de Goelag gestuurd (vooral de Sevvostlag). In 1949 werden de overgebleven soldaten in de Goelag overgedragen aan Japan. De ruim 17.000 Japanners, Koreanen en Chinezen (en 300 inheemse Ainu) werden, voorzover deze al niet eerder gevlucht waren, in 1947 en 1948 verbannen naar Japan, waarbij ze slechts 20 kilo van hun bezittingen mochten meenemen. In dat jaar werden ook alle namen veranderd naar Russische namen.

Alle Japanse gebouwen werden in opdracht van Stalin tegen de vlakte gegooid en vervangen door nieuwe woonbarakken met de belofte dat er spoedig stenen gebouwen zouden verschijnen. Vele migranten kwamen daarop in de jaren '50 en '60 naar de eilanden, getrokken door de hoge lonen, die er twee tot drie maal zo hoog lagen als op het Russische vasteland. De Koerilen verdwenen echter uit het politieke gezichtsveld, afgezien van een enkel grensincident, en de bewoners wonen tot op heden in de barakken.

Na de val van de Sovjet-Unie kwamen de inwoners van de Koerilen in de problemen: door de perestrojka was het afgelegen gebied sterk onrendabel geworden, daar alles moest worden geïmporteerd. De prijzen van voedingsmiddelen, brandstof en andere goederen stegen gigantisch in de crisesjaren '90 en er volgde een grote exodus van bewoners die het zich konden veroorloven. De industrie (veelal gericht op de visvangst) en infrastructuur verouderden snel en de levensomstandigheden verslechterden. In 2006, toen de economische situatie in Rusland weer wat was verbeterd, werd een groot federaal programma aangekondigd voor de modernisering van de eilanden tot 2015. Momenteel wordt er geïnvesteerd in de bedrijven (nu veelal in private handen), infrastructuur (zoals luchthavens en wegen), gebouwen en veiligheid.

[bewerk] Territoriale claims

In de jaren na de verovering in 1945 werd onderhandeld over de toekomstige status van de eilanden. In 1956 was er een overeenkomst bereikt over de teruggave van de Chabomai-archipel en Sjikotan en werd er nog onderhandeld over Koenasjir en Itoeroep. Toen de Koude Oorlog echter uitbrak en Japan in 1960 een wederzijds verdedigingsverdrag sloot met de vijand van de Sovjet-Unie, de Verenigde Staten, werden de onderhandelingen afgebroken; een status quo die in stand werd gehouden tot de val van de Sovjet-Unie in 1991. Een bezoek van Gorbatsjov aan Japan in 1991 heropende de betrekkingen. In de jaren '90 werd opnieuw onderhandeld over een eventuele overdracht, met steun van veel inwoners van de Koerilen; voornamelijk om zo snel mogelijk de eilanden te kunnen verlaten. Maar onder president Poetin keerde het tij; een poging van de Russische regering in 2004 om Sjikotan en de Chabomai-archipel alsnog te overhandigen liep spaak op tegenstand onder de Russische bevolking.

Japan eist de meest zuidelijke vier (Koenasjir, Itoeroep, Sjikotan en de Habomai-eilanden) nog steeds op, daar zij het Verdrag van San Francisco destijds niet heeft getekend en daarom de eerdere verdragen alleen als geldend ziet. In Japan worden deze eilanden de "Noordelijke territoria" genoemd. In Rusland worden de Habomai-eilanden met Sjikotan ook wel de Kleine Koerilen genoemd, terwijl de overige eilanden Grote Koerilen worden genoemd.

Het territoriale geschil heeft zich vooral geuit in schermutselingen tussen de Russische grenswacht en Japanse visboten over waar zij mogen vissen. Verschillende vissersboten zijn sinds 1945 in beslag genomen en vissers tijdelijk vastgehouden. In 2006 werd een Japanse visser gedood door een Russische patrouilleboot, wat de verhoudingen weer heeft doen verspannen.

