Hrafna-Flóki Vilgerðarson
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Flóki Vilgerðarson var norskur víkingur sem hélt vestur um haf til að leita lands sem fréttir höfðu borist af til Noregs. Með í för var frændlið hans og búfénaður og ætlaði fólkið að setjast að í nýja landinu. Hrafna-Flóki nam land í Vatnsfirði á Barðaströnd u.þ.b. árið 865. Rétt utan við bryggjuna á Brjánslæk, niðri við sjó, eru Flókatóftir. Þar eru friðlýstar rústir og segja munnmæli að Hrafna-Flóki hafi fyrstur haft þar vetursetu á Íslandi með mönnum sínum.
Í Landnámu segir að þá hafi Vatnsfjörður verið fullur af fiski og nýbúarnir stundað veiðarnar svo stíft að ekkert varð úr heyskap og öðrum nauðsynlegum undirbúningi fyrir íslenska veturinn. Leiddi þetta til þess að allt kvikféð drapst um veturinn og yfirgaf fólkið þá landið aftur. Þegar voraði gekk Hrafna-Flóki á fjöll upp af Vatnsfirði og sá fjörð fullan af hafísum. Í landnámubók segir svo: "Vár var heldr kalt. Þá gekk Flóki upp á fjall eitt hátt ok sá norðr yfir fjöllin fjörð fullan af hafísum, því kölluðu þeir landit Ísland, sem það hefur síðan heitit."[1] Hefur landið upp frá því verið kallað Ísland.
Hrafna-Flóki sneri aftur til Íslands síðar og var einn af landnámsmönnunum.
