Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' συγκάλεσε την Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας ή Α' Οικουμενική Σύνοδο με σκοπό την αποκατάσταση της ειρήνης στα εκκλησιαστικά ζητήματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Η Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου, συνέταξε το Σύμβολο της Νίκαιας που καθιέρωσε τον όρο «ομοούσιος» και όρισε την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα. Με τη Σύνοδο αυτή η Εκκλησία εντάχθηκε στις επίσημες δομές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατόριας και ο συνοδικός θεσμός έγινε θεμελιώδους σημασίας για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Οι εξελίξεις αυτές είχαν μακροχρόνιες επιρροές θεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα στην Ανατολή κατά τη διάρκεια όλου του Μεσαίωνα. Επίσης, αποτέλεσε το πρότυπο για τις μελλοντικές Οικουμενικές Συνόδους.

[Επεξεργασία] Οι λόγοι και η προετοιμασία της συνόδου

Ο συνοδικός θεσμός στην εκκλησία κατά τα πρότυπα της Αποστολικής Συνόδου του 49 είχε εισαχθεί από τα μέσα του δευτέρου αιώνα με αφορμή το Μοντανισμό^[2]. Στόχος ήταν η καταπολέμηση των αιρετικών διδασκαλιών, ο κοινός αγώνας αναιρέσεως της πεπλανημένης κατά την άποψη της εκκλησίας θεολογίας και η καταστολή της ηθικής διαφθοράς που γινόταν εμφανής μέσα στον κλήρο. Στην ουσία οι σύνοδοι για την εκκλησία αποτελούσαν την επιβεβαίωση της κοινής πίστης στην Αποστολική παράδοση του όλου σώματος της εκκλησίας, η οποία επιτυγχανόταν με την κοινωνία των επισκόπων.

Στις αρχές όμως του 4ου αιώνα η εμφάνιση του Αρειανισμού και παρά την αντιμετώπισή του από τοπικές και υπερτοπικές συνόδους, δεν έφτασε σε συνθήκη ειρήνευσης μεταξύ των μελών της εκκλησίας με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος να συγκαλέσει σύνοδο, που ενώ αρχικά προοριζόταν για τις εκκλησίες της ανατολής, μετά από πρόταση του Οσίου Κορδούης^[3][4] (ή Κουρδούβης, η σημερινή Κόρδοβα) δέχτηκε να διεξαχθεί με τη συμμετοχή επισκόπων από κάθε τοπική εκκλησία, μεταθέτοντας την αρχική τοποθεσία από την Άγκυρα της Γαλατίας, στη Νίκαια της Βιθυνίας για την ευκολότερη πρόσβαση των συγκεκλημένων. Ένας άλλος λόγος για την αλλαγή του τόπου της συνόδου είναι το γεγονός ότι επίσκοπος στην Άγκυρα ήταν ο μανιώδης αντιαρειανός Μάρκελλος, γεγονός που καθιστούσε επικίνδυνη την έλευση των επισκόπων που τάσσονταν υπέρ του Αρείου, ενώ η Νίκαια υπαγόταν στην μητροπολιτική περιοχή του αρειανού Ευσέβιου Νικομήδειας και είχε επίσκοπο τον σύμμαχο των αρειανών Θέογνη. Επίσης, επειδή ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να συμμετάσχει στη σύνοδο, η Νίκαια που βρισκόταν πολύ κοντά στην αυτοκρατορική Νέα Ρώμη αποτελούσε πιο βολικό προορισμό· η παρουσία του αυτοκράτορα θα του έδινε τη δυνατότητα να ελέγχει την κατάσταση και να πιέσει ώστε να υπάρξει συναίνεση ως προς το αποτέλεσμα της συνόδου^[5].

Η προετοιμασία της συνόδου είχε ήδη προηγηθεί καθότι δύο σύνοδοι το 324 και 325, στην Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια αντίστοιχα, είχαν επιληφθεί του υφισταμένου προβλήματος. Η απόφαση για τη σύγκλησή της, ελήφθη το ίδιο έτος και ουσιαστικά αποτέλεσε την απαρχή ενός νέου τρόπου συνοδικής έκφρασης της εκκλησίας. Για την εκκλησία όμως η διεύρυνση με τη συμμετοχή του πλήρους σώματος της εκκλησίας, δε σήμαινε και τον υποβιβασμό των προηγουμένων συνόδων, αφού και οι αποφάσεις των συνόδων μέχρι την αρχή τέλεσης των οικουμενικών, απηχούσε στην οικουμενική διάσταση της εκκλησίας με την αποδοχή των κατά τόπους εκκλησιών, που ουσιαστικά επικύρωναν την οικουμενική απήχηση της αυθεντικά βιούμενης πίστης της τοπικής εκκλησίας, την ώρα που η οικουμενική συνοδική έκφραση καλείτο να εκφράσει την επί μέρους στο σύνολο, τοπική αναφορά αυτής της αυθεντίας. Όσον αφορά τη Δυτική εκκλησία, ελάχιστοι εκκλησιαστικοί ηγέτες συμμετείχαν στη σύνοδο καθώς δεν έδειχναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τις δογματικές διενέξεις των Ανατολικών^[6].

