Þorsteinn Erlingsson

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Þorsteinn Erlingsson (1858-1914) fæddist í Stóru-Mörk undir Eyjafjöllum og ólst upp í Hlíðarendakoti í Fljótshlíð. Hann varð stúdent úr Lærða skólanum í Reykjavík 1883. Síðan hélt hann utan í Hafnarháskóla og las þar lög um tíma en lauk ekki prófi. Hann dvaldist alllengi í Höfn eftir að hann hætti námi og fékkst þá einkum við kennslu. Árið 1896 fór hann heim til Íslands og sneri sér að blaðamennsu. Varð hann fyrst ritstjóri Bjarka á Seyðisfirði og síðan Arnfirðings á Bíldudal. Hann fluttist til Reykjavíkur árið 1902 og bjó þar síðan til æviloka. Hann gekk að eiga danska konu á Hafnarárum sínum en þau slitu samvistir. Seinni kona hans hét Guðrún J. Erlings og eignuðust þau saman tvö börn. Þorsteinn orti mikið og er ádeila á kirkju og ríkjandi hefðir í þjóðfélaginu ríkur þáttur í skáldskap hans. Að öðrum þræði var hann mikill unnandi þjóðlegra hefða og náttúru landsins og speglast hvort tveggja í ljóðum hans. Kveðskapur hans er léttur og lipur og má segja að í honum togist á raunsæi og rómantík. Ljóðasafn hans nefnist Þyrnar. Þorsteinn var mikill dýravinur og skrifaði dýrasögur. Þá fékkst hann og nokkuð við þýðingar.

[breyta] Heimild

• Sýnisbók íslenskra bókmennta frá 1550 til 1900, Kristján Eiríksson tók saman, Reykjavík 2003.