Krążowniki rakietowe projektu 58
Z Wikipedii
| Krążowniki rakietowe projektu 58 | |
 |
|
| "Groznyj" | |
| Opis | |
| Producent |  ZSRR |
| Klasa | krążownik rakietowy |
| Typ | Groznyj (NATO: Kynda) |
| Historia | |
| Stocznia | Stocznia im. A.A.Żdanowa |
| Rozpoczęcie budowy | 1960 |
| Zakończenie budowy | 1965 |
| Zbudowane okręty | 4 |
| Służba | |
| Użytkownik | ZSRR / Rosja |
| Wejście do służby | 1962 |
| Okręty w służbie | 1 |
Krążowniki rakietowe projektu 58, oznaczane też jako typ Groznyj (w kodzie NATO 'Kynda'), to typ radzieckich okrętów, zbudowanych w liczbie 4 jednostek. Były to pierwsze radzieckie krążowniki rakietowe, należące do pierwszego pokolenia radzieckich okrętów rakietowych.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Impulsem dla powstania tych jednostek był rozwój radzieckich systemów rakietowych, dla których postanowiono zaprojektować nowe typy i klasy okrętów. Decyzję o projektowaniu nowych jednostek podjęto w 1956, a projekt ukończono dwa lata później. Okręty projektu 58 miały być przeznaczone przede wszystkim do zwalczania okrętów przeciwnika za pomocą opracowywanych równocześnie pocisków rakietowych P-35. Początkowo miały być klasyfikowane jako niszczyciele rakietowe.
23 lutego 1960 położono stępkę pod pierwszy okręt, nazwany "Groznyj", który dał nazwę typowi. Wciągnięto go na listę floty 17 września 1960, a wszedł do służby 30 grudnia 1962. Jeszcze podczas prób we wrześniu 1962 okręty przeklasyfikowano na krążowniki rakietowe. Do 1965 weszły do służby kolejne 3 okręty: "Admirał Fokin", "Admirał Gołowko" i "Wariag". Wszystkie budowano w stoczni im. A.A.Żdanowa w Leningradzie.
| Nazwa | Położenie stępki | Wodowanie | Wejście do służby | Wycofanie |
|---|---|---|---|---|
| Groznyj (Грозный) | 23.02.1960 | 26.03.1961 | 30.12.1962 | 24.6.1991 |
| Admirał Fokin (Адмирал Фокин) | 5.10.1960 | 19.11.1961 | 28.12.1964 | 30.6.1993 |
| Admirał Gołowko (Адмирал Головко) | 20.04.1961 | 18.7.1962 | 30.12.1964 | - |
| Wariag (Варяг) | 5.08.1961 | 7.04.1963 | 20.08.1965 | 19.04.1990 |
[edytuj] Konstrukcja
Okręty proj. 58 wykonano ze stali, lecz z dużym wykorzystaniem stopów lekkich. Kadłub otrzymał linię ocenianą jako ładną, z uskokiem rufowym na 2/3 długości; podzielono go na 17 przedziałów wodoszczelnych. Okręty te wprowadzały wiele nowości w radzieckiej architekturze okrętów, w tym niskie nadbudówki i duże, masywne maszty, mieszczące w środku część pomieszczeń. Najbardziej rzucającymi się w oczy elementami i głównym elementem uzbrojenia krążowników były dwie duże czterokontenerowe wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych dalekiego zasięgu P-35 na dziobie i rufie. Pociski te mogły zwalczać cele nawodne lub brzegowe. Dalsze uzbrojenie rakietowe stanowiła podwójna wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu M-1 Wołna na dziobie, które mogły też zwalczać okręty na mniejszych odległościach. Uzbrojenie artyleryjskie zgrupowano w całości na rufie, w postaci 4 dział uniwersalnych kaliber 76 mm w dwóch wieżach.
[edytuj] Służba
Służba okrętów przebiegała bez epizodów bojowych. Okręty te, służąc głównie we flotach: Czarnomorskiej i Oceanu Spokojnego, stały się dobrze znane z uczestnictwa w licznych manewrach i wizyt zagranicznych (służąc od 1984 we Flocie Bałtyckiej, "Groznyj" wizytował Gdynię w 1987 i Szczecin w 1988). Okręty przechodziły podczas służby niewielkie modernizacje. W latach 80. zostały wyposażone w artyleryjskie zestawy przeciwlotnicze obrony bezpośredniej AK-630. W tym okresie jednak mimo modernizacji systemów uzbrojenia ich wartość bojowa zmniejszyła się na skutek rozwoju techniki.
