Łucja z Syrakuz
Z Wikipedii
Łucja (łac: Lucia, świetlista, niosąca światło, od słowa lux (światło)), święta.
Urodzona około 283 w Syrakuzach, na Sycylii, zmarła śmiercią męczeńską 304, podczas prześladowań chrześcijan za panowania Dioklecjana.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Łucja pochodziła z bogatej rzymskiej rodziny z Syrakuz. Po wczesnej śmierci ojca wychowywana przez matkę, Eutychię. Już w dzieciństwie złożyła w tajemnicy śluby czystości. Modląc się do świętej Agaty spowodowała uzdrowienie ciężko chorej matki. W kilka lat później, kiedy matka zaaranżowała małżeństwo Łucji z młodzieńcem tego samego stanu, ta odmówiła. Odtrącony zalotnik zemścił się donosząc władzom że dziewczyna jest chrześcijanką. Zaaresztowana i torturowana Łucja odmówiła porzucenia swej wiary. Mocą wyroku miała być zamknięta w domu publicznym i zmuszona do prostytucji. Wtedy, by się oszpecić wydłubała sobie oczy. W końcu została ścięta.
[edytuj] Legendy
Piękne oczy Łucji miały być cudownie przywrócone. W innej wersji zaprzęgnięty w woły wóz, który miał ją zawieźć do zamtuza przymarzł do ziemi i nie dało się go ruszyć. Zdesperowani oprawcy polewali Łucję wrzącym olejem bez widocznego skutku. W końcu jeden z nich wbił miecz w szyję dziewczyny, ta jednak żyła jeszcze aż nie zjawił się współwyznawca i udzielił jej ostatniego namaszczenia.
[edytuj] Patronat
Patronka ociemniałych, proszących o pomoc w chorobach oczu, pisarzy, chorych na dyzenterię. Patronka Syrakuz, Sycylii a także Toledo.
[edytuj] Atrybuty
Oczy na tacy, palma męczeństwa, lampka oliwna lub świeca. Przedstawiana również z mieczem lub sztyletem i raną na szyi.
[edytuj] Dzień obchodów
13 grudnia "święta Łucja dni przerzuca" "Od Łucyi dni dwanaście policz sobie do Wilii, patrz na słonko i na gwiazdy, a przepowiesz miesiąc każdy" Dzień przynoszącej światło Świętej Łucji (Sankta Lucia) tradycyjnie świętuje się Szwecji pochodem ubranych na biało dziewcząt z wiankiem z płonącymi świecami.
[edytuj] Relikwie i sanktuaria
Relikwie św. Łucji ukrywano przed pogańskimi i muzułmańskimi władcami Sycylii. Ujawnione pod panowaniem bizantyjskim zostały zabrane do Konstantynopola, w Syrakuzach zostało tylko żebro św. Łucji i lewe ramię. Po splądrowaniu Konstantynopola, 1204, w czasie IV wyprawy krzyżowej doża Enrico Dandolo zabrał relikwie do Wenecji. Tam złożono w kościele pod jej wezwaniem (Santa Lucia). Kościół zburzono w 1861 r., na jego miejscu zbudowano dworzec kolejowy. Relikwie świętej przeniesiono do pobliskiego kościoła San Geremia, gdzie nadal można je obejrzeć. W 1955 roku biskup Wenecji Angelo Roncalli, późniejszy papież Jan XXIII, kazał przykryć zmumifikowaną twarz świętej srebrna maską.
Dworzec wenecki nosi imię świętej: Venezia S. Lucia.
