Historia Poznania
Z Wikipedii
Historia Poznania
[edytuj] Czasy do 966
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania do 966.Pierwsi osadnicy pojawili się na terenie dzisiejszego Poznania w epoce paleolitu. Była to ludność zbieracko-łowiecka. Po nich przyszły kolejno po sobie dwie grupy należące do tzw. ludów "myśliwskich z psem". Następnie (przełom V i IV tysiąclecia p.n.e.) ich miejsce zajęły ludy rolnicze. (...)
[edytuj] Stołeczny gród pierwszych Piastów (966-1034)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 966-1034.Pierwotnie miasto leżało nad brzegiem Cybiny i prawym brzegu Warty. Na pobliskim wzgórzu stała tam wówczas pogańska świątynia i zamek książęcy. Poznań za czasów pierwszych Piastów był ważnym ośrodkiem politycznym i religijnym. Jest to jedno z prawdopodobnych miejsc chrztu Polski. Znajdowało się tu murowane palatium należące do Mieszka I. Tutaj też mieściło się pierwsze polskie biskupstwo, które dzięki statusowi biskupstwa misyjnego utrzymało znaczną niezależność po utworzeniu metropolii w Gnieźnie.
[edytuj] Upadek grodu i odbudowa zniszczeń (1034-1253)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1034-1253.W 1038 gród został zniszczony przez księcia czeskiego Brzetysława I. Odbudował go po powrocie do Polski Kazimierz Odnowiciel. Wzniesiono nowe wały, które stanowiły podstawę obrony grodu aż do lokacji miasta w 1253. Jednocześnie jednak w wyniku przeniesienia stolicy do Krakowa Poznań stracił na znaczeniu politycznym.
Na początku XII w. na lewym brzegu Warty powstała osada targowa, Śródka. Wzniesiono też szereg nowych kościołów (m.in. św. Marcina i św. Wojciecha), przy których zaczęły powstawać kolejne osady.
[edytuj] Od lokacji na lewym brzegu Warty do zjednoczenia państwa (1253-1320)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1253-1320.W 1253 r. miasto Poznań uzyskało przywilej lokacyjny od Przemysła I. W tym samym roku powstały pierwsze fortyfikacje. W latach późniejszych całe miasto zostało otoczone murem. Wzniesiony został także zamek, do którego przenieśli się książęta wielkopolscy. Przywilej lokacyjny został w 1296 r. potwierdzony przez Władysława Łokietka po objęciu przez niego władzy na terenie Wielkopolski.
[edytuj] Poznań w późnym średniowieczu (1320-1500)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1320-1500.[edytuj] Poznań w renesansie (1500-1650)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1500-1650.[edytuj] Od Potopu do Komisji Dobrego Porządku (1650-1768)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1650-1768.[edytuj] Odbudowa Poznania za Stanisława Augusta (1768-1793)
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1768-1793.[edytuj] Podczas zaborów
[edytuj] W Prusach Południowych (1793-1806)
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1793-1806.
[edytuj] W Księstwie Warszawskim (1806-1815)
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1806-1815.
[edytuj] W autonomicznym Wielkim Księstwie Poznańskim (1815-1848)
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1815-1848.
[edytuj] W II Rzeczypospolitej
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Poznania 1919-1939.
[edytuj] Podczas II wojny światowej
Podczas okupacji niemieckiej Polski miasto Poznań zostało wcielone do Rzeszy i zostało siedzibą namiestnika Rzeszy Arthura Greisera w stworzonym przez Niemców tzw. Kraju Warty (niem. Warthegau). W latach 1939-1945 hitlerowcy wysiedlili przymusowo 100 000 Polaków z Poznania (w tym 41 000 z okręgu poznańskiego, oraz 2 000 Żydów na Lubelszczyznę) do Generalnego Gubernatorstwa. Około 10 000 z ogólnej liczby wysiedlonych zginęło w niemieckich obozach. Równolegle realizowano nazistowską politykę metodami represyjnymi, do których należały m. in. masowe egzekucje cywilnych mieszkańców Poznania. Likwidowano w pierwszym rządzie polskich intelektualistów, naukowców, działaczy społecznych, powstańców wielkopolskich i inteligencję, z których większość zginęła w pierwszym na ziemiach polskich obozie koncentracyjnym w Forcie VII w Poznaniu, będącym faktycznie obozem eksterminacji, przez który przeszło łącznie ok. 20 000 Wielkopolan. Fort VII do 1941 był kolejno obozem przejściowym, a do 1944 więzieniem policyjnym i obozem "pracy wychowawczej" dla poznaniaków. Od 1943 funkcjonował nowy obóz karno-śledczy w Żabikowie, w którym przeciętnie przebywało ok. 2 000 osób.
