Taquile

Z Wikipedii

Panorama jeziora Titicaca, widok z Taquile

Położenie wyspy

Taquile - wyspa na jeziorze Titicaca, w jego części należącej do Peru, 45 km od przybrzeżnego miasta Puno. Na wyspie o długości 5,5 i szerokości 1,6 km zamieszkuje stale od 1700 do 2500 osób. Najwyższy punkt wyspy wznosi się 4050 m n.p.m., a główna wioska leży na wysokości 3950 m n.p.m. Mieszkańcy, zwani Taquileños, używają języka keczua.

Taquile, w języku keczua zwana Intika, była zamieszkana od czasów kultury Tiahuanaco. Od XIII w. należała do Imperium Inków, a na wyspie zachowały się ruiny inkaskich budowli. Wyspa była jednym z ostatnich miejsc na terenie obecnego Peru opierających się hiszpańskiej kolonizacji. Została jednakże zdobyta i w imieniu króla Karola V i w 1580 r. oddana we władanie kastylijskiemu hrabiemu Pedro Gomez de Taquila [1], któremu zawdzięcza obecną nazwę. Hiszpanie zakazali mieszkańcom noszenia tradycyjnych strojów, zaczęli oni zatem używać ubioru hiszpańskich chłopów i przy takich strojach pozostali do dziś. W latach 30. XX w. wyspa służyła za więzienie i dopiero po 1937 r. powróciła do pierwotnych właścicieli [2].

Mężczyźni w tradycyjnych strojach, robiący na drutach

Taquileños stosują w swej społeczności zasady kolektywizmu oraz inkaskiego kodeksu moralnego: "ama sua, ama llulla, ama qhella" (nie kradnij, nie kłam, nie leń się). Gospodarka opiera się tu na rybołówstwie, rolnictwie i ogrodnictwie, z dominującą uprawą ziemniaka, oraz turystyce. Docenioną za pielęgnowanie własnego dziedzictwa przez UNESCO wyspę odwiedza rocznie około 40 000 turystów. Taquileños znani są z produktów tkackich, tekstyliów i ubrań, uważanych za wyroby najwyższej jakości w Peru. Rzemiosłem tym zajmują się głównie mężczyźni.

Taquile posiada własną stację radiową i jest wyposażona w generatory, mimo że mieszkańcy wyspy zadecydowali zrezygnować z nich na rzecz baterii słonecznych. Ciekawostką jest, że na wyspie nie ma dróg ani pojazdów mechanicznych, nie ma też hoteli, policji, kotów ani psów (te ostatnie służą zdaniem Taquileños do stróżowania, więc łamałyby tradycyjny kodeks moralny, leniąc się w społeczności wolnej od kradzieży).