کسایی مروزی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی یا ابواسحاق کسائی(زاده چهارشنبه ۲۶ شوال ۳۴۱ (هجری)) مروزی شاعر ایرانی در نیمهٔ دوم سده چهارم هجری و آغاز سده پنجم هجری است. متاسفانه از اشعار او بسیار اندک امروز در دست است، ولی از آنچه که از او بجای مانده، و همچنین از اشارات به اشعار او در آثار دیگران آمده، پیداست که او از استادان مسلم شعر و زبان پارسی بوده. ناصرخسرو در بسیاری از قصیده‌هایش سعی در مقایسهٔ خود با کسائی داشته و پیداست که دیوان کسائی را که آن زمان در دست بوده، به دقت مطالعه کرده بوده.
[ویرایش] زندگی
کسایی مروزی خود درباره زمان زایشش چنین سروده‌است:
| به سیصد و چهل و یک رسید نوبت سال | چهارشنبه و سه روز باقی از شوال | |
| بیامدم به جهان تا چه گویم و چه کنم | سرود گویم و شادی کنم به نعمت و مال | |
| ستوروار بدین‌سان گذاشتم همه عمر | که برده‌گشتهٔ فرزندم و اسیر عیال |
کسایی در اوج دولت سامانیان دیده به جهان گشود. این دولت و نیز خاندان بلعمیان از پشتیبانان او بودند. از پشتیبانان او یکی ابوالحسین عتبی وزیر نوح بن منصور سامانی(کشته‌شده به سال ۳۷۱) بود که کسایی مدحش گفته و سوزنی چامه‌سرای سده ششم هجری چنین از پیوند میان این دو یادکرده‌است:
| کرد عتبی با کسایی همچنین کردار خوب | ماند عتبی از کسایی تا قیامت زنده‌نام |
با انجام کار سامانیان و بر سر کار آمدن غزنویان کسایی به دربار ایشان رفته و به مدح محمود غزنوی پرداخته‌است. شعر زیر یک نمونه از ستایش‌های او از محموداست:
| کَفَت گویی که کان گوهرستی | کزو دایم کنی گوهرفشانی | |
| چو جانت از جود و رادی کرد یزدان | تو بی‌جان زنده‌بودن کی توانی؟ |
از شعرهای کسایی برمی‌آید که تا پنجاه‌سالگی زنده‌بوده ولی پس از آن از او آگاهی درستی در دست نیست و آشکار نیست که چند سال پس از آن زیسته‌است.
کسائی پیرو آیین شیعه بوده‌است.
[ویرایش] منبع
- محمد دبیر سیاقی،پیشاهنگان شعر پارسی،شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