Verschillende symbolen getuigen van het conflict. In verschillende plaatsen werden monumenten voor de "bevrijding" van de Koerilen opgericht na de Tweede Wereldoorlog en in 2005 werd op het onbewoonde eiland Tanfiljeva vlak voor de Japanse kust een orthodoxe kerk gebouwd, nadat de Japanners een herinneringscentrum hadden gebouwd op Hokkaido, waar ook borden met verwijzingen naar de territoriale aanspraken staan en in 2007 werd op hetzelfde eiland een groot orthodox heiligenbeeld geplaatst (foto).^[2] In 1999 werd in het geheim door de Japanse parlementairier Muneo Suzuki met geld van het Japanse ministerie van Buitenlandse Zaken het Japans-Russisch huis van vriendschap geopend in Joezjno-Koerilsk, wat uitliep op een groot schandaal toen de Japanse media hierachter kwamen in 2002.

[bewerk] Geografie

De eilanden staan bekend om het feit dat het er zo mistig is, maar zijn rijk aan zeewier, vis en zeeotters. Op de eilanden bevinden zich meer dan 150 vulkanen. Alaid, gelegen op een van de meest noordelijke eilanden, Atlasov (Japanse naam Oyakoba), is hiervan de hoogste met 2339 meter en is een bijna volmaakte vulkanische kegel die oprijst uit zee en die onderwerp is van haiku's en houtsnedes waarin de schoonheid wordt benadrukt, bijna net als bij de veel bekendere Fuji.

[bewerk] Eilanden

De 56 eilanden zijn verspreid over een afstand van 1270 km.

Eilanden van noord naar zuid (o.b.v. [1][2][3][4])
Russische naam	Japanse naam
Noordelijke groep
Atlasov of Alaid of Oejachoezjatsj Ispolinskaja-rots (ZW) Sosedka-rots (N) Svetsjka-rots (ZW) Vladimira (O)	Oyakoba of Araito
Sjoemsjoe Foetatsy-rots (ZO) Vladimira-rots (ZO)	Shumushu
Paramoesjir Baklanji-rots (Z) Barjerny (Z) Bazarny (ZO) Chitraja-rots (ZO) Oeno-rots (N) Opasnaja-rots (O)	Paramushiro of Poromushiri
Ptitsji-eilanden (Bratja) - Bazarny - Baklani - Dve Gagary-eilanden
Antsiferova	Shirinki
Makanroesji	Makanrushiri of Makanru
Avos (rotsen)	Abosu
Onekotan Kamen Jasnoj Pogody-rots (NO)	Onnekotan
Tsjirinkotan Beljak-rots (Z)	Chirinkotan
Charimkotan	Harumokotan
Ekarma	Ekaruma
Sjiasjkotan Basjmak-rots (NW)	Shashukotan
Lovoesjki (rotsen)	Mushiru retsugan of Mushiri
Centrale groep
Rajkoke	Raikoke
Matoea Topokovy (O)	Matsuwa
Rassjoea Artsj-rots (ZW) Karlik (Z) Temny (Z)	Rasuwa of Rashowa
Oesjisjir-eilanden - Srednego-eilanden (de rotsen Boetton, Botsman, Chtitraja, Mitsjman, Srednego en Tsjernye) - Ryponkytsja - Jankitsja (inc. de rotsen Baboesjka en Kolpak) en 2 rotseilandjes in binnenbaai)	Ushishiri of Ushichi Suredonebo Ryponkicha Yankisha
Ketoj Odinokaja-rots (ZO)	Ketoe of Ketoi
Simoesjir Revoetsji (O)	Shimushiro of Shinshiru
Zuidelijke groep
Bro-oetona Boeroen-rots (NW)	Buroton
Tsjornieje Bratja-eilanden - Tsjirpoj - Brat Tsjirpojev - Morskaja Vydra - Lev-rots (W) - Otsjelnik-rots (M) - Zabytaja-rots (NO)	Chirihoi, Chirinhoi, Burato-Chiripoi of Minami-jima Kita-jima
Oeroep Ani-rots (ZW) Blinetsy-eilanden (N) Chiva (ZO) Jersjik-rots (ZW) Koevsjin (NW) Krab (ZW) Ningio-rots (NO) Odinokaja-rots (NW) Oeminaja-rots (ZW) Ostrokonetsjnaja-rots (ZO) Paroes-rots (NW) Petoesjkova (NW) Revoen-rots (Z) Taira-eilanden (NO) Trojnik-rots (ZW) Tsjajka (N)	Uruppu
Itoeroep Dva Brata-rots (ZO) Dyrjavaja-rots (Z) Kamen-Lev (NW) Kantsoerova-rots (NW) Moristy (NW) Pogatsjeva (ZO) Razbojnik-rots 1 (N) Razbojnik-rots 2 (O) Sjpil-rots (NW) Tsjetyrje Brata-rots (N) Tsjornye-rotsen (N)	Etorofu
Koenasjir Blizky (NW) Rosjtsja-rots (Z)	Kunashiri
Sjikotan Ajvazovskogo (Z) Dalny (ZO) Devjaty Val (Z) Griga (ZO)	Shikotan
Chabomai-eilanden - Polonskogo (of Tarakoe) (met het rotseilandje Tsjaika) - Oskolki-eilanden (rotseilanden)   - Kira   - Pesjtsjernaja   - Svetsja   - Paroes   - Lisji-eilanden   - Sisjki-eilanden - Zeljony - Tanfiljeva (of Soeisio) - Joeri - Domina-eilanden (of Charoekaroe) - Signalny (rotseiland) - Rifovy (rotseiland) - Storozjeny (rotseiland) - Anoetsjina (of Akijoeri) - Oedivitelnaja (rotseiland)	Habomai Taraku Kaiba Kabutó Shibotsu Suisho-to Yuri Harukari Kaigaradzima Akiyuri
Grootste eilanden met Russische namen en grenzen van 1855 (Verdrag van Shimoda) en 1875 (Verdrag van Sint-Petersburg)