Η ημερομηνία ενάρξεως των εργασιών ήταν η 20η Μαΐου του 325 και διήρκησε τρεισήμισι χρόνια (ή, σύμφωνα με τον Γελάσιο, εξήμισι χρόνια). Οι συσκέψεις διεξήχθησαν σε «ευκτήριο οίκο» κατά τον Ευσέβιο, ενώ οι τακτικές συνεδριάσεις στον «βασίλειον οίκον». Μέχρι μάλιστα τις 25 Αυγούστου είχαν αποπερατωθεί οι προκαταρκτικές συνεδριάσεις. Κατά την τέλεση της συνόδου δεν κρατήθηκαν πρακτικά όπως αντιλαμβανόμαστε από το Μεγάλο Αθανάσιο και τις από μνήμης περιγραφές^[7] του, αν και υπήρξαν ενστάσεις από σύγχρονους θεολόγους^[8]. Μετά τον εναρκτήριο λόγο του Κωνσταντίνου, ο αυτοκράτορας πήρε και έκαψε γραπτά αιτήματα που του είχαν παραδώσει προηγουμένως οι επίσκοποι και τα οποία περιείχαν αλληλοκατηγορίες, λέγοντας: «Ο Χριστός απαιτεί από εκείνον που επιζητεί να λάβει συγχώρηση να συγχωρεί τον αδελφό του»^[9]. Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Όσιος. Ο αυτοκράτορας συμμετείχε στις εργασίες της συνόδου και χρησιμοποίησε την αυτοκρατορική του εξουσία και το προσωπικό χάρισμα που διέθετε για να βοηθήσει τον Όσιο ώστε να διατηρείται το επίπεδο της συζήτησης όσο ήταν δυνατό σε ευγενικό επίπεδο.

[Επεξεργασία] Προεδρία και συγκρότηση της συνόδου

[Επεξεργασία] Προεδρία

Οι πληροφορίες που αφορούν τη διεξαγωγή της συνόδου δεν είναι αρκετά σαφείς λόγω της μη τήρησης πρακτικών, αλλά και των περιορισμένων ιστορικών πηγών. Μάλιστα ορισμένοι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ιστορικοί θεωρούν ότι η προεδρία της Α΄ οικουμενικής συνόδου αποτελεί «άλυτο ιστορικό πρόβλημα»^[10],

Για τους περισσότερους ιστορικούς, ο Κωνσταντίνος —αποτελώντας πρότυπο και για τους μετέπειτα Βυζαντινούς αυτοκράτορες— είχε την προεδρία της οικουμενικής συνόδου φροντίζοντας για την εύρρυθμη λειτουργία της, παίρνοντας μέρος στις θρησκευτικές φιλονικείες διευθύνοντας τες κατάλληλα^[11] και συμμετέχοντας στην αντιπαράθεση^[12], "επιθυμώντας— πάνω από όλα—να καθιέρωση μια θρησκευτική ειρήνη στην Αυτοκρατορία του", αν και δεν εννοούσε ούτε την έκταση, ούτε τη σημασία της Δογματικής διαμάχης^[13]. Στην προσπάθεια αυτή επέβαλλε και ποινές^[14] οι οποίες βεβαίως δεν είχαν πάντα αποτέλεσμα. Άλλωστε "όχι μόνο στην Α' Οικουμενική, άλλα και ήδη στην περίπτωση του σχίσματος των Δονατιστών (311 κ.έ.) δεν ενήργησε με το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν"...για να "επιβάλει" την τάξη, αλλά επέτρεψε στην Εκκλησία να λύσει η ίδια "συνοδικά" δηλαδή δημοκρατικά τα προβλήματα της."^[15]

Όπως παρατηρεί ο π. Μεταλληνός "η αποδοχή της "πολιτικής διακονίας" της υπό τον Κωνσταντίνο Ρωμαϊκής Πολιτείας έγινε εκκλησιαστικά δεκτή αναντίρρητα και αστασίαστα, διότι ανταποκρινόταν στο σκοπό της Εκκλησίας, που είναι η "εκκλησιοποίηση", δηλαδή εν-Χρίστωση, όλου του κόσμου, συνεπώς και της Πολιτείας. "^[16]. Έτσι καθιερώθηκε η διοργάνωση των οικουμενικών συνόδων από μέρους των αυτοκρατόρων, και "η προεδρία των Οικουμενικών Συνόδων δινόταν κατά τους πρώτους αιώνες στον αυτοκράτορα ή στους εκπροσώπους του, αλλ' αυτοί μόνο "προς ευκοσμίαν εξήρχον" της συνόδου, δηλαδή απλώς μόνον αναλάμβαναν την ευθύνη της εύρρυθμης λειτουργίας της συνόδου (τιμητική προεδρία). Την πραγματική προεδρία ασκούσε κατά κανόνα ο έχων τα πρεσβεία τιμής πατριάρχης. Κανονικώς δηλαδή η προεδρία τής Οικουμενικής Συνόδου ανήκει στον πρώτο τη τάξει αρχιερέα, ή στον έχοντα τα πρεσβεία τιμής πατριάρχη"^[17]. Έτσι, "δεν αντέδρασε κανένας όταν ο Κωνσταντίνος έλαβε μέρος στις εργασίες [της συνόδου]^[18] αφού οι αυτοκράτορες απέφευγαν να ασκούν δικαίωμα επέμβασης στις δογματικές και τις λοιπές συζητήσεις των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων^[19]. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μ. Κωνσταντίνος, απευθυνόμενος στους Επισκόπους-Πατέρες, κατά τον ιστορικό Ευσέβιο, λέει τη φράση:

"υπό του Θεού καθιστάμενος επίσκοπος των εκτός αν είην"^[20]

