Semiotyka (językoznawstwo)
Z Wikipedii
Semiotyka (od greckiego semeiotikòs, czyli dotyczący znaku) albo semiologia, zwana jest także ogólną teorią znaków. Ogólna, formalna czyli logiczna teoria języka rozumianego jako system znakowy, zajmująca się językiem w aspekcie jego racjonalności i sprawności w aktach poznania i komunikowania.
Termin semiotyka stworzył amerykański lingwista Charles Sanders Peirce, natomiast semiologia - szwajcarski, Ferdinand de Saussure, mniej więcej w tym samym czasie. Inni znani lingwiści zajmujący się ogólną teorią znaku to Éric Buyssens, Georges Mounin, Roland Barthes i Umberto Eco.
Semiotyka dzieli się na trzy dziedziny: semantykę, syntaktykę i pragmatykę. Podział ten został wprowadzony w roku 1938 przez C. W. Morrisa w pracy Podstawy teorii znaków (Foundations of the Theory of Signs). Semiotykę nazywa się też semantyką w szerszym sensie (w sensie węższym semantyka jest to teoria znaczenia lub teoria oznaczania) lub semiologią, chociaż ten ostatni termin używany jest nieraz w innych znaczeniach, na przykład Kristeva.
Terminy związane:
- semioza oznacza jednakowe rozumienie symboli przez grupę społeczną
- polisemia - różnorodne, wielorakie, indywidualne rozumienie symboli przez grupę społeczną.
Warto przeczytać:
- Wstęp do semiotyki Jerzy Pelc
- Świat przez pryzmat znaku Max Bense
Zobacz też: logika
