Albrecht Kossel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Albrecht Kossel (Rostock, 16 september 1853 - Heidelberg, 5 juli 1927) was een Duits arts en fysioloog en nobelprijswinnaar in de geneeskunde.

Het werkgebied van Albrecht Kossel was die van de fysiologische chemie, in het bijzonder de chemie in de celweefsels. In de loop van zijn carrière richtte hij zich meer op de proteïnen.

[bewerk] Levensloop

In 1853 werd Kossel op 16 september als oudste zoon van de Russische consul Albrecht Kossel en zijn vrouw Clara geboren in Rostock. In 1872 begint hij zijn studie geneeskunde aan de zojuist gevestigde universiteit van Strassburg. In 1878 promoveert hij aan de Universiteit van Rostock, en wordt hij assistent van zijn toenmalige leraar Hoppe-Seyler. In 1883 wordt hij door Emil du Bois-Reymond tot directeur van het Berlijnse Instituut voor de fysiologie benoemd. Hierdoor werd hij tegelijk ook buitengewoon professor aan de faculteit der geneeskunde. In 1895 wordt Kossel professor op de leerstoel voor fysiologie en directeur van het fysiologisch instituut te Marburg. In 1901 verhuist hij naar de Universiteit van Heidelberg als opvolger van Wilhelm Friedrich Kühne en Hermann von Helmholz. In 1910 verkrijgt Kossel de Nobelprijs voor de geneeskunde en fysiologie als "erkenning van zijn bijdrage aan de kennis der celchemie door zijn werk aan proteïnen die aan de kernsubstantieën vastzitten. Op 5 juli 1927 sterft Kossel in Heidelberg.

Albrecht Kossel had een dochter en een zoon, Walther Kossel. Hij werd een beroemd natuurkundige, en ontdekte röntgenstraalinterferenties binnen kristallen.

Winnaars van de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde (1901-1925)

1901: Behring | 1902: Ross | 1903: Finsen | 1904: Pavlov | 1905: Koch | 1906: Golgi, Ramón y Cajal | 1907: Laveran | 1908: Mechnikov, Ehrlich | 1909: Kocher | 1910: Kossel | 1911: Gullstrand | 1912: Carrel | 1913: Richet | 1914: Bárány | 1919: Bordet | 1920: Krogh | 1922: Hill, Meyerhof | 1923: Banting, Macleod | 1924: Einthoven