Johannes Brugman
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Johannes Brugman (onbekend, circa 1400 – Nijmegen, 1473) was een Franciscaner pater en redenaar. Zijn geboorteplaats is niet geheel zeker, hij zou in ieder geval geboren zijn in het aartsbisdom Keulen.
Brugman studeerde in Parijs godgeleerdheid. Na de opleiding ging hij naar het klooster der Franciscanen-Observanten in St. Omaars waar hij lector in de theologie werd.
Brugman behoorde tot de Franciscaanse tak der observanten en sloot zich aan bij een groep monniken in Amsterdam die een nieuw klooster wilden stichten.[1] Hiertoe hield hij een aantal vurige preken, waarvan later het gezegde praten als Brugman is afgeleid. Filips de Goede stond vervolgens het bouwen van een nieuw klooster toe.
Brugman is vooral bekend van zijn reizen, waarmee hij veel mensen probeerde te overtuigen in preken om een eenvoudig christelijk leven te leiden. Hij begon zijn predikreizen in Rijnland en Westfalen, maar zijn echte faam begon toen hij rond 1452 begon rond te trekken in de IJsselvallei.
In 1455 kreeg Bolsward mede dankzij hem stadsrechten.
Brugman was ook een dichter. Hij schreef enkele geestelijke liederen waaronder "Ic heb ghejaecht mijn leven lanc" en een heiligenleven over Liduina van Schiedam die in 1433 overleed. Er kwamen daarvan drie delen uit, deel 1 verscheen in 1433, deel 2 in 1448 en deel 3 in 1456. Hij is verder de schrijver van het boek Speculum Imperfectionis (Spiegel der onvolkomenheid) waarin hij oproept tot strikte naleving van de regel van Franciscus van Assisi.[2]
[bewerk] Bibliografie
- Willem Moll: Johannes Brugman en het godsdienstig leven onzer vaderen in de vijftiende eeuw, grootendeels volgens handschriften geschetst. Amsterdam 1854
- Nico Lettinck, Praten als Brugman. De wereld van een Nederlandse volksprediker aan het einde van de Middeleeuwen (Hilversum 1999).
[bewerk] Referenties
- ^ Brood P., Delen K. (2003). Het Vaderlandse Geschiedenis Boek. Zwolle:Waanders Uitgevers.
- ^ www.volkscultuur.nl