Ziemia Franciszka Józefa

Z Wikipedii

Ziemia Franciszka Józefa (ros. Земля Франца Иосифа, niem. Franz-Joseph-Land) – rosyjski archipelag w północno-zachodniej części Morza Barentsa. Administracyjnie należy do obwodu archangielskiego.

Archipelag został odkryty w 1873 roku przez austriacką ekspedycję naukową Juliusa von Payera i Karla Weyprechta na okręcie "Tegetthoff". Ekspedycja ta była poprzedzona badaniami naukowymi Piotra Kropotkina, który w referacie z 1871 roku zawarł teoretyczne dowody na istnienie nie znanego archipelagu^[1]. Otrzymał on imię cesarza Austrii i króla Węgier Franciszka Józefa I.

W skład archipelagu wchodzi 191 wysp, których łączna powierzchnia wynosi 16 134 km². Wśród nich sześć największych wysp to [1]:

• Ziemia Jerzego (ros. Земля Георга) - 2741 km²,
• Ziemia Wilczka (ros. Земля Вильчека) - 2054 km²,
• Wyspa Grahama Bella (ros. остров Греэм-Белл) - 1709 km²,
• Ziemia Aleksandry (ros. Земля Александры) - 1051 km²,
• Wyspa Salisbury (ros. остров Солсбери)
• Wyspa Halla (ros. остров Галля)
  

Ponadto archipelag zawiera 20 średnich wysp i 135 mniejszych.

Wyspy archipelagu Ziemi Franciszka Józefa pokryte są niskimi pasmami górskimi zbudowanymi głównie ze skał bazaltowych. Większą część powierzchni wysp zajmują pokrywy lodowe. Granica wiecznego śniegu przebiega stosunkowo nisko, bo na wysokości 100 - 300 m n.p.m. Najwyższy punkt wysp sięga 620 m n.p.m. (na остров Винер-Нëйштадт)

Klimat jest bardzo surowy. Średnie zimowe temperatury spadają poniżej -30°C. Szatę roślinną na obszarach nie zajętych przez lodowce tworzy bardzo skąpa tundra.

Na Wyspie Rudolfa znajduje się najdalej na północ (81° 54' N) wysunięty punkt Europy.

Przypisy