عبدالبهاء
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
| شخصیت‌های اصلی | |
|
بهاءالله |
|
| نوشته‌ها | |
| کتاب اقدس · کتاب ایقان کلمات مبارکه مکنونه |
|
| موسسات | |
|
نظم اداری |
|
| تاریخچه | |
|
تاریخچه دیانت بهائی |
|
| شخصیت‌های بارز | |
|
مارثاروت · طاهره |
|
| بیشتر | |
|
نشانه‌ها · احکام |
بر طبق وصیت‌نامه بهاءالله، بنیان‌گذار دین بهائی (کتاب عهدی) همچنین کتاب اقدس (ام‌الکتاب دین بهائی)، پسر ارشد او عباس ، جانشین و وصی او بوده‌است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگینامه
[ویرایش] تولد
فرزند ارشد بهاءالله، عباس افندی که به نام عبدالبهاء شناخته شده‌است، سومین شخصیت محوری آئین بهائی است که پدرش، بهاءالله نوزده سال پیش از مرگش، آنچنانکه در کتاب اقدس و نیز در کتاب عهدی اشاره کرده‌است، وی را به مقام جانشین، مبیّن و مفسر دین بهائی برگزید. او در پنجم جمادی الاولی سال ۱۲۶۰ هجری قمری مطابق با ۲۳ مه ۱۸۴۴ در تهران متولد شد و از سن ۹ سالگی، در تبعیدهای بهاءالله همراه وی بود. آنطور که خود نقل می‌کند از کودکی به علت بابی بودن فامیل مزه آزارهای ناشی از تعصبات مذهبی را چشیده‌است.
خود وی این چنین نقل می‌کند:
| ما در تهران همه نوع اسباب آسایش و زندگانی داشتیم ولی در یک روز همه را غارت نمودند. |
(بدایع الاثار جلد دوم، لجنه نشر آثار امری آلمان ۱۹۸۷، ص ۲۰۶).
در زمان تبعید بهاءالله برای دومین بار به بغداد، در زمستان ۱۸۵۳ همراه پدر بوده‌است. آنچه مشخص است آن است که امکان تحصیل در مکتب خانه‌های آن دوران را نداشته‌است ولی اطلاعات تاریخی و حسن تدبیر او مورد تحسین مردم بوده‌است.
راجع به شخصیت او مهدی بامداد در شرح حال رجال ایران چنین می‌نویسد:
«عباس افندی که درمیان بهائیان به غصن اعظم و عبدالبهاء معروفیت دارد، پسر ارشد میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله‌است... عباس افندی مردی بوده‌است بسیار زرنگ، زیرک، با هوش٬ سائس،مطلع، باگذشت، مردم شناس و مردم دار.»
(شرح حال رجال ایران در قرن ۱۴،۱۳،۱۲ هجری، مهدی بامداد، انتشارات زوار ۱۳۷۱، جلد ۲ ص ۲۰۲ و ۲۰۳).
و تا سال ۱۹۰۸ میلادی به خاطر گزارش‌های عده‌ای مخالفان، به دستور امپراتور عثمانی، سلطان عبدالحمید در عکا زندانی بود.
[ویرایش] ازدواج
در دوران زندان در بیت عبود در داخل قلعه عکا با فاطمه خانم دخت جناب میرزا محمد علی نهری اصفهانی که به منیره خانم موسوم گردید، ازدواج نمود و حاصل این ازدواج ضیائیه خانم مادر شوقی افندی گردید.
[ویرایش] سفر به اروپا و امریکا
بعد از آزادی از زندان و موفقیت در اتمام ساختمان آرامگاه ابدی باب عبدالبهاء تصمیم به سفر و رساندن ابلاغ پیام بهاءالله به اروپا و آمریکا گرفت . به دعوت احبای غرب به یک مسافرت سه ساله (۱۹۱۳-۱۹۱۱) به مصر، اروپا و امریکای شمالی رفت. در جریان این سفرها عبدالبهاء در مجامع فراوانی به سخنرانی و تبلیغ دین بهایی پرداخت. عبدالبهاء در اروپا و آمریکا به نام پیامبر صلح معروف شد. عده‌ای از صاحب‌نامان غرب چون الکساندر گراهامبل مخترع تلفن، پرزیدنت روزولت رئیس جمور سابق ایالات متحده امریکا و آدمیرال پری، کاشف قطب جنوب در این اسفار با وی دیدار کردند.
سخنرانی‌های عبدالبهاء در کتابی به نام مجموعه خطابات در سال ۱۹۲۰ در مصر چاپ شد.
در لندن در مصاحبه با مدیر روزنامه تیاسفی‌ها چنین میگوید:
| هرکس به وحدت بشر خدمت کند در درگاه احدیت مقبول است... حضرت موسی خدمت به وحدت انسانی نمود، حضرت مسیح وحدت عالم انسانی تأسیس کرد، حضرت محمد اعلان وحدت انسانی نمود... بهاءالله تجدید تعالیم انبیاء فرمود... برای شما تأییدات الهیه می‌طلبم. |
(مجموعه خطابات چاپ مصر، فرج‌الله ذکرالکردی ۱۹۲۱، ص ۱۸).
