Exército Vermello

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Exército vermello de Traballadores e Labregos (RKKA, do ruso Рабоче-Крестьянская Красная Армия, Raboche-Krestianskaya Krasnaya Armia) foi a denominación oficial das forzas armadas organizadas polos bolxeviques durante a Guerra Civil Rusa en 1918.

Esta organización convertiuse no exército da República Socialista Federativa Soviética de Rusia trala Revolución de Outubro e da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas trala súa creación en 1922, formando o maior exército do mundo dende os anos 1940 até a disolución da Unión no nadal de 1991.

O nome, abreviado xeralmente a Exército Vermello, fai referencia á sangue derramada pola clase obreira na súa loita contra o capitalismo. A pesares de que o Exército Vermello convertiuse oficialmente no Exército Soviético en 1946, o termo Exército Vermello é de emprego común en Occidente para referirse a tódalas Forzas Armadas soviéticas ó longo da súa historia.

Índice 1 Creación 2 A Grande Guerra Patria 3 A Guerra Fría 4 Galería fotográfica

[editar] Creación

O Exército Vermello creouse o 28 de xaneiro de 1918. En principio, integrárono voluntariamente os labregos e obreiros comunistas. O comando formouse con oficiais do ex exército imperial do Tsar que decidiran permanecer nos seus postos despois da Revolución de Outubro, en 1917. Ó intensificarse a guerra civil desatada por antigos oficiais aliados ós kulaks (grandes terratenientes), Lenin recurriu ó reclutamento obrigatorio. No transcurso da guerra interna, o Exército Vermello chegou a contar con cinco millóns de efectivos que enfrontaron ó Exército Branco organizado polos oficiais Lavr Kornílov e Anton Denikin, entre outros.

A organización do Exército Vermello estivo ó cargo de Lev Trotski, quen antes da revolución tivera a seu cargo o comité Militar Revolucionario que comandou o asalto ó poder. Os bolxeviques (comunistas) tiñan notable influenza no exército do Tsar. A Primeira Guerra Mundial debilitou a moral deste exército, no que se producían a cotío desercións. Os comunistas intentaron con bastante éxito crear unha moral revolucionaria no lugar da moral patriótica en declive. Os soldados eran unha peza chave do seu proxecto insurreccional.

As asembleas revolucionarias (soviets), debían ser "de obreiros, soldados e campesiños", segundo a consigna do Partido Bolxevique. Meses antes da revolución, centenares de unidades do exército participaron nun congreso de organizacións militares en Petrogrado (hoxe San Petersburgo).

Logo de creado o Exército Vermello, a política de incorporación voluntaria daba por resultado un exército de base moi inestable e pouco disciplinado. Trostski defendeu o reclutamento obrigatorio, o mantemento dos oficiais zaristas nos seus cargos e o comisariato político (incorporación de dirixentes do Partido xunto ós mandos militares). Restableceu a disciplina militar e reprimiu severamente a deserción e traición. Explicou que non podían dirixirse as forzas armadas con comités revolucionarios elixidos polos soldados e terminou coa táctica da guerra de guerrillas practicada nalgunhas rexións de Rusia por considerala inadecuada para unha loita a grande escala como a que se plantexaba.

Trotski recorreu personalmente nun tren blindado as frontes de batalla durante máis de dous anos. Os brancos dominaban a rexión meridional do antigo imperio, Siberia e parte de Rusia, e durante un tempo recibiron axuda dos aliados que triunfaran na Primeira Guerra Mundial. Os brancos chegaron a ameazar seriamente a Moscova, pero resultaron vencidos. Algúns dos principais triunfos do Exército Vermello foron protagonizados pola "Cabalería Vermella" comandada polo mariscal Sinión Budionny. A cabalería foi un dos novos corpos creados no exército por Trotski. Os brancos capitularon en 1920, pero a guerra seguiu contra os chamados "verdes", bandas de campesiños que asolaron algúns distritos rusos, e contra polacos e xaponeses. O conflito cos polacos finalizou en 1921 e os xaponeses se retiraron en 1922.

Terminada a guerra civil, o exército non evolucionou até a década dos anos 30, na que comezou a desenvolver a etapa motorizada. As "purgas" de Stalin o privaron, porén, dos seus máis valiosos xefes, xustamente en vésperas da Segunda Guerra Mundial. Máis de 30.000 oficiais foron destituídos, e moitos deles confinados ou fusilados.

[editar] A Grande Guerra Patria

Durante a Segunda Guerra Mundial, chamada oficialmente "a Grande Guerra Patria", a industria bélica desenvolveuse enormemente. O Exército Vermello foi dotado de novos canóns, cañones antiaéreos, distintos tipos de carros de combate, un canón antitanque e avións moi efectivos: os Mig, o Yak e o Il 2. Un lanzafoguetes chamado familiarmente Katiusha ou "o órgano de Stalin" foi unha arma de grande poder destrutivo. Fortaleceuse tamén a Armada. O comandante en xefe das tropas vermellas era o propio Stalin e por baixo del, como Comisario para a Defensa, Semión Timoshenko, considerado un dos mellores estrategas da historia soviética. O estado maior estivo a cargo de Georgi Zhúkov, quen iniciara a súa carreira no exército zarista e comandaría varias vitorias contra a Alemaña nazi.

A Segunda Guerra Mundial significou para o Exército Vermello un enorme triunfo e tamén unha grande perda de vidas humanas (máis de 13 millóns de baixas). En retroceso durante case toda a contenda, batíuse con heroísmo na defensa de Stalingrado (hoxe Volgogrado) e Moscova e logo fixo retroceder ós alemáns até Berlín trala batalla de Kursk (Rusia, 1943), a máis grande batalla terrestre da historia. Interviron nela máis de dous millóns de soldados. O Exército Vermello foi o primeiro en entrar na capital alemá e os seus soldados cravaron simbolicamente a bandeira vermella sobre o edificio do Reichstag (parlamento).

[editar] A Guerra Fría

Terminada a Segunda Guerra, o Exército Vermello foi o eixo do chamado Pacto de Varsovia, integrado polas nacións que quedaron baixo o control dos soviéticos en Europa do Leste. O seu armamento nuclear incrementouse proporcionalmente ó dos estadounidenses. Invadiu Hungría (1956) e a antiga Checoslovaquia (1968) para sofocar alzamentos contra as autoridades comunistas. A última guerra na que participou foi a de Afganistán, entre 1980 e 1988, en apoio do goberno prosoviético dese país, que loitaba contra un levantamento armado.

Trala caída do réxime soviético en 1991, o Exército vermello desapareceu como tal.

[editar] Galería fotográfica

Símbolo do Exército Vermello	Bandeira do Exército Vermello	O cemiterio do Exército Vermello en Sighetu Marmaţiei, (Romanía)	Propaganda trotkista en prol do Exército Vermello
Uniforme durante a Segunda Guerra Mundial	Monumento ó Exército Vermello en Berlín