"Αυτή η δυνητική ευκτική σημαίνει..."θα μπορούσα να είμαι", "αν με θέλετε", "αν μου το επιτρέπετε". Όταν έλεγε αυτά ο Μ. Κωνσταντίνος, δεν ήταν πια ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, αλλά ένας κατηχούμενος πιστός"^[21]. Η ανεξαρτησία των δογματικών ζητημάτων από τη βούληση του αυτοκράτορα φαίνεται και από το γεγονός ότι, σε αντίθεση με τις αποφάσεις της εκκλησίας, "ο Κωνσταντίνος άλλαξε στάσι απέναντι στους οπαδούς του Αρείου και λίγα χρόνια μετά την Σύνοδο, ο Άρειος και οι πιο θερμοί του οπαδοί γύρισαν πίσω από τον τόπο της εξορίας τους" γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της Βασιλείας του να εισχωρήσει ο Αρειανισμός και στην Αυλή του Αυτοκράτορα^[22].

Στη Σύνοδο της Νίκαιας, την ευθύνη για τη διαδικασία της διεξαγωγής είχαν ένας ή περισσότεροι επίσκοποι. Φαίνεται πως «είδος προεδρείου» στη Σύνοδο αποτελούσαν «οι Αντιοχείας Ευστάθιος και ο Αλεξανδρείας Αλέξανδρος ίσως δε και ο Κορδούης Όσιος»^[23], υπό τον Μ. Κωνσταντίνο που είχε την ευθύνη για τη σύγκληση, την επιστασία και την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής των αποφάσεων^[24].

Σύμφωνα με τον Ευσέβιο Καισαρείας^[25], όταν η πρόταση προκρίθηκε ο Κωνσταντίνος «παρεδίδου το λόγο τοις προέδροις» κατά το πέρας της δικής του προσφωνήσεως. Σύμφωνα με την άποψη που θεωρεί ότι ένας ήταν ο προεδρεύων επίσκοπος, υπό την υψηλή επιστασία του Αυτοκράτορος, ήταν ένας εκ των Οσίου Κορδούης^[26], ο Νικομηδείας Ευσεβίου, Ευσεβίου Καισαρείας και Αντιοχείας Ευσταθίου^[27], με τον τελευταίο να έχει τις περισσότερες πιθανότητες. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται από το γεγονός ότι ο Όσιος Κορδούης δεν γνώριζε Ελληνικά, ενώ οι αρειανόφρονες, όπως ο Ευσέβιος Καισαρείας και ο Ευσέβιος Νικομήδειας, ήσαν υπόλογοι στην σύνοδο με βάση τις αποφάσεις των εν Αντιοχεία και Αλεξανδρείας συνόδων. Επίσης, υπάρχει η άποψη ότι δεν υπήρξε συλλογική προεδρία από έναν ή περισσότερους επισκόπους με την αιτιολογία ότι α) ο Ευσέβιος σε όλη τη γραμματεία του, «προέδρους» αποκαλούσε τους επισκόπους, δηλαδή τους προεδρεύωντες στις τοπικές εκκλησιαστικές συνόδους, β) ο Ευσέβιος μιλάει για «πρωτεύοντα» στο δεξιό τάγμα αναφερόμενος στη διάταξη μέσα στο χώρο της συνόδου, γ) η θέση των επισκόπων τηρήθηκε κατά απόλυτη αναφορά προς τη Ρωμαϊκή επαρχιακή διάταξη της Αυτοκρατορίας, σύμφωνα με σχετική έρευνα του E.Honigmann^[28] και δ) σε περίπτωση που ο Αυτοκράτορας ηγείτο της συνεδρίασης ως πρόεδρος έπρεπε να επικυρώσει την τελική απόφαση^[29] (το οποίο βεβαίως δεν σήμαινε ότι έδινε κύρος στις αποφάσεις, αλλά απλώς ότι "τις αναγνώριζε και αυτός ως αναμφισβήτητες αλήθειες για όλους τους υπηκόους του κράτους"^[30], "ως εντολοδόχος κατά κάποιο τρόπο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας"^[31]).

[Επεξεργασία] Συγκρότηση

Απεικόνιση της συνόδου

Όπως είδαμε η συγκρότηση της συνόδου, αποτέλεσε θέμα έντονης θεολογικής έρευνας. Την αρχικά εύκολη σε συμπεράσματα περιγραφή του Ευσεβίου για το διαχωρισμό σε δύο «τάγματα» στην αίθουσα τυς συνόδου, πήρε ο σκεπτικισμός, με βάση το οτι υπάρχει μεγάλη απόσταση από το να θεμελιωθεί κάτι τέτοιο σε σχέση με τις πηγές. Ο Ευσέβιος δηλαδή μπορεί να αναφέρει δύο τάγματα, αλλα η αναφορά του σε «πρωτεύοντα» του δεξιού τάγματος, δεν προδηλώνει με απόλυτη αξιοπιστία τον ισχυρισμό και για αντίστοιχο στο αριστερό, όπως πολλοί θεολόγοι ερμήνευσαν. Αντίθετα η απόλυτη ταύτιση της Ρωμαϊκής διοικητικής ιεραρχίας με βάση τη προκαθορισμένη θέση του καθενός, έστρεψε την έρευνα στην παραδοχή, πως προφανώς δεν αποτέλεσε αντιπαράθεση δύο αντιμαχόμενων πλευρών, κάτι που διαφαίνεται και από τη 2η περίοδο του συνεδρίου, που οι αρειανόφρονες δεν έλαβαν μέρος, αλλά και από στοιχεία όπως αυτά διακρίνονται από την περίπτωση του Ευσεβίου Καισαρείας και την παράδοση Λιβέλλου πίστεως με την αποδοχή των «ορθοδόξων» θέσεων και την απολογία του στο τοπικό ποίμνιο για τη μεταστροφή του. Έτσι εμφανίζεται όπως και Νάρκισσος Νερωνιάδος και Θεόδοτος Λαοδικείας να γίνονται δεκτοί ως μέλη της συνόδου μόνο μετά τη μεταστροφή τους. Την ίδια στιγμή μάλιστα ο Ευσέβιος Νικομηδείας παρέδιδε Λίβελλο πίστης Αρειανικού δόγματος κάτι που προκάλεσε την αγανάκτηση του σώματος των συνέδρων^[32]