در روز خداحافظی در لندن چنین میگوید:
«از تقالید دست بردارید دین باید سبب الفت و محبت باشد. اگر سبب عداوت گردد عدم دین به از وجود آن است.» (خطابات جلد دوم صفحه ۲۲۷) و (خطابات صفحه ۳۱)
[ویرایش] بازگشت به حیفا
بازگشت او به حیفا مقارن با شامگاه اولین روز جنگ جهانی اول بود که دوران خطرناکی برای وی بود تا اینکه فلسطین به اشغال قوای انگلیسی به فرماندهی ژنرال الن بای در آمد.او در زمان جنگ و قحطی و گرسنگی به بینوایان عکا بسیار کمک نموده بود به همین دلیل ژنرال مزبور درنهایت لطف و محبت با عبدالبهاء و سایر بهاییان تبعیدی در عکا و حیفا رفتار کرد.
[ویرایش] مرگ
انقلاب ترک جوان و انقراض امپراتوری عثمانی موجب گردید که عبدالبهاء در سال ۱۹۰۸ در سنین پیری از زندان و تبعید خلاصی یابد. عبدالبهاء در ۲۸ نوامبر سال ۱۹۲۱ درگذشت. مقبره او در جوار مقام اعلی واقع در کوه کرمل همان جایی که بنا به فرمان شفاهی بهاءالله محل استقرار عرش سید علی محمد باب تعیین گردیده بود می‌باشد. رمس سید علی محمد باب پس از آنکه به مدت ۶۰ سال از محلی به محلی در اختفا حفظ و نگهداری شده بود سرانجام در سال ۱۹۰۹ بر اثر مساعی عبدالبهاء در این محل استقرار یافت. در مراسم تدفین وی نمایندگانی از سایر ادیان نیز سخنرانی کردند .
[ویرایش] شرح تشییع جنازه
شرح تشییع جنازه و متن سخنرانی های در تشییع جنازه توسط روزنامه النفیر در حیفا به شماره ۲۸۸۹-۹ اول دسامبر ۱۹۲۱ به ثبت رسیده است. ادیب یوسف افندی در این مراسم اینچنین سخنرانی نمود:
| ای معشر عرب و عجم برای که گریه و زاری میکنید آیا برای کسی است که در حیات دیروزی خود بزرگ بود و در موت امروزی برزگتر است ... نظر براست کنید نظر به چپ نمائید. نظر به شرق و غرب نمائید ببینید چه عظمت و جلالی غیبت نموده چه پایه بزرگ صلحی منهدم شده چه لبهای فصیحی خاموش گشته و اسفا... [۱] |
فاضل ابراهیم افندی چنین میگوید:
چقدر این مصیبت جانگداز تلخ و ناگواراست این خسارت فقط راجع به مملکت ما نیست بلکه یک فاجعه عمومی است. حضرتش ناس را تهذیب فرمود تعلیم نمود احسان کرد و ارشاد فرمود تا آنکه قومش را به اعلی ذروه جلال فائز نمود... [۲]
[ویرایش] آثار عبدالبهاء
- مقاله شخص سیاح (تاریخ دوره اول دین بهائی) (به فارسی)
- رساله مدنیه (به فارسی)
- کتاب سیاسیه (در سیاست مدن) (به فارسی)
- کتاب مفاوضات (مشتمل بر رسائل مهمه و فلسفه و روحانی و تفسیر و غیرها)
- کتاب مکاتیب (در ۴ جلد) (مشتمل بر الواح به فارسی و عربی)
- تذکرة الوفا (مشتمل بر شرح احوال نفوس زکیه)
- مجموعه مناجات‌ها به فارسی
- مجموعه مناجات‌ها به عربی
- جواب نامه جمعیت لاهای (برای اجرای صلح عمومی)
- دراری الملکوت (الواح به افتخار اطفال شرق و غرب)
- جواب دکتر پروفسور دکتر فورل
- خطابات مبارکه در ۲ جلد به فارسی و عربی
- مجموعه الواح به زبان آذری
- لوح امریک
- الواح وصایای مبارکه (وصیت نامه)
- الواح و آثار متعدد دیگری نیز موجود است که هنوز به چاپ عکسی نرسیده‌است.
آثار نوشته شده توسط عبدالبهاء را میتوان این گونه دسته بندی نمود:
- آثاری نظیر مفاوضات، تذکرة الوفا، مکاتیب برای جامعه بهائی.
- مفاوضات جواب به سئوالات خانمی آمریکائی است در زمینه تاریخ ادیان و مباحث فلسفی، تاریخی و علمی.
- تذکرة الوفا شرح حال برخی از بهائیان.
- مکاتیب، نامه هائی است که به سئوالات بهائیان جواب داده و آنها را راه نمائی کرده‌است.
- آثاری نظیر رساله مدنیه، رساله سیاسیه و مقاله شخص سیاح.
- این سه اثر بدون امضای او منتشر شده‌است.
- مقاله اصلی: رساله مدنیه
- عبدالبهاء رساله مدنیه را به دستور بهاءالله و در سال ۱۸۷۵ تحت عنوان اسرارالغیبیه لاسباب المدنیه می‌نویسد. این نوشته به طور خطی درایران منتشر می‌شود اما بعداً و در سال ۱۸۸۲ در بمبئی بدون ذکر نام نویسنده چاپ می‌شود.
[ویرایش] پانویس
- ↑ روزنامه النفیر در حیفا به شماره ۲۸۸۹-۹ اول دسامبر ۱۹۲۱
- ↑ روزنامه النفیر در حیفا به شماره ۲۸۸۹-۹ اول دسامبر ۱۹۲۱
[ویرایش] منابع
- وب سایت رسمی دین بهائی
- سخنی کوتاه درباره آئین بهائی صفحه ۱۱
- آموزه‌های نظم نوین جهانی صفحه ۲۸۵
