Vanessa-Mae
Z Wikipedii
Vanessa-Mae Vanakorn Nicholson (ur. 27 października 1978 w Singapurze). Pseudonim artystyczny: Vanessa-Mae (po chińsku: 陈美, Chén Měi). Znana kompozytorka i skrzypaczka - wykonawczyni zarówno muzyki poważnej jak i pop. Połączyła te style tworząc muzykę zwaną Violin Techno-acoustic Fusion.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Urodziła się tego samego dnia co Paganini (196 lat później) w Singapurze otrzymując narodowość chińską. Matka narodowości chińskiej, ojciec - Taj. Po rozpadzie małżeństwa, matka wyszła za Anglika - Grahama Nicholsona. Z 4. letnią Vanessą przeprowadzili się do Londynu, gdzie Vannesa otrzymała obywatelstwo brytyjskie. Pierwsze nauki muzyki rozpoczęła od lekcji gry na pianinie w 1982 roku (miała 5 lat). W 1984 roku, gdy miała 7 lat, udzielono jej pierwszych lekcji muzyki na skrzypcach. W 1989 roku dała swój pierwszy koncert symfoniczny w filharmonii z towarzyszeniem orkiestry (miała 11 lat). Pierwszą międzynarodową trasę, u boku the London Mozart Players in Mozart Bicentenary, rozpoczęła w roku 1991 w wieku 13 lat. Jest najmłodszą znaną solistką, która wykonała oba koncerty Czajkowskiego i Beethovena Znana jest m. in. ze swojego widowiskowego, seksownego stylu gry, za który zbiera krytyki. Dzięki sex appeal'owi jakiemu poddaje swoją grę pojawiła się do tej pory w wielu muzycznych nagraniach filmowych szokując swoim stylowym, aczkolwiek ekstrawaganckim jak na rodzaj muzyki klasycznej, ubiorem. Zobaczyć ją można było m.in. w teledyskach Janet Jackson promujących jej album The Velvet Rope. W ogłoszonym w roku 2007 rankingu na Najbogatszych Artystów Muzycznych do Lat Trzydziestu Vanessa Mae zajmuje 1. pozycję.
[edytuj] Kontrowersje
Krytycy muzyki pop zachwalają Vanessie-Mae za zdolności muzyczne i elastyczność brzmienia. Krytycy muzyki poważnej z reguły zarzucają jej, że w gruncie rzeczy przejawia dość przeciętne umiejętności muzyczne jako wykonawca muzyki poważnej i że swoją postawą zdaje się potwierdzać to, że stanowi bardziej typowy "produkt" przemysłu fonograficznego, którego sukces oparty jest na spowszednieniu i emanowaniu seksem, a nie na prawdziwej wirtuozerii muzycznej. Twierdzą oni, że styl propagowania muzyki poważnej przez Vanessę i pokrewnych jej artystów, jest jej spłycaniem. Sama Vanessa komentuje te zarzuty jako nazbyt przesadne, a krytyków nazywa tradycjonalistami, którzy nie potrafią zaakceptować jej twórczego podejścia do zakopania przepaści między muzyką pop i muzyką poważną.
[edytuj] Albumy
- Violin (1990)
- My Favourite Things—Kids' Classics (1991)
- Tchaikovsky & Beethoven Violin Concertos (1991/1992)
- The Violin Player (1994)
- The Alternative Record from Vanessa-Mae (1996)
- The Classical Album 1 (12 listopada 1996)
- China Girl—the Classical Album 2 (9 września1997)
- Storm (14 lipca1997)
- The Original Four Seasons and the Devil's Trill Sonata—the Classical Album 3 (16 luty1999)
- The Classical Collection—Part 1 (2000)
- Subject to Change (17 lipca2001)
- The Best of Vanessa-Mae (5 listopada2002)
- Xpectation (Jazz collaboration with Prince) (2003)
- The Ultimate (23 grudnia2003)
- Choreography (2004)
[edytuj] Specjalne edycje
- The Violin Player: Japanese Release (1995)
- The Classical Album 1: Silver Limited Edition (1 stycznia 1997)
- Storm: Asian Special Edition (1 stycznia 1997)
- The Original Four Seasons and the Devil's Trill Sonata: Asian Special Edition (1 lutego 1999)
- Subject to Change: Asian Special Edition (1 lipca 2001)
- The Ultimate: Dutch Limited Edition (styczeń 2004)
[edytuj] Single
- "Toccata & Fugue" (1995)
- "Toccata & Fugue - The Mixes" (1995)
- "Red Hot" (1995)
- "Classical Gas" (1995)
- "I'm a-Doun for Lack O' Johnnie" (1996)
- "Bach Street Prelude" (1996)
- "Happy Valley" (1997)
- "I Feel Love Part 1" (1997)
- "I Feel Love Part 2" (1997)
- "The Devil's Trill & Reflection" (1998)
- "Destiny" (2001)
- "White Bird" (2001)
