Zygmunt Antoniewicz
Z Wikipedii
Zygmunt Antoniewicz (ur. 1874, zm. 9 maja 1919).
Urodził się w Poznaniu jako syn polskiego Ormianina Michała-Wacława Antoniewicza i austriackiej Ormianki Augusty von Wolf (Kajlkeri/ԳԱՅԼՔԵՐԻ). Po ukończeniu gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu studiował sztuki piękne. Ożenił się z Józefą Kurzyńską (zm. 1956), był ojcem Zdzisława Antoniewicza.
Po wcieleniu do armii pruskiej odbył służbę wojskową i walczył na wielu frontach I wojny światowej, po czym został oficerem powstania wielkopolskiego. Po zwycięstwie Powstania, za radą przyjaciela rodziny i głównodowodzącego powstania, generała Józefa Dowbór-Muśnickiego przeszedł do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i jako oficer Legionów Piłsudskiego w dniu 6 maja 1919 roku pod Lwowem został ciężko ranny. Zmarł 9 maja 1919 roku w drodze do Poznania. Rozkazem marszałka Józefa Piłsudskiego uznano go za Poległego na Polu Chwały i pośmiertnie odznaczono Orderem Virtuti Militari. Został pochowany na Cmentarzu Bohaterów na stokach Cytadeli Poznańskiej – na jego własne życzenie - wśród towarzyszy broni na parceli powstańców wielkopolskich.
Ożenił się z Józefą Kurzyńską (zm. 1956). Z tego małżeństwa pochodziło pięcioro dzieci:
- Halina Leokadia (ur. 1906[1], zm. 1991);
- Zdzisław (ur. 3 lutego 1908, zm. 21 października 1984), dziennikarz, trener i sędzia sportowy;
- Janusz (ur. 1912, zm. 8 lutego 1991);
- Urszula (ur. 1915, zm. ?);
- Tadeusz (ur. 1915, zm. ?), zesłany do niemieckiego obozu koncentracyjnego.