یادگیری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
یادگیری فرآیندی است که بر اساس تجربه به وجود می‌آید و تغییراتی نسبتاً دائمی در احساس، تفکر و رفتار فرد ایجاد می‌کند. رفتارگرایانی از قبیل جان واتسون و اسکینر سرشت انسان را انعطاف‌پذیر می‌دانستند، و معتقد بودند که در رشد، یادگیری نقش اصلی را ایفا می‌کند، چنان‌چه آموزش اولیه می‌تواند صرف‌نظر از آن‌چه کودک از استعدادها، تمایلات، علاقه‌ها، توانایی‌ها، نژاد و اجداد به ارث برده، او را به هر نوع بزرگ‌سالی تبدیل کند. روانشناسی چون هانس معتقد بودند که آن‌چه که به نظر می‌رسد تابع برنامة زیستی فطری است، می‌تواند تحت تأثیر رویدادهای محیطی قرار گیرد. مک‌گرا، دنیس، گزل و تامپسون معتقد بودند که یادگیری و تجربه در تفاوت‌های رشدی نقشی ندارند؛ با این حال پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند که تمرین یا تحریک بیش‌تر می‌تواند تا حدودی رفتارهای حرکتی را تسریع کند.
[ویرایش] نظریه‌های یادگیری
- نظریه‌های کارکردگرایی
- نظریه‌های تداعی‌گرایی
- نظریه‌های شناختی
- نظریه‌های نوروفیزیولوژیک
- نظریه‌های تکاملی
[ویرایش] منابع
- هیلگارد، ارنست روپیکوت. زمینهٔ روانشناسی. ترجمهٔ حسن رفیعی. چاپ سوم، تهران: ارجمند، ۱۳۶۲، ۴۴۸.
- هرگنهان، السون. نظریه‌های یادگیری. ترجمهٔ علی اکبر سیف. ششم، چاپ ششم، تهران: نشر دوران، 1382، 964-6221-64-5، 17-18.
