Wilhelm Henryk Minter

Z Wikipedii

Wilhelm Henryk Minter (właściwie: Wilhelm Heinrich, ur. 1 maja 1777, Szczecin - zm. 18 kwietnia 1832, Warszawa) - wojskowy pruski i polski, architekt.

Minter był starszym synem urzędnika administracji solnej w Szczecinie, Michaela Christopha, matką była Johanna Elisabeth Kräuter. Był bratem litografa Karola Fryderyka i malarki Henryki Beyer z Minterów, stryjem przemysłowca Karola Juliusza. Wykształcenie jako inżynier - architekt wojskowy otrzymał zapewne w Korpusie Kadetów w Poczdamie. Ok. r. 1800 przeniósł się do wówczas pruskiej Warszawy, gdzie działał jako architekt i budowniczy, potem jako kierownik robót budowlanych w dobrach ks. Józefa Poniatowskiego. Po klęsce Prus w roku 1806 nie powrócił do Niemiec, lecz pozostał w Warszawie i zaciągnął się do wojska polskiego, gdzie od r. 1810 działał w Korpusie Inżynierów. U boku ks. Józefa odbył jako jego adiutant kampanię r. 1813 i otrzymał wówczas złoty krzyż Virtuti Militari.

W czasach Królestwa Kongresowego Minter był w randze pułkownika dyrektorem budowli wojskowych i wzniósł m.in. wiele budynków koszarowych w stolicy, wybudował także Szkołę Podchorążych w Łazienkach.

Po wybuchu Powstania Listopadowego Minter chciał się przyłączyć do powstańców, ale przeszkodził temu bojkot oficerów wobec niego jako Niemca: oświadczyli, że "pod Niemcem służyć nie będą". Gen. Klemens Kołaczkowski, szef Mintera, napisał później (cyt.wg. Szulca, zob. niżej): ten oficer ze wszech miar godny nie zasługiwał na żaden zarzut inny, tylko ten, że był Niemcem. Skoro się dowiedział o powstającej przeciwko sobie opinii, usunął się sam dobrowolnie i wkrótce ze zmartwienia życie zakończył.

Minter był żonaty z Krystyną z Rzempołuskich, para pozostała bezdzietna. Pochowany został na cmentarzu ewangelickim w Warszawie w nieznanym dziś miejscu. Jego zbiory rycin i planów architektonicznych, tzw. Teki Minterowskie, znajdują się w zbiorach UW.

[edytuj] Bibliografia

• Stanisław Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce, Warszawa 1954
• Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989