Sonenergie
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Sonenergie (soms ook sonkrag genoem) is sonstraling wat deur die son uitgestraal word. Sonenergie is al vir eeue in baie tradisionele tegnologieë gebruik. Dit word ook wyd gebruik op plekke waar ander energiebronne afwesig is, soos op afgeleë gebiede en in die ruimte. Sonenergie word as hernubaar beskou, omdat dit nog vir baie miljoene jare gebruik kan word.
By die ewenaar verskaf die son ongeveer 1 000 watt per vierkante meter op die aarde so oppervlak.
Sonenergie word vir verskye aanwendings gebruik:
- Hitte (waterverhitting, gebouverhitting, kosmaakdoeleindes, ensovoorts).
- Opwekking van elektrisiteit (fotovoltaïese energie, hitte-enjins, ensovoorts). Wanneer sonenergie in elektrisiteit omgeskakel word, word daarna verwys as “sonkrag”.
- Vervoer (sonmotors).
- Ontsouting van seewater.
[wysig] Oorsprong
'n Ingewikkelde reeks kernreaksies binne-in die son is verantwoordelik vir die vrystelling van energie. Die temperatuur in die kern van die son word op 20 000 000 °C geraam.
Sonenergie beweeg ongeveer 150 miljoen kilometer voordat dit die atmosfeer van die aarde bereik. Sonenergie bereik die aarde se atmosfeer in die vorm van sonstraling. Baie daarvan is direkte sonlig, terwyl die res deur die atmosfeer verstrooi word om die agtergrondstraling te vorm. Slegs 'n klein gedeelte van die straling, bekend as die sigbare spektrum, is sigbaar vir die menslike oog. Aan albei kante van die sigbare spektrum is onsigbare infrarooi en ultraviolet straling. Die atmosfere van die son sowel as die aarde absorbeer sekere bande van die spektrum sodat dit in werklikheid die absorpsiespektrum van die lig is wat na die aarde deursypel. Indien slegs 0,01 % van hierdie straling in hoëgraadse energie omgesit kan word, sou dit voldoende gewees het om in die huidige behoeftes van die mensdom te voorsien.
[wysig] Die energiekrisis
Die sonenergie wat die oppervlak van die aarde bereik, is meer as voldoende vir die energiebehoeftes van die mens. Ongelukkig gaan hierdie energie meesal verlore omdat daar tot dusver nog nie doeltreffender metodes gevind is om dit op te vang vir verbruik in die vorm van sonkrag nie.
Die energiekrisis verteenwoordig die mens se groeiende bewuswording van sy beperkte bronne om hoëgraadse energie te produseer in 'n tyd waarin die brandstofreserwes vinnig besig is om te kwyn. Selfs al is die probleem vir ons huidige tegnologie te groot, is daar verskeie maniere waarop die ergste gevolge bekamp kan word. Ten eerste is daar die bewaring van ons waardevolle en beperkte energiebronne. Ten tweede sal die gebruik van kern- en biologiese brandstowwe ál belangriker word vir die voortbestaan van die mens. Ten derde sal baie geld gewillig moet word vir navorsing na doeltreffender metodes om alternatiewe bronne te benut.