Ο αριθμός των μελών της συνόδου, με βάση τις πηγές που διαθέτουμε, δεν μπορεί να επαληθευτεί ακόμα και σήμερα. Ο αριθμός που επικράτησε από μεταγενέστερες πηγές ιστορικών^[33] την εποχή ήταν ο αριθμός 318, κάτι που γνωρίζουμε σήμερα ότι δεν είναι αξιόπιστος, καθότι οι εν βίω ιστορικοί, μιλούν για ένα αριθμό περί τους 300^[34]. Οι επισκοπικοί δε κατάλογοι που διασώζονται σήμερα δεν μπορούν να κριθούν απολύτως αξιόπιστοι είτε γιατί έχουν δεχθεί εκ των υστέρων παρεμβάσεις^[35], είτε γιατί υπολοίπονται αρκετά με βάση τε δεδομένη πραγματικότητα, αφού αποτελούσαν μετάφραση άλλων^[36]. Τα συμπεράσματα τις συνόδου βεβαίως υπογράφηκαν από περισσότερους από 318, ενώ ο αριθμός αυτός επικράτησε για συμβολικούς λόγους^[37]. Οι επίσκοποι που ήταν παρόντες στη σύνοδο συνοδεύονταν από κατώτερους κληρικούς των οποίων ο συνολικός αριθμός ανερχόταν στο τριπλάσιο ή τετραπλάσιο των επισκόπων^[38].

[Επεξεργασία] Η διαδικασία

Το πρώτο ζήτημα προς συζήτηση ήταν η θεολογική αντιλογία. Ο Όσιος και ο Κωνσταντίνος έδωσαν τη δυνατότητα σε όλους να εκφέρουν τις απόψεις τους. Ο Ευσέβιος Νικομήδειας διάβασε μια δήλωση-ομολογία η οποία περιείχε αρειανές θέσεις. Αυτή η ενέργεια προκάλεσε τις αντιδράσεις και την αποδοκιμασία της πλειονότητας στην αίθουσα. Ο Ευστάθιος Αντιοχείας ανταπάντησε με απαγγελία ενός αντιαρειανού πολεμικού κειμένου, το οποίο και σχίστηκε στη συνέχεια. Ακολούθησαν πολλοί ομιλητές, οι οποίοι με τη χρήση Βιβλικών κειμένων προσπαθούσαν να καταδικάσουν τις προτάσεις του Άρειου.

Ο Κωνσταντίνος επενέβαινε συχνά και ενθάρρυνε την εκφραστική κοσμιότητα και ομοθυμία προς τους επισκοπικούς ηγέτες. Κάποια στιγμή, δόθηκε η ευκαιρία στον Ευσέβιο Καισαρείας να εκφράσει δημόσια την πίστη του και να αποκαθάρει το όνομά του. Με ηρεμία παρέθεσε το βαπτιστήριο σύμβολο πίστης της εκκλησίας της Καισάρειας, το οποίο ανέφερε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν «ο Λόγος του Θεού», «ο μονογενής Γιος», «γεννημένος από τον Θεό πριν από όλους τους αιώνες» και Εκείνος «μέσω του οποίου έγιναν όλα τα πράγματα». Οι θέσεις που εξέφραζε το σύμβολο ήταν ορθόδοξες και ο αυτοκράτορας αντιλήφθηκε ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για έναν από κοινού συμβιβασμό. Ο Κωνσταντίνος έκανε δεκτό αυτό το σύμβολο πίστης και απομάκρυνε έτσι από τον Ευσέβιο τη μομφή του αιρετικού.

