Wojna króla Wilhelma
Z Wikipedii
| Wojna palatynacka oraz w jej ramach: Wojna irlandzka, Wojna króla Wilhelma |
|---|
|
Bantry – Cochem – Moguncja – Bonn – Walcourt – Fleurus – Beachy Head – Boyne – Quebec – Staffarda – Aughrim – Leuze – La Houge – Namur – Steenkerke – Neerwinden – Marsaglia – Ter – Texel – Dogger Bank – Zatoka Hudsona |
Wojna króla Wilhelma – wojna kolonialna (część Wojny Ligi Augsburskiej) w Ameryce Północnej, prowadzona pomiędzy Wielką Brytanią a Francją w latach 1689 do 1697. Teatrem działań były północne obszary kontynentu.
W pierwszej fazie wojny siły francuskie prowadzone przez przyszłego założyciela Luizjany, Pierre LeMoyne d'Iberville, działając z bazy w Nowej Francji, uderzyły na tereny zajmowane przez Kompanię Zatoki Hudsona na Ziemi Ruperta i zajęły wszystkie forty i faktorie kompanii. Kulminacją tych działań była bitwa na Zatoce Hudsona. Francuzi zdołali opanować również Nową Fundlandię. Przy pomocy indiańskich sojuszników, Francuzi prowadzili działania dywersjyjne wzdłuż północnych granic Nowej Anglii. W odpowiedzi na ofensywne kroki Francuzów, William Phips, pierwszy gubernator królewski Massachusetts, przeprowadził kontrofensywę, która doprowadziła do zajęcia Akadii. Brytyjczycy planowali dalszą ofensywę na Nową Francję, lecz utknęła ona w martwym punkcie, sprowadzając się do granicznych potyczek. Wojnę zakończył traktat z Ryswick zawarty w 1697, przywracający przedwojenny status.
