زبانهای ترکی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبانهای ترکی ( Turkic Languages) خانواده زبانی بزرگی است که شامل سی زبان عضو می باشد. این زبانها در منطقه وسیعی از اروپای شرقی تا سیبری و غرب چین استفاده می‌شود. تعداد متکلمین اصلی در حدود ۱۴۰ میلیون تخمین زده شده ولی ده‌ها میلیون نفر دیگر به عنوان زبان دوم با این زبانها آشنائی دارند. زبانهای ترکی زیرشاخه‌ای از خانواده زبانهای آلتائی هستند.
ترك زباناني كه به زبان تركى استانبولى صحبت مى كنند بيشترين تعداد را تشكيل ميدهند.
این گروه زبانها التصاقی (پسوندی) هستند یعنی کلمات و افعال با اضافه شدن پسوند معنی دیگری یا حالت زمانی متفاوتی را به خود می‌‌گیرند. همچنین یکی از مشخصات زبانهای ترکی همنوائی اصوات است(vowel harmony) .
در طی مهاجرتهای بسیار اقوام مختلف ترک، آنها با یکدیگر و زبانها و فرهنگهای متفاوت آمیزش کرده و تأثیرات متفاوتی از زبانهای مختلف بخصوص زبانهای ایرانی، عربی، اسلاوی و مغولی برداشته اند. این تأثیرات متفاوت جریان سیر تاریخی و تحول این زبانها را تا حدودی پیچیده نموده و از لحاظ گروهبندی دشواری‌هایی را ایجاد نموده است. در نتیجه چندین سیستم متفاوت برای دسته بندی این زبانها وجود دارد. رایج‌ترین دسته بندی در اینجا ارائه می‌شود.
- بلگار یا بلغار (متفاوت با زبان بلغاری کنونی)
- چوواش، خزر (منقرض)
- ترکی رایج
- جنوب غربی یا گروه اوغوز
- ترکی عثمانی (منقرض)، ترکی استانبولی، ترکی آذربایجانی، ترکی خراسانی، ترکی گاگاوز، ترکی قشقائی و سالار
- شمال غربی یا گروه قبچاق
- جنوب شرقی
- شمال شرقی
- خاکاس، شور، چولیم، تووان، توفا، یاکوت، دولغان.
- خلج
- جنوب غربی یا گروه اوغوز
زبانهای ترکی بر فارسی، مجاری و روسی تأثیر گزار بوده‌اند.
[ویرایش] جُستارهای وابسته
[ویرایش] منابع
Wikipedia contributors, "Turkic languages," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Turkic_languages&oldid=191000073 (accessed February 13, 2008).
|
|||||||