Εντούτοις, ο Κωνσταντίνος πρότεινε στη συνέχεια ότι με την προσθήκη της λέξης «ομοούσιος» (Λατ. «consubstantialis») θα αποσαφηνιζόταν πληρέστερα η ενότητα και ισότητα του Χριστού και Γιου με τον Θεό και Πατέρα στον ορισμό της πίστης αναφορικά με τη χριστιανική Θεότητα. Ο Κωνσταντίνος ήταν πιθανώς εξοικειωμένος με την ιδέα της «μίας υπόστασης» ή της «ίδιας ουσίας» από την ανάγνωση των έργων του Βορειοαφρικανού χριστιανού φιλοσόφου Λακτάντιου και της παγανιστικής φιλοσοφίας, και από τις συζητήσεις του με τον Όσιο και άλλους ορθόδοξους θεολόγους. Ο Κωνσταντίνος αντιλήφθηκε ότι αυτός ο όρος θα μπορούσε να αποτελεί λύση στην ενδοεκκλησιαστική θεολογική διαμάχη. Αν θα έπειθε τον αναγνωρισμένο εκκλησιαστικό ιστορικό και Βιβλικό σχολιαστή Ευσέβιο από την Καισάρεια να αποδεχτεί αυτή τη λέξη, πίστευε ότι κατείχε τη φόρμουλα που θα μπορούσε να ενώσει την πλειονότητα των επισκοπικών ηγετών σε κοινή συναίνεση και να απομονώσει ως αίρεση τη μειονότητα των ακραίων αρειανών. Ο Ευσέβιος, όμως, ο οποίος σεβόταν τον αυτοκράτορα και το θρησκευτικό του όραμα, δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για τον ομοοουσιανό όρο, αν και ήξερε ότι σημαντικοί Ανατολικοί και Δυτικοί θεολόγοι είχαν μόλις πρόσφατα αρχίσει να χρησιμοποιούν τον όρο για να εξηγήσουν την πολύπλοκη φύση και οικονομία του χριστιανικού Θεού. Συνεπώς, συμφώνησε με αβρότητα στην πρόταση του αυτοκράτορα.

Οι πολιτικοί στόχοι του χριστιανού αυτοκράτορα και η πραγματιστική πολιτική των επισκόπων ενοποιήθηκαν σε αυτό το σημείο ώστε να παραχθεί ένας θεολογικός συμψηφισμός. Ο Όσιος ανταποκρίθηκε άμεσα σε αυτή την ευτυχή εξέλιξη και διόρισε μια επιτροπή για να συντάξει μια δήλωση πίστης με βάση τα βαπτιστήρια σύμβολα πίστης, η οποία όμως θα ενσωμάτωνε αντιαρειανές φράσεις. Μέσα σε λίγες μέρες η επιτροπή παρήγαγε τη δήλωση που είναι γνωστή πλέον ως Σύμβολο Πίστης της Νίκαιας, περιλαμβανομένων και των αντιαρειανών αναθεμάτων.

Ο Όσιος και ο Κωνσταντίνος έκαναν γνωστό ότι ανέμεναν από όλους τους επισκόπους που ήταν παρόντες να αποδεχτούν και να υπογράψουν τη δήλωση αυτή ως το επίσημο σύμβολο πίστης της καθολικής εκκλησίας. Η μεγάλη πλειονότητα των επισκόπων που συμμετείχαν ήταν έτοιμοι να το αποδεχτούν άμεσα. Όμως, μερικοί από τους υποστηρικτές του Αρείου δεν ήταν χαρούμενοι ούτε με τον ομοουσιανό όρο ούτε με τα αντιαρειανά αναθέματα. Έτσι, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε μέσω ερωτήσεων και ερμηνειών να δώσει εξηγήσεις σχετικά με τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν στο σύμβολο πίστης. Ο αυτοκράτορας είχε προετοιμαστεί προσεκτικά πριν τη σύνοδο στη Νίκαια συλλέγοντας θεολογικά κείμενα και κάνοντας συζητήσεις με κληρικούς επί των θεμάτων αυτών, και έτσι ήταν έτοιμος να κάνει δημόσιο διάλογο με τους επισκόπους ως ίσος προς ίσο αναφορικά με τις βασικές χριστιανικές διδασκαλίες. Εξήγησε ότι η ομοουσιότητα του Πατέρα και του Γιου δεν πρέπει να κατανοηθεί με υλική έννοια αλλά ότι μάλλον πρέπει να ειδωθεί με πνευματική έννοια, που σημαίνει ότι η κοινή ουσία που κατέχουν από κοινού αποσκοπεί στο να τους διαχωρίσει από την δημιουργημένη τάξη. Ο Ευσέβιος Καισαρείας και άλλοι μετριοπαθείς αρειανοί αποδέχτηκαν αυτή την παρεμβολή, και παραδέχτηκαν επίσης ότι οι αναθεματισμένες φράσεις δεν εμφανίζονταν στις Γραφές και ότι, στην πραγματικότητα, συγκρούονταν με πολλά κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Όταν ο επιφανής Καισαρειανός λόγιος συμφώνησε να κάνει δεκτό το σύμβολο πίστης —καθώς είχε ήδη καταστεί σαφές ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε κανείς να διατηρήσει το επισκοπικό του αξίωμα—, ο Ευσέβιος Νικομήδειας, ο Θέογνις Νίκαιας και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους αρειανούς ενέδωσαν με τη σειρά τους. Ο magister officiorum του αυτοκράτορα περιέφερε τη δήλωση πίστης μέσα στην αίθουσα και όλοι οι επίσκοποι —εκτός από δύο ισόβιoυς φίλους του Άρειου τον Θεωνά Μαρμαρικής και τον Σεκούνδο Πτολεμαΐδας— την υπέγραψαν. Ο Άρειος και οι σύμμαχοί του εξορίσθηκαν και τους απαγορεύτηκε να επιστρέψουν στις εκκλησίες τους έτσι ώστε να μην μολύνουν τους πιστούς με τις αιρετικές απόψεις τους.

