Sacharyna

Sacharyna - sztuczny środek słodzący. Jest to imid kwasu o-sulfobenzoesowego, o wzorze sumarycznym C₇H₅NO₃S. Odkryty w 1879 roku przez Ira Remsena i Constantina Fahlberga z Johns Hopkins University w USA.

Sacharyna jest ok. 300 do 500 razy słodsza od cukru (stężenie, przy którym jest już wyczuwalna to 23 μmol/L - dla porównania: glukoza 80 mmol/l, a NaCl 100 μmol/l), nie posiada jednak wartości odżywczych (nie jest trawiona przez organizm człowieka. Nie powoduje próchnicy. Gorzkawo-metaliczny posmak maskuje jej stosowanie w mieszankach z cyklaminianami oraz aminokwasami.

Sacharyna jest białą, krystaliczną substancją o temp. topnienia 228°C, trudno rozpuszczalną: rozpuszcza się we wrzącej wodzie i glicerolu, jest nierozpuszczalna w wodzie zimnej, eterze, benzenie, chloroformie itd. Najczęściej stosowana jako sól sodowa (rozp. 83 g), rzadziej potasowa i wapniowa. Stabilna w pH 2-7 i temperaturze poniżej 150°C. Szybko ulega biodegradacji.

[edytuj] Szkodliwość

Badania sacharyny z lat 60. i 70. wskazywały,że substancja ta może być karcynogenem. W roku 1977 stwierdzono zwiększenie częstości występowania raka pęcherza u szczurów przyjmujących duże dawki sacharyny, co było bezpośrednią przyczyną zakazania stosowania tego związku w Kanadzie. Natomiast w USA protesty ze strony diabetyków spowodowały ogłoszenie moratorium na podobny zakaz, wymagane natomiast było podawanie informacji o możliwym działaniu rakotwórczym.

Kolejne badania nie dały jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o potencjalną szkodliwość sacharyny^[1]. Ostatecznie jednak badania na szczurach uznane zostały za nieadekwatne do ludzi i w 2000 r. Kongres USA wycofał wymóg podawania ostrzeżeń o ryzyku zdrowotnym spożywania produktów zawierających sacharynę.

Przypisy

↑ Weihrauch M. R., Diehl V. (2004). "Artificial sweeteners - do they bear a carcinogenic risk?". Annals of Oncology, 15 (10): 1460-1465; DOI:10.1093/annonc/mdh256.