Urzędy senatorskie

Z Wikipedii

Urzędy senatorskie I Rzeczypospolitej.

Ostateczny skład senatu I Rzeczypospolitej ukształtował się w czasie panowania Zygmunta I Starego. W skład senatu wchodzili wówczas z urzędu: arcybiskupi i biskupi katoliccy, wojewodowie, kasztelanowie (konarscy z województw kujawskich) i niektórzy ministrowie. Na początku XVI w. senat liczył 87 osób a po przyłączeniu Mazowsza – 94 osoby. W 1569 r., w związku z Unią lubelską i wprowadzeniem do senatu urzędników pruskich rozszerzył się do 136 osób. Kolejne rozszerzenie miało miejsce w 1598.

Porządek zasiadania w senacie (starszeństwo) ustalił pod koniec panowania Zygmunt I Stary. Zmienił się on w 1569 r., a ponownie dopiero w 1768 r., kiedy to utworzono województwo gnieźnieńskie.

Pierwszym senatorem był interrex, prymas, arcybiskup gnieźnieński.

Zgodnie z porządkiem ustalonym w 1569 r., szli za nim senatorowie duchowni: arcybiskup lwowski, biskup krakowski, biskup kujawski, biskup wileński na zmianę z biskupem poznańskim, biskup płocki na zmianę z biskupem warmińskim, biskup łucki, biskup przemyski, biskup miednicki (żmudzki), biskup chełmiński, biskup chełmski, biskup kijowski, biskup kamieniecki i od 1612 r., kiedy to zostało utworzone jego biskupstwo, biskup smoleński.

Najwyższą pozycję wśród senatorów świeckich miał kasztelan krakowski.

Po nim następowali wojewodowie i wyróżnieni kasztelanowie (wileński, trocki): wojewoda krakowski na zmianę z wojewodą poznańskim, wojewoda wileński, wojewoda sandomierski, kasztelan wileński, wojewoda sieradzki, wojewoda trocki, wojewoda kaliski, kasztelan trocki, wojewoda łęczycki, starosta generalny żmudzki, wojewoda brzeski (kujawski), wojewoda kijowski, wojewoda inowrocławski, wojewoda ruski, wojewoda wołyński, wojewoda podolski, wojewoda smoleński, wojewoda lubelski, wojewoda połocki, wojewoda bełski, wojewoda nowogrodzki, wojewoda płocki, wojewoda witebski, wojewoda mazowiecki, wojewoda podlaski, wojewoda rawski, wojewoda brzesko-litewski, wojewoda chełmiński, wojewoda mścisławski, wojewoda malborski, wojewoda bracławski, wojewoda pomorski i wojewoda miński. Od 1598 doszły 3 nowe województwa: wojewoda wendeński, wojewoda parnawski i wojewoda dorpacki (także znany jako wojewoda derpski). W 1635 utworzono województwo czernihowskie, od 1667 już tylko tytularne, a wojewoda czernihowski zasiadał w senacie na końcu.

Dalej szło trzydziestu jeden kasztelanów większych (krzesłowych): kasztelan poznański, kasztelan sandomierski (sandomirski), kasztelan kaliski, kasztelan wojnicki, kasztelan gnieźnieński, kasztelan sieradzki, kasztelan łęczycki, kasztelan żmudzki, kasztelan brzeski (kujawski, brzesko-kujawski), kasztelan kijowski, kasztelan inowrocławski, kasztelan lwowski, kasztelan wołyński, kasztelan kamieniecki (kamienicki-podolski), kasztelan smoleński, kasztelan lubelski, kasztelan połocki (połocki), kasztelan bełski (bełzki), kasztelan nowogrodzki, kasztelan płocki, kasztelan witebski, kasztelan czerski, kasztelan podlaski, kasztelan rawski, kasztelan brzeski (litewski, brzesko-litewski), kasztelan chełmiński, kasztelan mścisławski, kasztelan elbląski, kasztelan bracławski, kasztelan gdański i kasztelan miński.

Za nimi plasowali się kasztelanowie mniejsi nazywani też drążkowymi, gdyż zasiadali w izbie senatorskiej na szarym końcu i nie na krzesłach ale na wąskich ławach pod ścianą. Dopiero w 1775 r. zniesiono tą dyskryminację. Było ich czterdziestu dziewięciu. W kolejności byli to: k. inflancki; k. czernihowski; k. sandecki (sądecki); k. międzyrzecki; k. wiślicki; k. biecki; k. rogoziński; k. radomski; k. zawichostski (zawichojski); k. lendzki (lądzki); k. szremski (śremski); k. żarnowski; k. małogoski; k. wieluński; k. przemyski; k. halicki; k. sanocki; k. chełmski; k. dobrzyński; k. połaniecki; k. przementski (przemęcki); k. krzywiński; k. czchowski; k. nakielski; k. rozprzański (rozpierski); k. biechowski; k. bydgoski; k. brzeziński; k. kruświcki (kruszwicki); k. oświęcimski; k. kamiński (kamieński); k. spycimirski (spicymierski); k. inowłodzki; k. kowalski; k. santocki; k. sochaczewski; k. warszawski; k. goślicki (gostyński); k. wiski; k. raciązki (raciąski); k. sierpecki (sierpski); k. wyszogrodzki; k. rypiński; k. zakroczymski; k. ciechanowski; k. liwski, k. stoński (słoński); k. lubaczowski (lunaczowski). Później utworzono także urzędy k. wendeckiego (wendeńskiego), dorpackiego (derpskiego) i parnawskiego.

I na sam koniec senatorskich urzędów ziemskich, trzech tzw. kasztelanów konarskich (koniuszych): konarski sieradzki, łęczycki i inowłocławski.

Formalnie ostatni w hierarchii, choć w rzeczywistości ich znaczenie było pierwszoplanowe, znajdowali się ministrowie. Od 1569 r. w senacie było ich dziesięciu, w następującej kolejności: marszałek wielki koronny, marszałek wielki litewski, kanclerz wielki koronny, kanclerz wielki litewski, podkanclerzy koronny, podkanclerzy litewski, podskarbi wielki koronny, podskarbi wielki litewski, marszałek nadworny koronny, marszałek nadworny litewski. Teoretycznie odpowiedni ministrowie koronni i litewscy byli sobie równi, ale pierwszeństwo brali dygnitarze koronni chociażby z racji tego, iż król częściej przebywał w Koronie. Ze znaczniejszych dygnitarzy w senacie nie zasiadali hetmani ponieważ urząd ten uformował się w XVI w. , kiedy skład senatu był już sformalizowany (po Unii Lubelskiej). Jednak hetmani bardzo często zasiadali w senacie z racji posiadania też innych godności (wojewodzińskich bądź kasztelańskich).

Hierarchia senatorów odpowiadała starszeństwu diecezji, województw i ziem. Miała znaczenie nie tylko podczas obrad senatu ale i ustalała szczeble kariery urzędniczej a w zasadzie godności honorowych jakimi były zasadniczo senatorskie urzędy świeckie z wyjątkiem ministerialnych.

Mianowanie urzędników senatorskich leżało w kompetencji króla. Prawo to było ograniczone dożywotnością urzędów. Tu z pomocą władcom przyszła niska ranga urzędników ministerialnych. Niewygodnego ministra można było się pozbyć awansując go na godniejsze, ale praktycznie mało znaczące stanowisko kasztelana czy wojewody.