Karamanlıca
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Karamanlıca, Karamanlı Türkçesi olarak da bilinen, Türkçenin bu ağzını Karamanlı ve Kapadokyalı Ortodoks Hristiyanlar konuşur. Bu dili konuşan Karamanlılar, bazılarına göre Türkleşmiş Rumlar; bazılarına göre ise, Selçuklular döneminde Bizansla yakın ilişki sonucu Hristiyanlığı benimsemiş Türklerdir. Osmanlı belgelerinde "Zımmiyan-ı Karaman", ya da "Karamanian" adıyla anılan bu Karamanlılar, bazı değişikliklerle Yunan alfabesini kullanmış ve Grek harfleriyle Türkçe olarak yayımlarlardır. 18. yüzyıldan başlayarak Türkiye ve Avrupa'da bazı kitaplar yayınlamışlardır.
Patrikhane dahi buna karşı çıkmaz, kiliseye bağlı kaldıkları sürece Karamanlıca din kitapları yayımlamayı olağan bulur. Evangelinos Misailidis'in 1851'de İstanbul'da yayımlamaya başladığı Anatoli gazetesi Karamanlıcanın kökleşmesine büyük katkıda bulunur. Misailidis, bol sayıda kitap da yayımlar. Dilbilimcilere göre, Karamanlıca Rumcadan çok Türkçeye ayak uydurmuş ve Yunan yayılmacı etkilerinden çok, bir arada uyumlu yaşamanın destekçisi olmuştur. Bu sebepten Tercüman-ı Hakikat, E. Misailidis'i Fikr-i Osmaniyi yaymakta kimsenin kabına varamadığı kişi olarak tanıtır.