[Επεξεργασία] Οι αποφάσεις της συνόδου

[Επεξεργασία] Τα ζητήματα που αντιμετωπίστηκαν

Ο βασικός λόγος σύγκλησης της Α΄ Οικουμενικής συνόδου ήταν η αντιμετώπιση από το σύνολο του πληρώματος της εκκλησίας —εξού και η παράσταση πλήν του ιερού κλήρου και λαϊκών- με κύριο ρόλο τη συμβουλή σε ζητήματα θεολογικού περιεχομένου. Επί τη ευκαιρία όμως της σύγκλησης της συνόδου, αντιμετωπίστηκαν πληθώρα ζητημάτων, τα οποία υπήρχαν στο εσωτερικό της εκκλησίας, που άλλοτε δημιούργησαν έριδες ή υπήρχαν δυνατότητες στο μέλλον να δημιουργήσουν νέα προβλήματα.

Έτσι, καθώς το κρίσιμο ζήτημα του αρειανισμού είχε αντιμετωπιστεί από τις τοπικές συνόδους της Αλεξανδρείας και της Αντιοχείας, δεν έγινε καμία σχετική αναφορά στους κανόνες της Συνόδου της Νίκαιας αλλά υπήρξε η αντιμετώπιση του Κολλουθιανού και Μελιτιανού σχίσματος, του Νοβατιανισμού και αλλά και γενικότερων θεμάτων, όπως της μετάνοιας όπου πάρθηκαν αυστηρότερα ποιοτικά μέτρα και ο εορτασμός του Πάσχα, για τον οποίο επετεύχθη κοινή συμφωνία μεταξύ των παρευρισκομένων. Ένα σημαντικότατο βήμα επίσης επιτελέστηκε σχετικά με τη διοικητική οργάνωση της εκκλησίας σε οικουμενικό επίπεδο με της εισαγωγή του μητροπολιτικού συστήματος. Το σημαντικότερο όμως βήμα της συνόδου ήταν το Σύμβολο της Νίκαιας, ένα σύντομο κείμενο που πιστεύεται ότι μπορεί να βασίστηκε σε βαπτιστήριο σύμβολο της εκκλησίας των Ιεροσολύμων, με ορισμένες τροποποιήσεις που στηρίχθηκαν πάνω στην αντιμετώπιση των αρειανικών δογμάτων.

Εικόνα που παρουσιάζει την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' βρίσκεται στο κέντρο περιτριγυρισμένος από Εκκλησιαστικούς Πατέρες. Ο ρόλος περιέχει το πρώτο μισό του Συμβόλου Πίστεως Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης.

[Επεξεργασία] Συνοπτική παράθεση των ιερών Κανόνων

• Κανών Α΄: Καταδικάζει τη συνήθεια του οικοιοθελούς ευνουχισμού και απαγορεύει τη χειροτονία ευνουχισμένων, πλην όσων για ιατρικούς λόγους ή λόγω βασανιστηρίων εξετμήθησαν.

• Κανών Β: Απαγορεύει τη χειροτονία ως κληρικών στα νέα μέλη (νεόφυτοι) της εκκλησίας.

• Κανών Γ΄: Καταδικάζει την συνήθεια των κληρικών όλων των βαθμών να συζούν με νεαρές γυναίκες τις οποίες δεν είχαν παντρευτεί (συνείσακτοι).

• Κανών Δ΄-Ε΄: Εισάγεται το «μητροπολιτικό σύστημα», το οποίο ίσχυε στην οργάνωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και καθορίζουν την αρμοδιότητα της επαρχιακής συνόδου στη χειροτονία των επισκόπων.

• Κανών ΣΤ΄: Αναγνωρίζει κατ' εξαίρεση το αρχαίο έθος της συγκεντρωτικής δικαιοδοσίας του επισκόπου της Αλεξάνδρειας στις εκκλησίες της Αιγύπτου, Λιβύης και Πεντάπολης —όπως συνέβαινε και με την εκκλησία της Ρώμης—, ενώ εξαιρεί τη Ρώμη και την Αντιόχεια από το γενικό μέτρο του μητροπολιτικού συστήματος.

• Κανών Ζ΄: Ορίζεται ότι ο επίσκοπος Αιλίας (δηλ. Ιερουσαλήμ) να είναι ο επόμενος στη σειρά απόδοση τιμών.

• Κανών Η΄: Ορίζει τον τρόπο επιστροφής στην εκκλησία της Αιγύπτου των λεγόμενων «Καθαρών» (Μελιτιανό σχίσμα).

• Κανών Θ΄: Αναφέρεται στην συνήθη περίπτωση χειροτονίας πρεσβυτέρων των οποίων δεν εξετάστηκαν τα προσόντα ή οι οποίοι δεν παραμένουν άμεμπτοι.

• Κανών Ι΄: Καταδικάζει τη χειροτονία πεπτωκότων.

• Κανών ΙΑ΄-ΙΒ΄: Καθορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων, με αυστηρότερα κριτήρια.

• Κανών ΙΓ΄: Δέχεται ότι είναι δυνατόν να παρασχεθεί Θεία Ευχαριστία επί της επιθανατίου κλίνης.

• Κανών ΙΔ΄: Ορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων κατηχουμένων.

• Κανών ΙΕ΄-ΙΣΤ΄: Καταδικάζεται η επιδίωξη κληρικών για μετάθεση σε άλλες εκκλησίες.

• Κανών ΙΖ΄: Καταδικάζει την πλεονεξία και αισχροκέρδεια των κληρικών που προέρχεται από τον έντοκο δανεισμό.

• Κανών ΙΗ΄: Απαγορεύει στους διακόνους να μεταδίδουν και να αγγίζουν τη Θεία Ευχαριστία πριν από τους πρεσβυτέρους, και δεν επιτρέπεται το να κάθονται μεταξύ των πρεσβυτέρων.

