¡Hay motivo!
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
¡Hay motivo! é unha serie de 32 curtametraxes producidas en febreiro de 2004 e proxectados a partir do 9 de marzo nas que se critican diversos aspectos da realidade social española e ó governo do Partido Popular en distintos temas sociais e políticos. Dacordo cos propios realizadores, o propósito desta serie de curtametraxes era propiciar un cambio de governo ante as inminentes eleccións xerais.
Entre os temas de crítica atópanse a subida do prezo da vivenda, a xestión por parte do governo da crise que seguiu ó afundimento do petroleiro Prestige en Galicia, o apoio do presidente Jose María Aznar á invasión de Iraq de 2003 ou a manipulación da televisión pública, avalada pola condena xudicial ó presentador de informativos Alfredo Urdaci, por manipulación informativa no caso dunha folga xeral convocada polo sindicato Comisiones Obreras.
Logo da compilación da película, os cineastas realizaron unha última curta, a que fixo o número 33.
¡Hay Motivo! non se emitiu comercialmente en cines, senón que foi proxectado en universidades e outros lugares que solicitaron expresamente a súa proxección. Tamén se emitiu en canles locais de televisión. Os propios cineastas utilizaron estas canles a fin de difundir a serie tan rápido como lles fose posible, polo que tamén animaron a descargar a película por Internet, a través de redes P2P.
O efecto da película na opinión pública é dificilmente avaliable, xa que os atentados de Madrid o 11 de marzo de 2004, tan só tres días antes das eleccións, supuxeron un cambio demasiado brusco na sociedade e na política española.
Finalmente, a película foi estreada comercialmente o día 12 de novembro de 2004 e proxectada ata o día 25 do mesmo mes, último día de exhibición da cinta. Arredor de 496 espectadores se achegaron ó cine para vela (datos do Ministerio de Cultura). A recadación ascendeu a 2.831,40 euros.
[editar] Antecedentes
Un dos detonantes da realización desta cinta foi probablemente a XVII edición dos Premios Goya, celebrada o 1 de febreiro de 2003, na que actores e directores levaron chapas dicindo "Non á guerra" e converteron o acto nunha alegación contra a mesma.
Outro dos antecedentes foi probablemente o éxito que tivo a película documental de Michael Moore Bowling for Columbine, que supuxo un rexurdimento do xénero documental.
[editar] As curtas
[editar] Libre, Joaquín Oristrell
Con Candela Peña e Secun de la Rosa. Radiografía social.
[editar] El plan hidrológico, Pere Portabella
Protagonizado por Pedro Arrojo Agudo, profesor de Ciencias Físicas.
[editar] La pesadilla, Álvaro del Amo
Desastre de Doñana
[editar] Cerrar los ojos, David Trueba
Sobre a xustiza española.
[editar] ¿Dónde Vivimos?, Gracia Querejeta
Acerca do problema da vivienda.
[editar] La insoportable levedad del carrito de la compra, Isabel Coixet
Sobre os pensionistas e as súa compra.
[editar] Soledad, José Ángel Rebolledo
Anciáns que morren sós na casa.
[editar] Adopción, Sigfrid Monleón
Discriminación ante este asunto cara ás parellas homosexuais.
[editar] Por tu propio bien, Icíar Bollaín
Sobre as complicacións e sufrimento da nai e a criatura no parto. Protagonizado por Luis Tosar.
[editar] Adolescentes, Chus Gutiérrez
Plantexa o tema do sistema educativo.
[editar] El club de las mujeres muertas, Víctor Manuel
Videoclip da canción El club de las mujeres muertas, do cantautor Víctor Manuel, que debuta como director realizando o seu propio vídeo musical. Tanto o vídeo como a canción tratan o tema dos maltratos a mulleres e a violencia machista.
[editar] Se vende colegio, Pedro Olea
É un caso real. Uns pais quéixanse de que a Igrexa mercou o colexio público (por tanto laico) ó que acodían os seus fillos e agora imparten unhas ensinanzas relixiosas que nada teñen que ver coas anteriores. O problema é que os pais se enteran desta venda unha vez iniciado o curso académico.
[editar] Catequesis, Yolanda García Serrano
Pilar Bardem conta un conto, escrito por Juan José Millás, ó espectador; a historia dun cura que abusaba sexualmente de menores e obispo que o apoiaba.
[editar] Las barranquillas, Víctor García León
A protección social deixa a un lado a algúns grupos sociais.
[editar] Madrid, mon amour, Ana Díez e Bernardo Belzunegui
[editar] Por el mar corre la liebre, José Luis Cuerda
En 1993, o daquela presidente do Partido Popular e aspirante á Moncloa, José María Aznar, lanzaba unha advertencia premonitoria: "esas cousas quedan gravadas en vídeo".
[editar] Armas de destrucción mediática, Miguel Ángel Díez
O famoso caso Urdaci levado ó cine.
[editar] Manipulación, Imanol Uribe
A manipulación dos medios de comunicación públicos e privados.
[editar] Mis treinta euros, Fernando Colomo
A un obreiro débenlle trinta euros dunha obra que foi a inaugurar un representante do governo.
[editar] Doble moral, Juan Diego Botto
[editar] Verja, Alfonso Ungría
[editar] Español para extranjeros, José Luis García Sánchez
[editar] ¿Legalidad?, Daniel Cebrián
[editar] Muertos de segunda, El Gran Wyoming
Fala o irmán de José Couso Permuy.
[editar] Yak-42, Manuel Gómez Pereira
[editar] La pelota vasca (fragmentos), Julio Médem
Sobre o conflito no País Vasco xerado en torno á violencia de ETA e a cuestión nacional.
[editar] Kontrastasum (Versos de Gabriel Celaya), Mireia Lluch
[editar] Cena de capitanes, Pere Joan Ventura
[editar] Mayday, Manuel Rivas
[editar] Técnicas para un golpe de estado, Vicente Aranda
[editar] El pasado que te espera, Mariano Barroso
Lista de motivos reais para votar a un partido que apoia a xestión do executivo na última lexislatura
[editar] La mosca cojonera, Antonio Betancor
Dá a cara Ramón Fontseré.
