Emil Adolf von Behring
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Emil Adolf von Behring (Hansdorf (bij Deutsch Eylau, West-Pruisen, tegenwoordig Iława in Polen), 15 maart 1854 – Marburg, 31 maart 1917) was een Duits medicus. Tussen 1874 en 1878 studeerde hij voor arts bij het Duitse leger. Hij was voornamelijk een militaire geneesheer. Later werd hij professor van hygiëne aan de Universiteit van Marburg en dit zou hij de rest van zijn leven blijven.
Behring won als eerste in 1901 de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde door zijn ontwikkeling van een serum tegen difterie en tetanus. Vanwege deze prestatie werd hij ook in de adelstand verheven.
| Winnaars van de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde (1901-1925) |
|
1901: Behring | 1902: Ross | 1903: Finsen | 1904: Pavlov | 1905: Koch | 1906: Golgi, Ramón y Cajal | 1907: Laveran | 1908: Mechnikov, Ehrlich | 1909: Kocher | 1910: Kossel | 1911: Gullstrand | 1912: Carrel | 1913: Richet | 1914: Bárány | 1919: Bordet | 1920: Krogh | 1922: Hill, Meyerhof | 1923: Banting, Macleod | 1924: Einthoven |