Niewygodni politycznie Polacy byli torturowani i mordowani w katowniach Gestapo przy ul. Młyńskiej (wyroki śmierci wykonywano w nim przez gilotynowanie i powieszenie) i "Domu Żołnierza" (w 1944 przebywał w nim także osobisty sekretarz namiestnika Rzeszy Greisera, aresztowany po tym jak stwierdził iż Niemcy przegrają wojnę, oraz kilku generałów włoskich i jeńców amerykańskich) przy ul. Ritterstrasse 21. Wokół Poznania mieściło się także kilka niemieckich obozów pracy dla Żydów z Polski i Niemiec, m. in. w Krzesinach (ok. 10 000 więźniów), Smochowicach (ok. 2 000 osób, wywiezionych następnie do obozu w Krzesinach-Piotrowie), Dębcu (ok. 2 000 ludzi wywiezionych do Auschwitz). W okresie 1940-1945 w obozie jenieckim na terenie Poznania przebywało także ok. 7 000 Francuzów, Brytyjczyków i żołnierzy sowieckich. W czasie okupacji niemieckiej w Poznaniu i Wielkopolsce działały także polskie organizacje konspiracyjne, prowadzące działalność dywersyjną, wywiadowczą i sabotażową - m. in. ZWZ-AK, Bataliony Chłopskie czy GL.
W styczniu i lutym 1945 toczyły się o Poznań ciężkie walki (zwłaszcza o Cytadelę Poznańską) między Armią Czerwoną a siłami niemieckimi. Miasto zostało zdobyte pod koniec lutego 1945, na skutek walk zostało zniszczonych od 20% (głównie obiektów mieszkalnych) do 50% zabudowy (Śródmieście) substancji miejskiej Poznania.
[edytuj] W PRL
W Poznaniu „ założono Specłagier NKWD nr 2. Dokumenty świadczą o ponad 800 więźniach przebywających w tym obozie w 1945 r., i potem, w dyspozycji poznańskiego WUBP. Wśród przetrzymywanych znajdowali się wyżsi oficerowie AK, a także żołnierze NSZ i działacze SN.
Po 1945 rozpoczęła się odbudowa miasta ze zniszczeń wojennych i powiększanie jego obszaru połączone z jego rozbudową.Poznań jako jedno z większych miast polskich nadal pełnił funkcję ośrodka kulturalnego, naukowego i gospodarczego (mimo wywiezienia części ważnych zakładów przemysłowych do ZSRR). Po 1950 do Poznania przyłączono kolejne miejscowości, np. Naramowice, Antonin, Strzeszyn, Junikowo, Piątkowo czy Krzesiny i wybudowano kolejne obiekty w stylu socrealistycznym. Od 1952 i początku funkcjonowania PRL, Poznań doświadczył protestów robotniczych wynikających z niezadowolenia i kontestacji polityki socjalistycznej prowadzonej przez władze, kulminacją były wydarzenia z czerwca 1956, określane jako Poznański Czerwiec 56, krwawo spacyfikowane przez LWP i siły MO - w wyniku zajść śmierć poniosło według oficjalnych danych ponad 70 osób (nieoficjalnie ponad 100), a rannych zostało kilkaset osób.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Poznański Czerwiec 56.[edytuj] W III Rzeczypospolitej
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
