بودی‌دارما
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
 نگارهٔ بودی‌دارما، چاپ چوبی اثر یوشیتوشی ۱۸۸۷ |
|
| نام او در دیگر زبان‌ها | |
|---|---|
| انگلیسی: | Bodhidharma |
| سانسکریت: | बोधिधर्म |
| چینی سنتی: | 菩提達摩 |
| مخفف چینی: | 達摩 |
| هانیو پین‌یین: | Pútídámó |
| وید-جایلز: | P'u-t'i-ta-mo |
| ژاپنی: | 達磨 داروما |
| کره‌ای: | 달마 دالما |
| ویتنامی: | Bồ-đề-đạt-ma |
| تایلندی: | ตั๊กม๊อ تاکمُر |
| مالای: | Dharuma |
| تبتی: | Bodhidharmottara |
بودی‌دارما (حدود آغاز سدهٔ پنجم میلادی) یک راهب بودایی بود که آوردن آیین ذن به چین را به او نسبت می‌دهند. بیشتر منابع او را یک ایرانی یا فردی از جنوب هند می‌دانند که به جنوب چین سفر کرد و پس از آن به سوی شمال رفت.[۱]
یکی از منابع اولیه تاریخ ورود او به چین را در روزگار دودمان لیو سونگ (۴۲۰–۴۷۹) دانسته و منابع بعدی ورود او را در دورهٔ دودمان لیانگ (۵۰۲–۵۵۷) نوشته‌اند. بسیاری از پژوهشگران زمان او را در آغاز سدهٔ پنج میلادی می‌دانند.[۲]
گزارش یکی از شاهدان عینی دوره او به نام یانگ ژوآنژی او را یک پارسی (波斯國胡人، تلفظ چینی: بُسی گوئو هو رِن) از آسیای میانه (西域، ژی یو) ذکر کرده‌است.[۳]
براوتون (۱۹۹۹:۵۴) نیز یادآور می‌شود که سفر یک راهب ایرانی ساکن در آسیای میانه از طریق راه ابریشم به شمال چین بسیار محتمل‌تر است از سفر یک هندی جنوبی از طریق دریا.[۴]
بودی‌دارما به دربار امپراطور وُو در چین کانک باریاب شد. او سپس دربار امپراطور را ترک نمود و سرانجام به‌سوی شمال و به استان هِنان رفت.[۵]
[ویرایش] آموزه‌ها
بودی‌دارما را آغازگر یک کردار دینی ذن یعنی «خیره شدن به دیوار» می‌دانند. ذن‌باوران بر این باورند که "دیوارخیرگی" (壁觀: بی‌گوآن) باعث آرام شدن ذهن می‌شود.[۶]
بودی‌دارما برای آموزش چینیان در اصول بودایی کتاب لَنکاوَتارَه سوترا[۷] را برگزید. نقطهٔ ثقل این کتاب اصل تأکید بر "روشنی درونی" است. گونه‌ای "روشنی درونی" که تمامی دوگانگی‌ها را می‌زداید و از تمامی تمایزها فراتر می‌رود. این کتاب جزو نخستین و مهم‌ترین متون سبک یوگاچاره (آگاهی محض) در مکتب مهایانه بودایی است.[۸]
[ویرایش] هنرهای رزمی
تاریخ‌نگاران پیدایش هنرهای رزمی را در چین به بودی‌دارما نسبت می‌دهند.[۹][۱۰]
ریشهٔ ورزش کاراته را نیز در آموزه‌های بودی‌دارما می‌دانند. زمانی که بودی‌دارما برای ریاضت و گوشه‌گیری و اندیشیدن به نیایشگاه شائولین شورین رفت و مشغول تعلیم ذِن گردید نبرد بدون سلاح را که شورین کمپو نامیده می‌شد را به مریدان خود آموزش می‌داد.[۱۱]
[ویرایش] منابع
- ↑ Macmillan Encyclopedia of Buddhism (Volume One), pages 57, 130
- ↑ Macmillan Encyclopedia of Buddhism (Volume One), pages 57, 130
- ↑ Broughton, Jeffrey L. (1999), The Bodhidharma Anthology: The Earliest Records of Zen, Berkeley: University of California Press, ISBN 0-520-21972-4
- ↑ Broughton, Jeffrey L. (1999), The Bodhidharma Anthology: The Earliest Records of Zen, Berkeley: University of California Press, ISBN 0-520-21972-4
- ↑ فدراسیون بین‌المللی کاراته (فارسی)
- ↑ Dumoulin, Heinrich (2005), Zen Buddhism: A History, vol. 1: India and China, Bloomington, IN: World Wisdom, ISBN 0-941532-89-5
- ↑ Laṅkāvatāra Sūtra
- ↑ Sutton, Florin Giripescu (1991), Existence and Enlightenment in the Laṅkāvatāra Sūtra: A Study in the Ontology and Epistemology of the Yogācāra School of Mahāyāna Buddhism, Albany: State University of New York Press, ISBN 0-7914-0172-3 .
- ↑ آفتاب
- ↑ Henning, Stanley (1994), “Ignorance, Legend and Taijiquan”, Journal of the Chenstyle Taijiquan Research Association of Hawaii 2 (3): 1-7, <http://seinenkai.com/articles/henning/il&t.pdf> .
- ↑ فدراسیون بین‌المللی کاراته (فارسی)
