Włodzimierz Wnuk
Z Wikipedii
Włodzimierz Wnuk (ur. 15 maja 1915 w Zakopanem, zm. 7 września 1992) – polski pisarz i publicysta.
Ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, studiował również filozofię na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1939-1941 więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych (Stuthof, Sachsenhausen i Mauthausen-Gusen). Od roku 1943 przebywał w Warszawie: był żołnierzem podziemnej Armii Krajowej, a w roku 1944 wziął udział w powstaniu warszawskim. Od roku 1953 mieszkał w Krakowie. W tym czasie był także działaczem Związku Podhalan, był też redaktorem naczelnym "Podhalanki". Dziennikarz i redaktor Instytutu Wydawniczego PAX. Związany z "Tygodnikiem Powszechnym". W swoim pisarstwie najczęściej zajmował się historią Podhala i ruchu regionalnego. W 1990 r. otrzymał za całokształt twórczości Literacką Nagrodę Zakopanego. Pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.
[edytuj] Twórczość
- Z pierwszej linii frontu
- Obóz kwarantanny
- Byłem z wami
- Walka podziemna na szczytach (o podkarpackim ruchu oporu)
- Górale za wielką wodą
- Ku Tatrom
- Moje Podhale
- Na góralską nutę
- Obrazki zakopiańskie
- Szarotki rosną w Chicago
- Walka podziemia na szczytach
- Wiosna nad Motławą
- Związki klubów małopolskich w Ameryce
- Gawędy skalnego Podhala (antologia)