• Κανών Κ΄: Απαγορεύει τη γονυκλισία στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής και την ημέρα της Πεντηκοστής.

Επισπρόσθετα καθορίστηκε η κοινή ημέρα εορτασμού του Πάσχα.

[Επεξεργασία] Tο σύμβολο της Νίκαιας

[Επεξεργασία] Η διαμόρφωσή του και η ομοουσιότητα

Το Σύμβολο της Νίκαιας, αποτέλεσε την επιτομή των ενεργειών αντιμετώπισης του αρειανισμού, στην προσπάθεια σύνταξης της αυθεντικά βιούμενης πίστης και της διαχρονικής συνειδήσεως για την περιφρούρηση της αποστολικής παραδόσεως της εκκλησίας. Το σύμβολο της Νίκαιας κατά βάση ήταν ένα σύντομο κείμενο βαπτιστήριου συμβόλου, το οποίο προσαρμόστηκε στα δεδομένα της αντιμετώπισης της Αρειανικής διδασκαλίας. Η συνείδηση αυτή σε κάθε εκκλησία αντικατοπτριζόταν από το εκάστοτε τοπικό βαπτιστήριο σύμβολο. Έτσι το Σύμβολο της Νίκαιας στόχο είχε να εκφράσει το φρόνημα όλων των ανά την οικουμένη τοπικών εκκλησιών, με κύρια όμως βάση την οριοθέτηση της αποστολικής ορθοδοξίας έναντι των κακοδοξιών της αρειανικής διδασκαλίας.

Το βαπτιστήριο σύμβολο όμως που επιλέχθηκε αποτέλεσε θέμα έρευνας και αντικρουόμενων απόψεων. Έτσι οι F.Hort, A.E.Burn και Α.von Harnack υποστήριξαν, με ισχυρά επιχειρήματα, πως βάση του συμβόλου ήταν το βαπτιστήριο σύμβολο της Καισαρείας, το οποίο ο Ευσέβιος Παμφίλου έθεσε ενώπιον των επισκόπων για να δείξει τη μεταμέλειά του. Η δεύτερη που προβλήθηκε από τον H.Lietzmann, αλλά και τους Β.Φειδά και Β.Στεφανίδη ήταν πως βάση αποτέλεσε το χαμένο βαπτιστήριο σύμβολο της εκκλησίας των Ιεροσολύμων, που την ακριβή μορφή του δε γνωρίζουμε, αλλά είχε παρεμφερή με της παράθεση του Κυρίλλου Ιεροσολύμων κατά τα μέσα του 4ου αιώνα. Επίσης μερίδα θεολόγων υποστήριξε πως είναι μια σύνθεση βαπτιστηρίων συμβόλων, όπως ο Ιω.Καρμίρης. Η επικρατούσα σήμερα άποψη η οποία στηρίζεται σε ισχυρά επιχειρήματα είναι πως τελικά υιοθετήθηκε το απωλεσθέν βαπτιστήριο σύμβολο των Ιεροσολύμων με ορισμένες διορθώσεις προς την καυτεύθυνση της αντιμετωπισης ου Αρειανισμού, ιδίως δε προς τον όρο ομοούσιος. Σε αυτήν την περίπτωση βεβαίως υπάρχει η αποδοχή πως τα βαπτιστήρια σύμβολα της Αλεξανδρείας (320) και Αντιοχείας (325), που περιείχαν θέσεις κατά του Αρειανισμού, υπήρξαν συνεπικουρικά προς το σύμβολο που υιοθετήθηκε με βάση το σύμβολο των Ιεροσολύμων, όμως τόσο η πικρία του Ευσεβίου που εκφράζεται για την αλλοίωση του περιεχομένου βαπτιστηρίου συμβόλου της Καισαρείας με τις μικρές αλλά ουσιαστικές προσθήκες σχετικά με τους όρους «γεννηθέντα ου ποιηθέντα», «εκ της ουσίας» και «ομοούσιον το πατρί», αλλά και με βάση οτι το Σύμβολο της Καισαρείας άφηνε με τις διατυπώσεις του τη δυνατότητα παρερμηνειών προς τις θέσεις των Αρειανοφρόνων, σήμερα κατατείνει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Το κρίσιμο σημείο όμως που εστιάζεται στο σύμβολο, αναμφισβήτητα είναι ο όρος ομοούσιος. Ο Ευσέβιος αποδίδει μάλιστα τον όρο αυτό στον Κωνσταντίνο, που συνάγεται οτι η πρόταση αυτή προήλθε από τον σύμβουλό του Όσιο Κορδούης. Αναμφίβολα ο Κορδούης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταδίκη του αρειανισμού, αλλά σήμερα κρίνεται αδύνατο να θεωρηθεί ως ο εισηγητής του όρου. Ο Φιλοστόργιος, υποδεικνύει τον Αλέξανδρο Αλεξανδρείας^[39], μια περιγραφή που αποδίδει περισσότερο βεβαίως τα προσυνοδικά δεδομένα. Παρά όμως τις σημαντικές πρωτοβουλίες του Αλεξάνδρου, δύσκολα θα μπορούσε να επιβάλει στο σύνολο του σώματος των επισκόπων όσα οι αρειανόφρονες του απέδωσαν, χωρίς όμως ο ίδιος να απέχει από την καθοριστική συμβολή στον ορισμό του ομοουσίου. Η πραγματικότητα όμως φαίνεται να βρίσκεται στη γραμματεία του Ευσεβίου. Οτι η απόφαση προφανώς αποτέλεσε καρπό μακράς θεολογικής συζητήσεως όχι μόνο κατά τη διάρκεια της συνόδου με την επίκληση παλαιοτέρων συγγραφέων, όπως του Ωριγένη, αλλά και παλαιότερης προβληματικής της θεολογικής έρευνας που δείχνει ότι ο όρος αυτός "από τον Β' αι., εχρησιμοποιείτο" και "η έννοια του ήτο κτήμα της προ της Νικαίας παραδόσεως, η δε Α' Οικ. Σύνοδος δεν έπραξεν άλλο ει μη να τον καθιέρωση οριστικώς κατά της αιρέσεως του Αρείου."^[40]. Σε αυτήν την προσπάθεια όμως ο μόνος πραγματικά ικανός για την πρόταση και την ορθή θεμελίωση αυτή, λόγω της διάθεσης του σχετικού υλικού ήταν ο Αλεξανδρείας Αλέξανδρος. Αυτή η κεφαλαιώδης διαμόρφωση του θεολογικού ορισμού της λέξης «ομοούσιος» στη σύνοδο της Νίκαιας, αντί να διευθετήσει το ζήτημα, προκάλεσε πιο έντονες διαμάχες και ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση ως προς τη διατύπωση των θεωριών για τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα, στο μέτρο που η διατυπωθείσα σχέση ήταν διαφορετική από την ορθόδοξη πίστη^[41].

