Władysław Jan Żmuda

Z Wikipedii

Władysław Jan Żmuda (ur. 10 lutego 1939 w Rudzie Śląskiej), polski piłkarz i trener piłkarski.

Do 1962 Żmuda był piłkarzem Slavii Ruda Śląska, skąd trafił do wrocławskiego Śląska, w którego barwach (i z kapitańską opaską na ramieniu) zadebiutował w rozgrywkach polskiej ekstraklasy piłkarskiej (16 sierpnia 1964). W 1969 ze Śląskiem znalazł się ponownie w II lidze, ale jednocześnie został absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Trzy lata później legitymował się już uprawnieniami trenerskimi i rozpoczął pracę z zawodnikami Śląska. Za jego kadencji na Oporowskiej pojawili się m.in.: Zygmunt Kalinowski, bracia Zygmunt i Ireneusz Garłowscy, Józef Kwiatkowski, Jan Erlich, czy jedna z późniejszych legend klubu: Janusz Sybis. Po roku pracy na Oporowskiej Żmuda wprowadził zespół z Wrocławia ponownie do I ligi, a w pierwszym sezonie po powrocie do elity Śląsk (już ze sprowadzonym z Gwardii Warszawa Władysławem Antonim Żmudą) zajął trzecie miejsce i wywalczył prawo gry w Pucharze UEFA. Listopadowy pojedynek III rundy pucharowych zmagań z Liverpool F.C. na Stadionie Olimpijskim oglądało ok. 60 tysięcy osób. W 1976 wrocławski klub zdobył swój pierwszy w historii Puchar Polski, w finale pokonując 2:0 Stal Mielec. W walce o półfinał rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów lepszym od Śląska okazało się włoskie SSC Napoli. Kilka miesięcy po porażce w dwumeczu z Włochami wrocławski klub pod wodzą trenera Żmudy sięgnął po swój jedyny w historii tytuł mistrza Polski.

Po 8 latach spędzonych na ławce trenerskiej Śląska, Żmuda powrócił na jakiś czas na rodzinny Górny Śląsk i objął zabrzańskiego Górnika. Prowadził również Widzew Łódź (mistrzostwo Polski, dwa wicemistrzostwa Polski, Puchar Polski), Ruch Chorzów oraz GKS Katowice (dwukrotne wicemistrzostwo kraju). Był także wicemistrzem Tunezji ze stołecznym Esperance Tunis. Od 1988 jest pracownikiem naukowym katowickiej AWF.