Marie de France

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

Marie de France ("Maria van Frankryk") word as die eerste Franse digteres beskou. Sy skryf haar werke in die tweede helfte van die 12de eeu, onder meer aan die hof van Hendrik van Plantagenet. Hier ontstaan ook een van haar gedigte met die aanvangsreël Marie ai nun, si sui de France ("My naam is Maria, ek is van Frankryk") - een van die min historiese gegewens aangaande haar persoon en lewensgeskiedenis. Die eerste verwysing na Marie de France dateer uit die tydperk omtrent 1160, die laaste uit die jaar 1215.

Een van haar werke is opgedra aan ene "koning Hendrik", 'n ander aan ene "graaf Willem". Daar word aangeneem dat dit verwysings na koning Hendrik II van Engeland en sy oudste seun, Willem graaf van Poitiers, is. Die eggenote van Hendrik II, Alienor van Akwitanië, was een van die vernaamste beskermvroue van die troubadours en ander kunstenaars; baie deskundigers vermoed dat Marie 'n lid van haar hofhouding was. Ander historici beweer dat die "digteres Marie de France" in waarheid Maria, prinses van Frankryk en gravin van die Champagne, die oudste dogter van Alienor, was, alhoewel hierdie stelling nog nie deur historiese feite bevestig is nie.

Aangesien Marie de France vir haar werke 'n eenvoudige, maar desondanks literêre Anglo-Normandiese taalvorm gebruik, vermoed baie historici dat sy in Normandië grootgeword het.

Haar literêre werk sluit twaalf Bretonse lais, gedigte wat die liefde volgens die Bretonse tradisie behandel, die Ysopet-fabels en die "Vagevuur van die heilige Patrick" (Purgatorium Sancti Patricii, Frans: L'espurgatoire de Seint Patric) in. Die laasgenoemde werk is 'n vertaling uit Latyns en behandel die Ierse ridder Owen se reis deur die vagevuur. Marie de France se outeurskap word egter tans bevraagteken.