[Επεξεργασία] Το σύμβολο

Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, πάντων ὁρατῶν τε και ἀοράτων ποιητήν.

Πιστεύομεν εἰς ἕνα κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ πατρὸς μονογενῆ, τουτέστιν ἐκ τῆς ουσίας τοῦ πατρός, θεὸν εκ θεοῦ ἀληθινου, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῳ πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τά τε ἐν τῳ ούρανῳ καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καὶ σαρκωθέντα και ενανθρωπήσαντα, παθόντα, καὶ ἀναστάντα τῇ τριτῇ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.

Καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Τοὺς δὲ λέγοντας, ὁτι ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν, καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν, καὶ ὅτι ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἢ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, [ἢ κτιστόν,] τρεπτὸν ἢ ἀλλοιωτὸν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, [τούτους] ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ [καὶ ἀποστολικὴ] ἐκκλησία.

Σημαντικής θεολογικής αξίας είναι και «η περίφημος "έκθεσις της πίστεως" του Γρηγορίου του Θαυματουργού, εν τη οποία εν συνόψει τονίζονται όλα τα σημεία του τριαδολογικού δόγματος της Εκκλησίας»^[42] και η οποία διατυπώθηκε περί τα μέσα του Γ' αιώνα μ.Χ. «Γρηγόριος ο Θαυματουργός, προλαμβάνων ουσιωδώς το Σύμβολον, όπερ εθεσπίσθη εις Νίκαιαν, είχε παρουσιάσει ουτωσί εις την Έκθεσιν πίστεως την πίστιν της Εκκλησίας εις το τριαδικόν δόγμα»^[43]:

"Εις Θεός, Πατήρ Λόγου ζώντος, σοφίας υφεστώσης, και δυνάμεως και χαρακτήρος αϊδίου. Τέλειος τελείου γεννήτωρ. Πατήρ Υιού μονογενούς. Εις Κύριος, μόνος εκ μόνου. Θεός εκ Θεού χαρακτήρ και εικών της θεότητος, λόγος ενεργός. Σοφίας της των όλων συστάσεως περιεκτική· και δύναμις της όλης κτίσεως ποιητική. Υιός αληθινός, αληθινού Πατρός, αόρατος αοράτου και άφθαρτος αφθάρτου και αθάνατος αθανάτου, και αΐδιος αϊδίου. Και έν πνεύμα άγιον, εκ Θεού την ύπαρξιν έχον και δια Υιού πεφηνός, δηλαδή τοις ανθρώποις· εικών του Υιού· τελείου τελεία ζωή, ζώντων αιτία πηγή αγία· αγιότης, αγιασμού χορηγός. Εν ω φανερούται Θεός ο Πατήρ, ο επί πάντων και εν πάσι και Θεός ο Υιός, ο δια πάντων. Τριάς τελεία, δόξη και αϊδιότητι και βασιλεία, μη μεριζομένη, μηδέ απαλλοτριουμένη. Ούτε ουν κτιστόν τι, ή δούλον εν τη Τριάδι- ούτε επείσακτον, ως πρότερον μεν ουκ υπάρχον, ύστερον δε επεισελθόν. Ούτε ουν ενέλιπέ ποτέ Υιός Πατρί, ούτε Υιώ το Πνεύμα αλλ' άτρεπτος και αναλλοίωτος, η αυτή Τριάς αεί"^[44].

[Επεξεργασία] Υποσημειώσεις

[Επεξεργασία] Βλέπε επίσης

• Οικουμενικές Σύνοδοι
• Αρειανισμός
• Αθανάσιος Αλεξανδρείας
• Άρειος

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

• Β. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, Εκδόσεις Διήγηση, 2002
• Β. Στεφανίδη, Εκκλησιαστική Ιστορία, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, 1998
• Charles Matson Odahl, Constantine and the Christian Empire, 2004, Routledge

[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• First Council of Nicæa (A.D. 325) (Αγγλικά)
• The Seven Ecumenical Councils, του Philip Schaff (Αγγλικά)

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:

Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας