Tabloid
Z Wikipedii
The Guardian - format broadsheet
Le Monde - format "berliner"
Daily Mail - tabloid
The Times - format "kompaktowy".
Berliner Zeitung i Neues Deutschland mają formaty pośrednie między broadsheet i "berliner".
Na gazetach ułożona jest biała kartka papieru A4.
Tabloid (z ang. tabloid), brukowiec, bulwarówka - typ gazety, przeważnie dziennika, a także specjalny format edycyjny (ok. 37-40 cm x ok. 27-30 cm). Początkowo termin "tabloid" oznaczał silną, skondensowaną tabletkę. Później nazwą tą zaczęto nazywać specyficzny rodzaj pisma w formacie nieco mniejszym od rozmiarów tradycyjnych gazet, dzięki czemu można je czytać zarówno w tramwaju, jak i w poczekalni u lekarza. Dzięki łatwo przyswajalnemu językowi i stosunkowo niskiej cenie trafia przede wszystkim do mało wymagających czytelników. Początki tego rodzaju wydawnictw sięgają XIX-wiecznych tzw. "penny-press". W Europie pierwsze tabloidy pojawiły się na Wyspach Brytyjskich, gdzie zyskały ogromną popularność.
Tabloid skierowany jest do masowego odbiorcy. Dlatego też zawarte w nim informacje często przesycone są tanią sensacją, tytuły tekstów są bardzo populistyczne i dosadne, mające wywołać u czytelnika określone emocje. Podobnie z licznymi ilustracjami i zdjęciami, które często zawierają drastyczne sceny. Nierzadko przesycone są też erotyką. Dużą uwagę poświęca się w tabloidach także tematyce sportowej.
W Polsce największą popularność zdobyły "Fakt" (od 2003) i "Super Express". W Niemczech "Bild", zaś w Wielkiej Brytanii "The Sun" i "Daily Mirror". Oprócz gazet płatnych, dużą popularność zyskują sobie również w Polsce bezpłatne tabloidy rozdawane na przystankach autobusowych oraz przypominające tabloid gazetki sprzedawane przez sieci hipermarketów.
[edytuj] Informacje ogólne
Tabloidy koncentrują się głównie na opisywaniu sensacji opatrzonych dużą liczbą fotografii, wielkimi nagłówkami i niewielką zawartością tekstową. Już pierwsza strona takiej gazety najczęściej "krzyczy" wielkim tytułem lub zdjęciem.
Często tabloidy odwołują się do emocji, prowokują, nierzadko przekraczają granice uznane w świecie dziennikarskim, niekiedy też opisują fikcyjne historie jako prawdziwe. Nieodłącznym atrybutem tabloidu jest prosta krzyżówka, konkurs (typu zdrapka), w którym można wygrać cenne nagrody, oraz komiks i fotografia roznegliżowanej kobiety. Wszystkie te zabiegi mają przyciągnąć mniej wymagających czytelników gazet. Ostrą krytykę działalności tabloidów (konkretnie niemieckiego Bild) przedstawił Heinrich Böll w swojej powieści Utracona cześć Katarzyny Blum.
Tabloid nie jest medium opiniotwórczym gdyż nie posiada własnego zdania, lecz powtarza opinie większości swoich czytelników a więc tabloidy bardzo chętnie potępiają pedofilów w ocenie których opinia publiczna jest jednoznacznie negatywna, nie poruszą jednak w Polsce tematyki na przykład oceny aborcji lub PRL, gdyż w tym temacie opinia publiczna jest głęboko podzielona. Tabloidy nie poruszą też tematyki o choćby minimalnej wartości edukacyjnej np. badań genetycznych czy polityki międzynarodowej w kontekście innym niż skandalu, gdyż takie artykuły ich zdaniem są zbyt nudne lub zbyt trudne dla czytelników tabloidów.
W Polsce częściej używa się nieco pejoratywnych określeń: bulwarówka, brukowiec, rewolwerówka. Określenie tabloid jest nieco bardziej neutralne, według językoznawców dodaje ono tym gazetom dostojności, w przeciwieństwie do wcześniej wymienionych określeń, które mają znaczenie pejoratywne. Jest to rodzaj zamierzonej "nobilitacji" językowej, czyli uszlachetniania za pomocą nadawania wyszukanej nazwy często pochodzenia obcego czemuś, co powszechnie uznawane jest za obiekt kontrowersji, a nawet drwin.
Wydawane w Polsce tabloidy to Fakt i Super Express.