[bewerk] Bestuurlijke indeling

De Koerilen zijn bestuurlijk onderverdeeld in 3 districten (Russisch: rayons):

• Severo-Koerilski (Северо-Курильский; "Nood-Koerilen")
• Koerilski (Курильский; "Koerilen")
• Joezjno-Koerilski (Южно-Курильский; "Zuid-Koerilen")

Bronnen, noten en/of referenties:

^ Bevolkingsaantallen van de Severo-Koerilski (2592), Joezjno-Koerilski (9727) en Koerilski (7108) districten opgeteld (Demoskop Weekly: Volkstellingsresultaten 2002). ^ (en) Russian Orthodox saint statue erected on disputed island. Kyodo News International (op Serbianna) (26 juli 2007). Geraadpleegd op 28 juli 2007. (ru) В. Н. АРОВ. КАМЧАТКА И ИССЛЕДОВАНИЕ РУССКИМИ ЮЖНЫХ КУРИЛЬСКИХ ОСТРОВОВ В XVIII в.. Northern Pacific. Geraadpleegd op 19 mei 2007.

[bewerk] Externe link

• Detailkaarten van een aantal eilanden (cyrillisch schrift)

Deelgebieden van Rusland

Autonome Republieken Adygea | Altaj | Basjkirostan | Boerjatië | Chakassië | Dagestan | Ingoesjetië | Jakoetië | Kabardië-Balkarië | Kalmukkië | Karatsjaj-Tsjerkessië | Karelië | Komi | Mari El | Mordovië | Noord-Ossetië | Oedmoertië | Tatarije | Toeva | Tsjetsjenië | Tsjoevasjië Krajs Altaj | Chabarovsk | Kamtsjatka | Krasnodar | Krasnojarsk | Perm | Primorski | Stavropol | Zabajkalski Oblasten Amoer | Archangelsk | Astrachan | Belgorod | Brjansk | Irkoetsk | Ivanovo | Jaroslavl | Kaliningrad | Kaloega | Kemerovo | Kirov | Koergan | Koersk | Kostroma | Leningrad | Lipetsk | Magadan | Moermansk | Moskou | Nizjni Novgorod | Novgorod | Novosibirsk | Oeljanovsk | Omsk | Orenburg | Orjol | Penza | Pskov | Rjazan | Rostov | Sachalin | Samara | Saratov | Smolensk | Sverdlovsk | Tambov | Tjoemen | Toela | Tomsk | Tsjeljabinsk | Tver | Vladimir | Vologda | Voronezj | Wolgograd Autonome oblasten Joodse Autonome Oblast Autonome districten Chanto-Mansië | Jamalië | Nenetsië | Tsjoekotka Federale steden Moskou | Sint-Petersburg

Gebiedsdelen van het voormalige Japanse Keizerrijk in 1942
Binnen-Mongolië | Birma | Brunei | China | Daito | Filipijnen | Formosa | Hainan |Hongkong | Indië | Indochina | Japan | Koerilen | Korea | Macau | Malaya | Mantsjoerije | Noord-Borneo | Palau | Riukiu | Sachalin | Sarawak | Thailand | Yap