Wiola Elżbieta cieszyńska

Z Wikipedii

Wiola (Viola) Elżbieta cieszyńska (ur. ok. 1291, zm. 21 września 1317) - księżniczka cieszyńska z dynastii Piastów, w latach 1305–1306, królowa Czech i tytularna królowa Polski.

[edytuj] Wywód genealogiczny

4. Władysław opolski
			2. Mieszko cieszyński
5. Eufemia Odonicówna
						1. Wiola Elżbieta
6. NN
			3. NN
7. NN

[edytuj] Biogram

Wiola była jedyną znaną córką księcia cieszyńskiego Mieszka i nieznanej bliżej kobiety. O jej dzieciństwie nie ma żadnych wiadomości.

5 października 1305 r. w Brnie wyszła za mąż za króla Czech i Polski – Wacława III z dynastii Przemyślidów. Niedługo później została koronowana na królową Czech. Jej rodzina była nieprzychylna wpływom niemieckim, więc tym ożenkiem mógł zjednać sobie polskich panów. Małżeństwo to mimo oczywistych z pozoru korzyści politycznych związanych ze strategicznym położeniem Księstwa Cieszyńskiego na trasie z Pragi do Krakowa, szczególnie ważnej w związku z przygotowywaną generalną rozprawą z Władysławem Łokietkiem jest dla historyków sporym zaskoczeniem, gdyż raczej spodziewano by się ślubu Wacława III, z jakąś bardziej utytułowaną żoną. Małżeństwo króla spotkało się z ostrym sprzeciwem czeskich dostojników.

Małżeństwo Wioli, która na życzenie Wacława III przyjęła imię Elżbieta nie było w pełni szczęśliwe ze względu na swobodny tryb życia Wacława. Skończyło się ono w niespełna 10 miesięcy, bowiem 4 sierpnia 1306 r. podążający na wyprawę przeciwko Polsce ostatni Przemyślida na tronie czeskim został zamordowany w Ołomuńcu.

W następnych latach Wiola Elżbieta przebywała głównie na Morawach, gdzie po mężu otrzymała oprawę wdowią.

Pod koniec 1316 r. poślubiła czeskiego magnata Piotra z Rożemberka. Zmarła 21 września 1317 r. i została pochowana w Wysokim Brodzie. Z obu małżeństw Wiola Elżbieta nie doczekała się potomstwa.

[edytuj] Bibliografia

• Golec J., Bojda S., Słownik biograficzny ziemi cieszyńskiej, t. 1, Cieszyn 1993, s. 91.
• Jasiński K., Rodowód Piastów śląskich, t. 3, Wrocław 1977.
• Panic I., Poczet Piastów i Piastówien cieszyńskich, Cieszyn b.r., s. 8.