مالک اشتر
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مالِک اَشتَر (نام کامل وی:مالک بن حارث عبد یغوث نخعی) از اصحاب خاص علی پسر ابوطالب، امام اول شیعیان بود. وی بر اثر ضربهٔ شمشیری درجنگ یرموک از ناحیه چشم آسیب دید و از اینرو وی را «اشتر» میگفتند. مالک اشتر در زمان خلافت علی، فرماندهٔ قسمتی از سپاه او بود و در جنگهای جمل، صفین و نهروان از خود شجاعتهای زیادی نشان داد.علی پسر ابی طالب، مالک را در سال ۳۷ هجری به امیری مصر گماشت. مالک توسط دهقانی از روستاهای بین راه که معاویه او را تحریک کرده بود؛ مسموم گردید. گفته مشود جنگ آوري وي به حدي بود كه در جنگ صفين 1000 نفر را كشت
[ویرایش] منابع
- فرهنگ فارسی (اعلام) اثر مرحوم دکتر محمد معین
- نهج البلاغه ترجمه