Homeopatía

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

A homeopatía ou homœopatía (do grego όμοιος: hómoios, similar, semellante, e πάθος: páthos, doenza) é un polémico método terapéutico baseado no "principio de similitude". A teoría da homeopatía foi desenvolvida polo médico saxón Samuel Hahnemann (1755-1843), e publicouse en 1796.

[editar] Polémica

Para máis información sobre as críticas da homeopatía, ver: pseudociencia.

A pesares de ter unha ampla e crecente popularidade nas áreas nas que se practica, os seus fundamentos empíricos e teóricos non son aceptados por ningunha organización científica ou médica importante. A maior parte dos científicos, epistemólogos e filósofos da ciencia, como Mario Bunge, consideran que a homeopatía, de forma similar á psicoanálise ou á astroloxía, é unha pseudociencia.

[editar] Principio de similitude

Consonte este principio, que data da Antigüidade, a determinación dun síntoma provocado nun suxeito sano por unha substancia calquera (de orixe vexetal, mineral ou animal) permitiría coidar un suxeito enfermo que presente un síntoma semellante.

O adxectivo correspondente é "homeopático" e a persoa que aplica este método é un "homeópata". Por deslizamento semántico, "homeopático" designa a miudo, na linguaxe corrente, unha dose mínima dun produto, en tanto a especificidade orixinal da homeopatía reside na similitude.

A homeopatía oponse a alopatía, que designa todo tratamento medicamentoso que se apoia sobre a noción de "molécula activa" e non se apoia na similitude nunha escolla terapéutica, senón sobre o "principio dos contrarios". Así, a fitoterapia é un método de coidado alopático.

As bases da homeopatía foron expostas en 1796 polo médico alemán Samuel Hahnemann e organízanse, segundo el, nun principio e dous corolarios :

• o principio de "similitude": a cura dun conxunto de síntomas é realizada por unha substancia que provoca signos semellantes nun suxeito san, conforme o principio similia similibus curantur (as semellanzas son curadas polas máis semellantes);
• a "adaptación" do tratamento ao paciente: a aplicación do principio de similitude, logo da súa verificación, ten lugar cada vez que a busca do remedio máis semellante foi efectuada de maneira concienzuda polo práctico. Cada tratamento está personalizado para cada paciente, calquera que sexa o nome da enfermidade, sendo o centro do método a busca da "totalidade" dos

síntomas presentados polo paciente. Iso explica a longa duración do diálogo entre o médico e o paciente. A etapa de observación dos síntomas provocados por unha substancia nun individuo san, que precede sempre a aplicción do principio de semellanza, e a súa transcrición, corresponde a estabelecemento dunha patoxenesia.

• a "dinamización": este segundo corolario é experimental. O principio activo sofre dinamizacións, termo que designa as dilucións repetidas asociadas a "sacudimentos": o preparado é sacudido en cada dilución.

A eficacia terapéutica da homeopatía é obxecto de controversia.

fr:homeopathie