Na skutek awarii maszynowni i nieopłacalności remontu "Wariag" został pierwszy wycofany ze służby w 1990. "Groznyj", remontowany od 1989 w Lipawie, został wycofany w 1991, nie ukończywszy remontu, natomiast "Admirał Fokin" został wycofany w 1993. Okręty te następnie złomowano. W służbie pozostaje wciąż "Admirał Gołowko", chociaż jego aktualny status (2004) jest niejasny. Od 1995 służył jako flagowy okręt rosyjskiej Floty Czarnomorskiej, lecz w 1997 zastąpił go w tej roli krążownik "Kercz" projektu 1134B. Obecnie "Admirał Gołowko" prawdopodobnie pozostaje w rezerwie przed wycofaniem.
[edytuj] Dane techniczne
- wyporność:
- standardowa - 4265 ton
- pełna - 5315 ton
- wymiary:
- długość - 142,5 m
- szerokość - 16,03 m
- zanurzenie - 5,05 m
- napęd główny: 2 turbiny parowe typu TW-12 (4 kotły parowe) o pełnej mocy łącznej 94 000 KM; 2 śruby.
- prędkość:
- maksymalna - 34,5 węzłów
- ekonomiczna - 18 węzłów
- zasięg:
- przy prędkości ekonomicznej - 3610 mil morskich (6000 wg innych danych)
- przy prędkości maksymalnej - 1100 mil morskich
- autonomiczność - 10 dób
- załoga - 339 ludzi
[edytuj] Uzbrojenie
- 2 poczwórne wyrzutnie SM-70 przeciwokrętowych kierowanych pocisków rakietowych P-35 Progress (wg NATO: SS-N-3b Shaddock), zapas 16 pocisków (2xIV)
- 1 dwuprowadnicowa wyrzutnia ZIF-101 przeciwlotniczych kierowanych pocisków rakietowych średniego zasięgu M-1 Wołna (wg NATO: SA-N-1 Goa), zapas 16 pocisków
- 4 armaty uniwersalne morskie kalibru 76 mm AK-726, w dwóch dwudziałowych wieżach na rufie (2xII)
- 4 sześciolufowe zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej kalibru 30 mm AK-630M, od lat 80. XX wieku
- 2 trzyrurowe wyrzutnie torpedowe TTA-53-57bis kalibru 533 mm dla torped przeciw okrętom podwodnym SET-53M na burtach (2xIII)
- 2 dwunastoprowadnicowe wyrzutnie RBU-6000 rakietowych bomb głębinowych RGB-60
[edytuj] Wyposażenie
- 2 stacje radiolokacyjne dozoru powietrznego MR-300 Angara (wg NATO: Head Net A),podczas modernizacji "Adm. Fokin" i "Wariag" otrzymały stacje MR-310 Angara-A (wg NATO: Head Net C)
- 2 stacje radiolokacyjne kierowania strzelaniem rakietowym 4R44 Winom dla pocisków P-35 (wg NATO: Plinth Net)
- stacja radiolokacyjna naprowadzania rakietowego uzbrojenia przeciwlotniczego M-1 Jatagan (wg NATO: Peel Group) dla pocisków M-1 Wołna, na nadbudówce dziobowej
- stacja radiolokacyjna kierowania ogniem artylerii głównej MR-105 Turel (wg NATO: Owl Screech), na nadbudówce rufowej
- 2 stacje radiolokacyjne kierowania ogniem artylerii małego kalibru MR-123 (wg NATO: Bass Tilt), od lat 80. XX wieku
- podkadłubowa stacja hydrolokacyjna GS-572 Gerkules-2M (wg NATO: Wolf Paw)
- stacje namierzania emisji radiolokacyjnej
- stacje zakłóceń aktywnych
[edytuj] Linki zewnętrzne
- opis i zdjęcia po angielsku: http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ship/row/rus/58.htm
